Τα δόγματα των Αντβεντιστών, που λέγονται και της «Εβδόμης Ημέρας», διαφέρουν σε ορισμένα σημεία από τα δόγματα των Διαμαρτυρόμενων Χριστιανών. Το δόγμα όμως που τους διακρίνει περισσότερο είναι ότι πιστεύουν ότι οι αληθινοί πιστοί είναι υποχρεωμένοι να τηρούν το Σάββατο, ως μέρα ανάπαυσης, ενώ οι Διαμαρτυρόμενοι δεν τηρούν καμιά μέρα ως ημέρα ανάπαυσης, ακόμα και την Κυριακή, που θεωρείται ως ημέρα δραστηριότητας. Αυτό το δόγμα, αντί να είναι μικρή διαφορά μεταξύ Διαμαρτυρόμενων και Αντβεντιστών, αποτελεί ένα μεγάλο χάσμα που δεν πρόκειται να γεφυρωθεί. Γιατί; Απλά επειδή αυτοί πιστεύουν ότι η Βίβλος προφητεύει την αποκατάσταση της Παπικής εξουσίας στους έσχατους καιρούς με νομική εφαρμογή του σημείου της εξουσίας της, που πιστεύω ότι δεν θα είναι άλλο παρά το χαραγμένο σημάδι του θηρίου (δηλαδή του Αντίχριστου), που θα επιβληθεί ως αποτέλεσμα της τελευταίας θρησκευτικής κρίσης που επηρεάζει όλη την ανθρωπότητα. Με άλλα λόγια οι Αντβεντιστές ταυτίζουν το σημάδι του Αντίχριστου με την τήρηση της Κυριακής, αντί του Σαββάτου. Γι’ αυτό η τήρηση του Σαββάτου είναι τόσο σπουδαία γι' αυτούς και τους χωρίζει οριστικά από κάθε Χριστιανό που δεν τηρεί το Σάββατο. Οι Αντβεντιστές πιστεύουν ότι η αποκατάσταση του Σαββάτου υποδεικνύεται από την προφητεία της Αποκάλυψης 14:9-12. Πιστεύοντας αυτό θεωρούν την τήρηση του Σαββάτου ως απόδειξη της αφοσίωσής τους στο Χριστό ως Δημιουργό και Λυτρωτή. Πιστεύουν ότι με το να τηρούν το Σάββατο, δείχνουν την αφοσίωσή τους και προς τις υπόλοιπες 9 εντολές. Κατά τη γνώμη τους το χαραγμένο σημάδι του Αντίχριστου είναι η τήρηση της Κυριακής ημέρας, αντί της έβδομης. Πιστεύουν ότι κατά τους έσχατους καιρούς ένας νόμος θα τους επιβάλλει την Κυριακή ημέρα. Κατ’ αυτούς η τήρηση της Κυριακής είναι το κύριο σημείο της αποστάτισσας Εκκλησίας. Οι Αντβεντιστές, που θα αποτελούν τους αληθινούς πιστούς κατά την εποχή εκείνη, δε θα υπακούουν στο νόμο αυτό, και έτσι θα διωχθούν και θα καταδικαστούν σε θάνατο. Πιστεύουν πολλοί ότι το χαραγμένο σημάδι είναι η τήρηση της Κυριακής, επειδή πιστεύουν ότι ο Πάπας άλλαξε την ημέρα από την έβδομη στην πρώτη. Άρα η τήρηση της Κυριακής είναι προϊόν της μελλοντικής αποστάτισσας Εκκλησίας.
Δυστυχώς όμως αναγκάζονται να θεωρούν όλους τους άλλους Χριστιανούς, που δεν ανήκουν στην Παπική Εκκλησία, εξίσου αποστάτες. Η κυρία White, που είναι μια από τους θεμελιωτές των Αντβεντιστών, λέει σχετικά: «Κανείς δεν έχει λάβει το χαραγμένο σημάδι του Αντίχριστου ακόμα. Η ώρα της δοκιμασίας δεν έχει έρθει ακόμα. Υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί σε όλες τις αποχρώσεις. Κανείς δεν καταδικάζεται μέχρι να φωτιστεί κατανοώντας την υποχρέωση της 4ης εντολής όταν όμως βγει η διαταγή επιβάλλοντας την πρώτη ημέρα και η κραυγή του 3ου αγγέλου που προειδοποιεί τους ανθρώπους περί προσκύνησης του θηρίου και της εικόνας του, τότε η γραμμή θα είναι χαραγμένη καθαρά μεταξύ του ψεύδους και της αλήθειας. Τότε όλοι εκείνοι που συνεχίζουν την παράβαση θα λάβουν το χαραγμένο σημάδι του θηρίου».
Μας λένε οι Αντβεντιστές ορθά, ότι υπάρχουν τρεις τύποι νόμων: Πρώτον, είναι ο ηθικός νόμος των 10 εντολών, που γράφτηκε από το Θεό σε δυο λίθινες πλάκες (Έξ.31:18). Δεύτερον, έρχονται οι τελετουργικοί νόμοι των θυσιών και προσφορών, των λειτουργιών του Ναού. Τρίτον, υπάρχουν οι πολιτικοί νόμοι του Ιουδαϊκού έθνους.
Στη συνέχεια μας λένε ότι οι τελετουργικοί νόμοι προσηλώθηκαν στο σταυρό. Δηλαδή «τον νόμο των εντολών που είναι στα διατάγματα» (Εφεσ.2:15), «το χειρόγραφο με τα διατάγματα που ήταν εναντίον σας» (Κολ.2:14). Καταργήθηκαν οι θυσίες, οι προσφορές των αλφίτων, οι σπονδές, οι ημέρες των εορτών, οι νεομηνίες και τη ετήσια Σάββατα, τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού (Κολ.2:17). Οι τυπικές ιεροτελεστίες, καθώς και οι ετήσιες γιορτές (όχι εβδομαδιαίο Σάββατο), που απεικονίζουν το Χριστό και το θάνατό του πάνω στο σταυρό. Όταν ο Χριστός εξέπνευσε πάνω στο σταυρό, το καταπέτασμα του ιουδαϊκού Ναού στην Ιερουσαλήμ σχίστηκε από πάνω έως κάτω (Ματθ.27:51).
Τούτο σήμαινε το τέλος του τελετουργικού συστήματος και των νόμων που το καθόριζαν. Οι Αντβεντιστές πιστεύουν ότι παρόλο που καταργήθηκε το τελετουργικό μέρος του νόμου, ο ηθικός νόμος που περιέχεται στις 10 εντολές ισχύει για τον πιστό σήμερα στην οικονομία της χάρης. Πολλοί Διαμαρτυρόμενοι συμφωνούν κατά κάποιο τρόπο μαζί τους και υποστηρίζουν ότι ο Θεός απεκάλυψε το θέλημά Του δια του ηθικού νόμου στη συνείδηση του ανθρώπου γενικά και λεπτομερώς στις 10 εντολές και προσθέτουν: «και γι’ αυτό έχουμε απόλυτη υποχρέωση να φυλάμε όλες τις εντολές Του».
Το πρόβλημα με την αντίληψη αυτή είναι ότι ο νόμος είναι μια ενότητα. Ο απόστολος Ιάκωβος ανήγγειλε ότι θα κριθούμε δια του νόμου και ότι «όποιος φταίξει σ’ ένα, έγινε ένοχος σε όλα» (2:10,12).
Άρα αυτοί οι Διαμαρτυρόμενοι που υποστηρίζουν μαζί με τους Αντβεντιστές ότι ο ηθικός νόμος βρίσκεται στις 10 εντολές, γιατί δεν τηρούν και το Σάββατο; Δεν υπάρχει νέα εντολή να τηρούμε την Κυριακή. Δηλαδή, αυτός που διαλέγει το νόμο, για να είναι συνεπής, πρέπει να τηρεί όλο το νόμο. Κι αν γίνει παραβάτης σε ένα σημείο, γίνεται παραβάτης όλου του νόμου (Ρωμ.10:5, Ιάκ.2:10, Ρωμ.2:24-25). Βέβαια ο Ιωάννης αναφέρεται στο νόμο στην επιστολή του (Α' Ιωάν.3:4).
Με βάση το γεγονός ότι υπακούουν στην 4η εντολή οι Αντβεντιστές, καθώς και στα Σάββατα, υποστηρίζουν ότι είναι η μόνη απόχρωση που τηρεί τις εντολές του Θεού. Το τραγικό αποτέλεσμα αυτής της υποστήριξης είναι ότι προάγει ένα σχίσμα στο σώμα του Χριστού το οποίο θα μένει μέχρι τη Β' Έλευση του Χριστού.
Οι Αντβεντιστές κάνουν διάκριση μεταξύ του ηθικού νόμου που βρίσκεται στο δεκάλογο και του τελετουργικού νόμου. Επιμένουν ότι ο δεκάλογος ειπώθηκε από το Θεό και γράφτηκε στις πέτρινες πλάκες σε αντίθεση με τον τελετουργικό νόμο που τον έγραψε ο Μωυσής. Επιμένουν ότι ο Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να τηρεί όλο τον ηθικό νόμο (Ιάκ.2:10), και ότι θα κριθούμε από το νόμο αυτό (Ιάκ.2:12). Λένε ότι ο δεκάλογος ισχύει ακόμα και δεν παραμερίστηκε, επειδή είναι χωριστός από τον τελετουργικό νόμο. Κατά τους Αντβεντιστές, ο Χριστιανός δε δεσμεύεται από τον τελετουργικό νόμο, διότι εκπληρώθηκε από το Χριστό. Αλλά ο δεκάλογος που περιέχει τον ηθικό νόμο, ισχύει και σήμερα.
Ενώ συμφωνούμε με τους Αντβεντιστές ότι ο νόμος διαιρείται σε τμήματα, δε σημαίνει αυτό ότι ο νόμος δεν αποτελεί μια ενότητα. Παρόλο που υπάρχει τόσο το τελετουργικό μέρος όσο και το ηθικό μέρος του νόμου, αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχουν δυο νόμοι. Η Βίβλος διδάσκει ότι ο νόμος (ένας) δόθηκε δια του Μωυσή (Ιωάν.1:17). Ο νόμος είναι ένας, όχι δύο.
Οι Αντβεντιστές λένε ότι ο τελετουργικός νόμος εκπληρώθηκε από το Χριστό πάνω στο σταυρό. Φαίνεται όμως ότι είναι τυφλοί ως προς το γεγονός ότι ο ηθικός νόμος εκπληρώθηκε από το Χριστό με τη ζωή Του (Ρωμ.5:10). Ο νόμος έχει εκπληρωθεί τελείως από το Χριστό και όσοι βρίσκονται εν Χριστώ είναι πλήρεις εν αυτώ και τέλειοι ως προς τη θέση τους εν Χριστώ. Οι πιστοί εν Χριστώ μοιράζονται μαζί με το Χριστό την εκπλήρωση του νόμου. Γι’ αυτό ο Ιωάννης λέει: «Εκείνος που ακούει το λόγο μου και πιστεύει σ’ αυτόν που με απέστειλε, έχει ζωή αιώνια και σε κρίση δεν έρχεται, αλλά έχει ήδη μεταβεί από το θάνατο στη ζωή» (5:24). Επίσης ο Παύλος λέει: «Δεν υπάρχει λοιπόν τώρα καμιά καταδίκη για εκείνους που είναι εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμ.8:1).
Ο Χριστός εκπλήρωσε όλο το νόμο, τόσο με τη ζωή Του, όσο και με το θάνατό Του: «Μη νομίσετε ότι ήρθα για να καταργήσω το νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα να καταργήσω, αλλά να εκπληρώσω» (Ματθ.5:17). Άρα όσοι βρίσκονται εν Χριστώ έχουν εκπληρώσει το νόμο από αντικειμενική άποψη και η απαίτηση του νόμου εκπληρώνεται σε μας δια του Πνεύματος από υποκειμενική άποψη (Ιάκ.10, 12).
Ενώ είναι σαφές ότι η αρχή του νόμου, δηλαδή η δικαιοσύνη του Θεού, δεν παρήλθε, ούτε είναι δυνατόν να παρέλθει, εφόσον υπάρχει Θεός, πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ της αιώνιας δικαιοσύνης του Θεού και της Μωσαϊκής διαθήκης που ήταν μια προσωρινή διαθήκη, μια που επρόκειτο να έρθει ο Μεσσίας. Όλες οι 10 εντολές εκτός από την εντολή περί Σαββάτου, μεταφέρονται στην οικονομία της χάριτος με άλλη μορφή, διότι περιέχουν τη δικαιοσύνη του Θεού. Ο Παύλος όμως επιμένει ότι δεν είμαστε υπό νόμο: «Δεν είστε κάτω από το νόμο, αλλά κάτω από τη χάρη του Θεού» (Ρωμ.6:14). Εμείς ζούμε στην οικονομία της χάριτος και δεν έχουμε καμιά σχέση με τη Μωσαϊκή διαθήκη. Διότι η Μωσαϊκή διαθήκη εκπληρώθηκε από το Χριστό στο σταυρό κι έτσι παύει να ισχύει για μας. Εκείνοι που παραβλέπουν το γεγονός αυτό, εφαρμόζουν τη Μωσαϊκή διαθήκη που είχε να κάνει με προσωρινές ευλογίες στη γη της επαγγελίας, με βάση την υπακοή του έθνους στην αιώνια σωτηρία του Χριστού στην οικονομία της χάριτος.
Έτσι οι Αντβεντιστές, καθώς επίσης και ορισμένες Διαμαρτυρόμενες αποχρώσεις, πιστεύουν ότι η τελική τους σωτηρία εξαρτάται από το πόσο υπακούνε στις εντολές του Θεού. Οι Αντβεντιστές δεν πιστεύουν ότι κερδίζουν τη σωτηρία τους με το να τηρούν τις 10 εντολές, αλλά πιστεύουν ότι η υπακοή τους προς το νόμο είναι απαραίτητη για να διατηρούν το δώρο της σωτηρίας. Δεν έχουν καταλάβει την όμορφη αλήθεια ότι η δικαιοσύνη του Χριστού, δηλαδή η δικαιοσύνη που προέρχεται από την τέλεια υποταγή του Χριστού στο Μωσαϊκό νόμο περιλαμβάνοντας και τις 10 εντολές, έχει καταλογιστεί στο δικό μας λογαριασμό, λόγω της θέσης μας εν Αυτώ (Ρωμ.4:4-8, 5:17). Με άλλα λόγια δεν κάνουν καμιά διάκριση μεταξύ της τέλειας θέσης μας εν Χριστώ και της καθημερινής χριστιανικής μας ζωής που δυστυχώς δεν είναι τέλεια ακόμα.
Έτσι δεν πρόκειται να περάσουμε από κρίση, όχι γιατί εμείς έχουμε υποταχθεί τελείως στο θέλημα του Θεού, αλλά γιατί ο Χριστός υποτάχθηκε τελείως στο Νόμο, κι εμείς βρισκόμαστε εν Αυτώ: «Δεν υπάρχει λοιπόν τώρα καμία καταδίκη για εκείνους που είναι εν Χριστώ» (Ρωμ.8:1). Ο Παύλος στην επιστολή προς Γαλάτες λέει: «Ο Νόμος έγινε παιδαγωγός μας στο Χριστό, για να ανακηρυχθούμε δίκαιοι δια της πίστης. Τώρα, όμως, που ήρθε η πίστη, δεν είμαστε πλέον κάτω από παιδαγωγό» (3:24-25). Ο ρόλος του παιδαγωγού έχει παύσει και τώρα ο πιστός εν Χριστώ είναι νεκρός ως προς το νόμο (Γαλ.2:19).
Επίσης πρέπει να παρατηρήσουμε το γεγονός ότι η λέξη παιδαγωγός είναι στον ενικό. Δεν υπάρχουν περισσότεροι παιδαγωγοί. Άρα, δεν υπάρχουν δύο νόμοι, αλλά ένας νόμος. Ο Παύλος διδάσκει ότι ο νόμος είναι ένας και ότι εκπληρώθηκε τελείως πάνω στο σταυρό. Δια της ζωής Του ο Κύριος εκπλήρωσε όλα τα ηθικά στοιχεία του νόμου και με το θάνατό Του εκπλήρωσε τα τελετουργικά στοιχεία. Αν ο Χριστός εκπλήρωνε μόνο τον τελετουργικό νόμο, καθώς υποστηρίζουν οι Αντβεντιστές, πρέπει οι Χριστιανοί να εκπληρώσουν το ηθικό μέρος για να σωθούν. Αλλά ο Παύλος λέει ρητά στην επιστολή προς Ρωμαίους: «Το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνη σε κάθε ένας που πιστεύει» (10:4). Τώρα ο πιστός στην οικονομία της χάριτος, έχει εκπληρώσει το νόμο εν Χριστώ από αντικειμενική άποψη και από υποκειμενική, είναι κάτω από μια ανώτερη αρχή, την αρχή του Πνεύματος, όπως γράφει ο Παύλος στην προς Ρωμαίου;: «Διότι εν Χριστώ ο νόμος του Πνεύματος, που δίνει ζωή, με ελευθέρωσε από το νόμο της αμαρτίας και του θανάτου» (8:2). Το να αγαπιόμαστε με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος είναι το ίδιο με το να τηρούμε όλες τις εντολές, όπως λέει στην προς Ρωμαίους (13:8-10). Επίσης ο απόστολος Ιωάννης λέει: «Και, τώρα, σε παρακαλώ κυρία, όχι σαν να σου γράφω κάποια καινούργια εντολή, αλλά εκείνη που είχαμε από την αρχή, να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Και τούτη είναι η αγάπη, να περπατάμε σύμφωνα με τις εντολές του. Τούτη είναι η εντολή, όπως ακούσατε από την αρχή, ώστε να περπατάτε σ’ αυτή» (Β' Ιωάν.5-6). Άρα τι εννοεί ο Ιωάννης όταν μιλάει για εντολή ή εντολές; Εννοεί εκείνα που είχαν ακούσει από την αρχή, δηλαδή να αγαπάμε ο ένας τον άλλον (Λουκ.10:25-58).
Ο σαρκικός πιστός είναι εκείνος που δεν αγαπά όπως θα έπρεπε και ως αποτέλεσμα υπάρχει ζηλοτυπία στην καρδιά του, αντί για αγάπη, που εκδηλώνεται ως φιλονικία και διαιρέσεις. Οι Αντβεντιστές, όπως έχουμε πει προηγουμένως με βάση ορισμένα χωρία, πιστεύουν ότι είναι οι αληθινοί πιστοί, επειδή εκπληρώνουν τις εντολές του Θεού (Α' Ιωάν.2:3-4, Γ' Ιωάν.22-24). Άρα πώς απαντάμε στους Αντβεντιστές σχετικά με τις εντολές των εδαφίων αυτών; Εξετάζοντας το ερώτημα αυτό, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ ο Ιησούς ασχολείτο με τους Ιουδαίους, υπό νόμο, δεν έδωσε εντολές δικές Του σχετικά με την καθοδήγηση της ζωής τους. Ο Χριστός αναγνώριζε μόνο το Μωσαϊκό νόμο και το νόμο της επί του όρους ομιλίας, στον οποίο περιέχεται ο νόμος της μελλοντικής βασιλείας του Χριστού. Όσον αφορά όμως τα ζητήματα που σχετίζονται με την εν ζωή σχέση με το Θεό, ρώτησε ο Χριστός: «Τι διαβάζεις στο νόμο;» Αλλά όταν άρχισε να διδάσκει εκείνους που ήταν σωσμένοι με τη χάρη του Θεού δια του σταυρού, άρχισε να αναγγέλλει εκείνα που χαρακτήριζε ως «δικές του εντολές». Η έκφραση αυτή δε βρίσκεται πουθενά στα ευαγγέλια, μέχρις ότου φτάσουμε στο σημείο που η Βίβλος γράφει για το αποχαιρετιστήριο μήνυμά Του, τη νύχτα πριν τη σταύρωσή Του (Ιωάν.13:-17:). Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι είναι φανερό το γεγονός ότι το μήνυμα αυτό από το ανώγειο απευθύνθηκε, όχι στους Ιουδαίους ως έθνος πια, αλλά σ’ εκείνους που ήταν καθαροί δια του λόγου Του. Στα χωρία αυτά ο σταυρός του Χριστού είναι κατά κάποιο τρόπο τελεσμένο γεγονός (Ιωάν.16:11, 12:31). Τα χωρία αυτά χρονολογούνται πέρα από το σταυρό με τα λόγια του Χριστού: «Και τώρα σας το είπα πριν γίνει, για πιστέψετε όταν γίνει» (Ιωάν.14:29). Η μόνη φορά που αναφέρεται ο Χριστός στο νόμο, στο μήνυμα στο ανώγειο, δηλώνεται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να τοποθετεί τους Ιουδαίους στους οποίους μίλησε, έξω από την εξουσία Του. Λέει ο Χριστός: «Αλλά έπρεπε να εκπληρωθεί ο λόγος που είναι γραμμένος στο νόμο τους» (όχι στο νόμο σας) (Ιωάν.15:25).
Αυτό το μήνυμα αποτελεί τη γένεση της Κ. Διαθήκης, διότι σ’ αυτό αναγγέλλεται η διδασκαλία της χάριτος. Η έκφραση αυτή «οι εντολές μου» δεν αναφέρεται μέχρι το μήνυμα αυτό της χάριτος, διότι η έκφραση αυτή αναφέρεται στη χάρη και όχι στο νόμο.
Άλλη απόδειξη του γεγονότος ότι «οι εντολές μου» αναφέρεται στη διδασκαλία της χάριτος, φανερώνεται όταν εξετάζονται χωρία που υποδεικνύουν το χαρακτήρα των εντολών αυτών. Μερικά από τα χωρία αυτά είναι τα ακόλουθα: Ιωάν.13:34, 15:12, Α' Κορ.14:37, Γαλ.6:2, Α' Θεσ.4:2, Α' Ιωάν.3:23, 4:21, 5:3, Β' Ιωάν.4:5.
Άρα οι εντολές του Χριστού δεν αποτελούν το Μωσαϊκό νόμο ή οποιοδήποτε μέρος του νόμου αυτού, αλλά μάλλον το «νόμο της αγάπης», κάτι που διαφέρει από το Μωσαϊκό νόμο, επειδή ο Μωσαϊκός νόμος απαιτεί οφθαλμό αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος. Ο Μωσαϊκός νόμος έφερε τον άνθρωπο κάτω από σκλαβιά, διότι δεν μπορούσε να εκπληρώσει τις απαιτήσεις του, ενώ ο νόμος της οικονομίας της χάριτος, λέγεται νόμος της ελευθερίας (Ματθ.11:30, Πράξ.15:10, Γαλ.5:1, Ιάκ.2:13). Άρα οι εντολές του Χριστού σχετίζονται με την οικονομία της χάριτος κι όχι με το Μωσαϊκό νόμο. Οι Ιουδαίοι στην πρώτη εκκλησία, αργά εγκατέλειψαν το νόμο, ώστε στην εκκλησία υπήρχε για ένα χρονικό διάστημα ένα στάνταρτ νόμου για τους Ιουδαίους και άλλο στάνταρτ καθαρής χάριτος για τους εθνικούς. Το γεγονός του διπλού στάνταρτ αποκαλύπτεται σε σχέση με την πρώτη συνέλευση στην Εκκλησία της Ιερουσαλήμ (Πράξ.15:19-21, 21:18-26). Η αλλαγή από το νόμο στη χάρη, ήταν κάτι το επαναστατικό και δεν επιτεύχθηκε χωρίς μάχες. Ο απόστολος Παύλος προτρέπει τους πιστούς να ακολουθούν αυτόν τον ίδιο (Α' Κορ.4:6, 11:1, Φιλ.3:17, Α' Θεσ.1:6, Β' Θεσ.3:7-9). Η παράκληση αυτή δικαιολογείται με βάση το γεγονός ότι το δόγμα του Παύλου του αποκαλύφθηκε από το Χριστό (Γαλ.1:11-12, Εφεσ.3:1-10). Κι έτσι αποτελεί την ίδια τη διδασκαλία του Χριστού.
Άρα όταν λέμε ότι ο πιστός είναι στη χάρη, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εντολές στη χάρη, αλλά ότι δεν είναι υπό τη νομική αρχή του Μωσαϊκού Νόμου ή του Βασιλικού νόμου. Υπό τη νομική αρχή ο Θεός λέει: «Σε έχω ευλογήσει, τώρα κάνε το καλό». Υπό την αρχή της χάριτος ο Θεός ευλογεί τους ανάξιους. Η βασική αρχή της χάριτος είναι ότι δεν αξίζουμε τις ευλογίες και τη σωτηρία του Θεού. Ενώ δε θεωρούμε τους Αντβεντιστές απαραίτητα έξω από τη σωτηρία του Χριστού, όμως η θεωρία τους περί δύο νόμων είναι εσφαλμένη, διότι τοποθετεί τους πιστούς της οικονομίας της χάριτος υπό το νόμο, όσον αφορά την τελική σωτηρία τους και την καθημερινή ζωή τους. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ενώ είναι αλήθεια ότι ο Μωσαϊκός νόμος είναι ο «νόμος του Θεού», ο νόμος του Θεού που ισχύει αιώνια, διότι περιλαμβάνεται στην ύπαρξη ενός απόλυτου και δίκαιου Θεού, είναι πιο πλατύς. Ο νόμος του Θεού που ισχύει για πάντα εφόσον υπάρχει Θεός, είναι νόμος πολύ πιο πλατύς από τις 10 εντολές.
Με αυτήν την έννοια χρησιμοποιεί τη λέξη «νόμος» ο Ιωάννης στην επιστολή του: «Όποιος κάνει την αμαρτία κάνει και την ανομία, διότι αμαρτία είναι η ανομία» (Α' Ιωάν.3:4). Ο δεκάλογος δεν περιέχει καμιά αναφορά στα μεγάλα ζητήματα της χριστιανικής υπηρεσίας και προσευχής, ούτε στις λεπτομέρειες του πώς πρέπει να περπατάει ο πιστός στον παρόντα κόσμο. Άρα αμαρτία, κατά τη βαθιά έννοια της λέξης, δεν είναι απλά μια παράβαση μιας ή περισσότερων από τις 10 εντολές, αλλά είναι η αμέλεια του πιστού να ενεργεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού που είναι πολύ πιο πλατύ από τις 10 εντολές στην οικονομία της χάριτος. Όταν αυτή η πιο πλατιά απαίτηση του θελήματος του Θεού θεωρείται στην παρούσα εφαρμογή του υπό τη χάρη, λέγεται «ο νόμος της ελευθερίας» (Ιάκ.1:25, 2:12, Ρωμ.8:21, Α' Κορ.8:9, 10:29, Β' Κορ.3:17, Γαλ.2:4, 5:1-13).
Συνοπτικά, ως Χριστιανοί επιμένουμε ότι δεν είμαστε υπό τη Μωσαϊκή διαθήκη που περιλαμβάνει και τις 10 εντολές, ούτε υπάρχει αυτό που υποστηρίζουν μερικοί και το λένε «χριστιανικό Σάββατο», διότι ο νόμος έχει εκπληρωθεί εν Χριστώ. Έτσι είναι εναντίον της Βίβλου το να μεταφέρει κανείς τα χαρακτηριστικά του ιουδαϊκού Σαββάτου και να τα εφαρμόζει στην Κυριακή, με βάση τη λανθασμένη προϋπόθεση ότι η Κυριακή αποτελεί αυτό που λανθασμένα λέγεται το «χριστιανικό Σάββατο». Το Σάββατο είναι ένα αιώνιο σημάδι μεταξύ του έθνους του Ισραήλ και του Θεού (Έξ.31:13). Μια μέρα θα εγκατασταθεί πάλι το Σάββατο του Ισραήλ (Ματθ.24:). Το Σάββατο δεν έχει καμιά σχέση με την Εκκλησία στην οικονομία αυτή της χάρης, στην οποία το έθνος Ισραήλ έχει παραμεριστεί προσωρινά (Ρωμ.11:). Μόνον οι θεολόγοι που δεν κάνουν τη σωστή διάκριση μεταξύ του προγράμματος του Θεού για τον Ισραήλ και αυτού για την Εκκλησία, με το να ταυτίζουν την Εκκλησία με τον Ισραήλ, μπορούν να εφαρμόζουν το Σάββατο στην οικονομία αυτή.
Πουθενά στο Λόγο του Θεού, που αφορά την οικονομία της χάριτος, διατάζονται οι Χριστιανοί να τηρούν το Σάββατο του Ισραήλ ή να εφαρμόζουν τα χαρακτηριστικά του σε άλλη μέρα.
Το χριστιανικό Σάββατο, η ανάπαυση, δεν είναι μια ημέρα, αλλά είναι μια στιγμή προς στιγμή ανάπαυση του πιστού που εισέρχεται δια της πίστεως στο τετελεσμένο έργο του Χριστού κι έτσι παύει ή αναπαύεται από τα δικά του έργα (Εβρ.4:10 κλπ).
Δυστυχώς όμως αναγκάζονται να θεωρούν όλους τους άλλους Χριστιανούς, που δεν ανήκουν στην Παπική Εκκλησία, εξίσου αποστάτες. Η κυρία White, που είναι μια από τους θεμελιωτές των Αντβεντιστών, λέει σχετικά: «Κανείς δεν έχει λάβει το χαραγμένο σημάδι του Αντίχριστου ακόμα. Η ώρα της δοκιμασίας δεν έχει έρθει ακόμα. Υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί σε όλες τις αποχρώσεις. Κανείς δεν καταδικάζεται μέχρι να φωτιστεί κατανοώντας την υποχρέωση της 4ης εντολής όταν όμως βγει η διαταγή επιβάλλοντας την πρώτη ημέρα και η κραυγή του 3ου αγγέλου που προειδοποιεί τους ανθρώπους περί προσκύνησης του θηρίου και της εικόνας του, τότε η γραμμή θα είναι χαραγμένη καθαρά μεταξύ του ψεύδους και της αλήθειας. Τότε όλοι εκείνοι που συνεχίζουν την παράβαση θα λάβουν το χαραγμένο σημάδι του θηρίου».Μας λένε οι Αντβεντιστές ορθά, ότι υπάρχουν τρεις τύποι νόμων: Πρώτον, είναι ο ηθικός νόμος των 10 εντολών, που γράφτηκε από το Θεό σε δυο λίθινες πλάκες (Έξ.31:18). Δεύτερον, έρχονται οι τελετουργικοί νόμοι των θυσιών και προσφορών, των λειτουργιών του Ναού. Τρίτον, υπάρχουν οι πολιτικοί νόμοι του Ιουδαϊκού έθνους.
Στη συνέχεια μας λένε ότι οι τελετουργικοί νόμοι προσηλώθηκαν στο σταυρό. Δηλαδή «τον νόμο των εντολών που είναι στα διατάγματα» (Εφεσ.2:15), «το χειρόγραφο με τα διατάγματα που ήταν εναντίον σας» (Κολ.2:14). Καταργήθηκαν οι θυσίες, οι προσφορές των αλφίτων, οι σπονδές, οι ημέρες των εορτών, οι νεομηνίες και τη ετήσια Σάββατα, τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού (Κολ.2:17). Οι τυπικές ιεροτελεστίες, καθώς και οι ετήσιες γιορτές (όχι εβδομαδιαίο Σάββατο), που απεικονίζουν το Χριστό και το θάνατό του πάνω στο σταυρό. Όταν ο Χριστός εξέπνευσε πάνω στο σταυρό, το καταπέτασμα του ιουδαϊκού Ναού στην Ιερουσαλήμ σχίστηκε από πάνω έως κάτω (Ματθ.27:51).
Τούτο σήμαινε το τέλος του τελετουργικού συστήματος και των νόμων που το καθόριζαν. Οι Αντβεντιστές πιστεύουν ότι παρόλο που καταργήθηκε το τελετουργικό μέρος του νόμου, ο ηθικός νόμος που περιέχεται στις 10 εντολές ισχύει για τον πιστό σήμερα στην οικονομία της χάρης. Πολλοί Διαμαρτυρόμενοι συμφωνούν κατά κάποιο τρόπο μαζί τους και υποστηρίζουν ότι ο Θεός απεκάλυψε το θέλημά Του δια του ηθικού νόμου στη συνείδηση του ανθρώπου γενικά και λεπτομερώς στις 10 εντολές και προσθέτουν: «και γι’ αυτό έχουμε απόλυτη υποχρέωση να φυλάμε όλες τις εντολές Του».
Το πρόβλημα με την αντίληψη αυτή είναι ότι ο νόμος είναι μια ενότητα. Ο απόστολος Ιάκωβος ανήγγειλε ότι θα κριθούμε δια του νόμου και ότι «όποιος φταίξει σ’ ένα, έγινε ένοχος σε όλα» (2:10,12).
Άρα αυτοί οι Διαμαρτυρόμενοι που υποστηρίζουν μαζί με τους Αντβεντιστές ότι ο ηθικός νόμος βρίσκεται στις 10 εντολές, γιατί δεν τηρούν και το Σάββατο; Δεν υπάρχει νέα εντολή να τηρούμε την Κυριακή. Δηλαδή, αυτός που διαλέγει το νόμο, για να είναι συνεπής, πρέπει να τηρεί όλο το νόμο. Κι αν γίνει παραβάτης σε ένα σημείο, γίνεται παραβάτης όλου του νόμου (Ρωμ.10:5, Ιάκ.2:10, Ρωμ.2:24-25). Βέβαια ο Ιωάννης αναφέρεται στο νόμο στην επιστολή του (Α' Ιωάν.3:4).
Με βάση το γεγονός ότι υπακούουν στην 4η εντολή οι Αντβεντιστές, καθώς και στα Σάββατα, υποστηρίζουν ότι είναι η μόνη απόχρωση που τηρεί τις εντολές του Θεού. Το τραγικό αποτέλεσμα αυτής της υποστήριξης είναι ότι προάγει ένα σχίσμα στο σώμα του Χριστού το οποίο θα μένει μέχρι τη Β' Έλευση του Χριστού.
Οι Αντβεντιστές κάνουν διάκριση μεταξύ του ηθικού νόμου που βρίσκεται στο δεκάλογο και του τελετουργικού νόμου. Επιμένουν ότι ο δεκάλογος ειπώθηκε από το Θεό και γράφτηκε στις πέτρινες πλάκες σε αντίθεση με τον τελετουργικό νόμο που τον έγραψε ο Μωυσής. Επιμένουν ότι ο Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να τηρεί όλο τον ηθικό νόμο (Ιάκ.2:10), και ότι θα κριθούμε από το νόμο αυτό (Ιάκ.2:12). Λένε ότι ο δεκάλογος ισχύει ακόμα και δεν παραμερίστηκε, επειδή είναι χωριστός από τον τελετουργικό νόμο. Κατά τους Αντβεντιστές, ο Χριστιανός δε δεσμεύεται από τον τελετουργικό νόμο, διότι εκπληρώθηκε από το Χριστό. Αλλά ο δεκάλογος που περιέχει τον ηθικό νόμο, ισχύει και σήμερα.
Ενώ συμφωνούμε με τους Αντβεντιστές ότι ο νόμος διαιρείται σε τμήματα, δε σημαίνει αυτό ότι ο νόμος δεν αποτελεί μια ενότητα. Παρόλο που υπάρχει τόσο το τελετουργικό μέρος όσο και το ηθικό μέρος του νόμου, αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχουν δυο νόμοι. Η Βίβλος διδάσκει ότι ο νόμος (ένας) δόθηκε δια του Μωυσή (Ιωάν.1:17). Ο νόμος είναι ένας, όχι δύο.
Οι Αντβεντιστές λένε ότι ο τελετουργικός νόμος εκπληρώθηκε από το Χριστό πάνω στο σταυρό. Φαίνεται όμως ότι είναι τυφλοί ως προς το γεγονός ότι ο ηθικός νόμος εκπληρώθηκε από το Χριστό με τη ζωή Του (Ρωμ.5:10). Ο νόμος έχει εκπληρωθεί τελείως από το Χριστό και όσοι βρίσκονται εν Χριστώ είναι πλήρεις εν αυτώ και τέλειοι ως προς τη θέση τους εν Χριστώ. Οι πιστοί εν Χριστώ μοιράζονται μαζί με το Χριστό την εκπλήρωση του νόμου. Γι’ αυτό ο Ιωάννης λέει: «Εκείνος που ακούει το λόγο μου και πιστεύει σ’ αυτόν που με απέστειλε, έχει ζωή αιώνια και σε κρίση δεν έρχεται, αλλά έχει ήδη μεταβεί από το θάνατο στη ζωή» (5:24). Επίσης ο Παύλος λέει: «Δεν υπάρχει λοιπόν τώρα καμιά καταδίκη για εκείνους που είναι εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμ.8:1).
Ο Χριστός εκπλήρωσε όλο το νόμο, τόσο με τη ζωή Του, όσο και με το θάνατό Του: «Μη νομίσετε ότι ήρθα για να καταργήσω το νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα να καταργήσω, αλλά να εκπληρώσω» (Ματθ.5:17). Άρα όσοι βρίσκονται εν Χριστώ έχουν εκπληρώσει το νόμο από αντικειμενική άποψη και η απαίτηση του νόμου εκπληρώνεται σε μας δια του Πνεύματος από υποκειμενική άποψη (Ιάκ.10, 12).
Ενώ είναι σαφές ότι η αρχή του νόμου, δηλαδή η δικαιοσύνη του Θεού, δεν παρήλθε, ούτε είναι δυνατόν να παρέλθει, εφόσον υπάρχει Θεός, πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ της αιώνιας δικαιοσύνης του Θεού και της Μωσαϊκής διαθήκης που ήταν μια προσωρινή διαθήκη, μια που επρόκειτο να έρθει ο Μεσσίας. Όλες οι 10 εντολές εκτός από την εντολή περί Σαββάτου, μεταφέρονται στην οικονομία της χάριτος με άλλη μορφή, διότι περιέχουν τη δικαιοσύνη του Θεού. Ο Παύλος όμως επιμένει ότι δεν είμαστε υπό νόμο: «Δεν είστε κάτω από το νόμο, αλλά κάτω από τη χάρη του Θεού» (Ρωμ.6:14). Εμείς ζούμε στην οικονομία της χάριτος και δεν έχουμε καμιά σχέση με τη Μωσαϊκή διαθήκη. Διότι η Μωσαϊκή διαθήκη εκπληρώθηκε από το Χριστό στο σταυρό κι έτσι παύει να ισχύει για μας. Εκείνοι που παραβλέπουν το γεγονός αυτό, εφαρμόζουν τη Μωσαϊκή διαθήκη που είχε να κάνει με προσωρινές ευλογίες στη γη της επαγγελίας, με βάση την υπακοή του έθνους στην αιώνια σωτηρία του Χριστού στην οικονομία της χάριτος.
Έτσι οι Αντβεντιστές, καθώς επίσης και ορισμένες Διαμαρτυρόμενες αποχρώσεις, πιστεύουν ότι η τελική τους σωτηρία εξαρτάται από το πόσο υπακούνε στις εντολές του Θεού. Οι Αντβεντιστές δεν πιστεύουν ότι κερδίζουν τη σωτηρία τους με το να τηρούν τις 10 εντολές, αλλά πιστεύουν ότι η υπακοή τους προς το νόμο είναι απαραίτητη για να διατηρούν το δώρο της σωτηρίας. Δεν έχουν καταλάβει την όμορφη αλήθεια ότι η δικαιοσύνη του Χριστού, δηλαδή η δικαιοσύνη που προέρχεται από την τέλεια υποταγή του Χριστού στο Μωσαϊκό νόμο περιλαμβάνοντας και τις 10 εντολές, έχει καταλογιστεί στο δικό μας λογαριασμό, λόγω της θέσης μας εν Αυτώ (Ρωμ.4:4-8, 5:17). Με άλλα λόγια δεν κάνουν καμιά διάκριση μεταξύ της τέλειας θέσης μας εν Χριστώ και της καθημερινής χριστιανικής μας ζωής που δυστυχώς δεν είναι τέλεια ακόμα.
Έτσι δεν πρόκειται να περάσουμε από κρίση, όχι γιατί εμείς έχουμε υποταχθεί τελείως στο θέλημα του Θεού, αλλά γιατί ο Χριστός υποτάχθηκε τελείως στο Νόμο, κι εμείς βρισκόμαστε εν Αυτώ: «Δεν υπάρχει λοιπόν τώρα καμία καταδίκη για εκείνους που είναι εν Χριστώ» (Ρωμ.8:1). Ο Παύλος στην επιστολή προς Γαλάτες λέει: «Ο Νόμος έγινε παιδαγωγός μας στο Χριστό, για να ανακηρυχθούμε δίκαιοι δια της πίστης. Τώρα, όμως, που ήρθε η πίστη, δεν είμαστε πλέον κάτω από παιδαγωγό» (3:24-25). Ο ρόλος του παιδαγωγού έχει παύσει και τώρα ο πιστός εν Χριστώ είναι νεκρός ως προς το νόμο (Γαλ.2:19).
Επίσης πρέπει να παρατηρήσουμε το γεγονός ότι η λέξη παιδαγωγός είναι στον ενικό. Δεν υπάρχουν περισσότεροι παιδαγωγοί. Άρα, δεν υπάρχουν δύο νόμοι, αλλά ένας νόμος. Ο Παύλος διδάσκει ότι ο νόμος είναι ένας και ότι εκπληρώθηκε τελείως πάνω στο σταυρό. Δια της ζωής Του ο Κύριος εκπλήρωσε όλα τα ηθικά στοιχεία του νόμου και με το θάνατό Του εκπλήρωσε τα τελετουργικά στοιχεία. Αν ο Χριστός εκπλήρωνε μόνο τον τελετουργικό νόμο, καθώς υποστηρίζουν οι Αντβεντιστές, πρέπει οι Χριστιανοί να εκπληρώσουν το ηθικό μέρος για να σωθούν. Αλλά ο Παύλος λέει ρητά στην επιστολή προς Ρωμαίους: «Το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνη σε κάθε ένας που πιστεύει» (10:4). Τώρα ο πιστός στην οικονομία της χάριτος, έχει εκπληρώσει το νόμο εν Χριστώ από αντικειμενική άποψη και από υποκειμενική, είναι κάτω από μια ανώτερη αρχή, την αρχή του Πνεύματος, όπως γράφει ο Παύλος στην προς Ρωμαίου;: «Διότι εν Χριστώ ο νόμος του Πνεύματος, που δίνει ζωή, με ελευθέρωσε από το νόμο της αμαρτίας και του θανάτου» (8:2). Το να αγαπιόμαστε με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος είναι το ίδιο με το να τηρούμε όλες τις εντολές, όπως λέει στην προς Ρωμαίους (13:8-10). Επίσης ο απόστολος Ιωάννης λέει: «Και, τώρα, σε παρακαλώ κυρία, όχι σαν να σου γράφω κάποια καινούργια εντολή, αλλά εκείνη που είχαμε από την αρχή, να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Και τούτη είναι η αγάπη, να περπατάμε σύμφωνα με τις εντολές του. Τούτη είναι η εντολή, όπως ακούσατε από την αρχή, ώστε να περπατάτε σ’ αυτή» (Β' Ιωάν.5-6). Άρα τι εννοεί ο Ιωάννης όταν μιλάει για εντολή ή εντολές; Εννοεί εκείνα που είχαν ακούσει από την αρχή, δηλαδή να αγαπάμε ο ένας τον άλλον (Λουκ.10:25-58).
Ο σαρκικός πιστός είναι εκείνος που δεν αγαπά όπως θα έπρεπε και ως αποτέλεσμα υπάρχει ζηλοτυπία στην καρδιά του, αντί για αγάπη, που εκδηλώνεται ως φιλονικία και διαιρέσεις. Οι Αντβεντιστές, όπως έχουμε πει προηγουμένως με βάση ορισμένα χωρία, πιστεύουν ότι είναι οι αληθινοί πιστοί, επειδή εκπληρώνουν τις εντολές του Θεού (Α' Ιωάν.2:3-4, Γ' Ιωάν.22-24). Άρα πώς απαντάμε στους Αντβεντιστές σχετικά με τις εντολές των εδαφίων αυτών; Εξετάζοντας το ερώτημα αυτό, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ ο Ιησούς ασχολείτο με τους Ιουδαίους, υπό νόμο, δεν έδωσε εντολές δικές Του σχετικά με την καθοδήγηση της ζωής τους. Ο Χριστός αναγνώριζε μόνο το Μωσαϊκό νόμο και το νόμο της επί του όρους ομιλίας, στον οποίο περιέχεται ο νόμος της μελλοντικής βασιλείας του Χριστού. Όσον αφορά όμως τα ζητήματα που σχετίζονται με την εν ζωή σχέση με το Θεό, ρώτησε ο Χριστός: «Τι διαβάζεις στο νόμο;» Αλλά όταν άρχισε να διδάσκει εκείνους που ήταν σωσμένοι με τη χάρη του Θεού δια του σταυρού, άρχισε να αναγγέλλει εκείνα που χαρακτήριζε ως «δικές του εντολές». Η έκφραση αυτή δε βρίσκεται πουθενά στα ευαγγέλια, μέχρις ότου φτάσουμε στο σημείο που η Βίβλος γράφει για το αποχαιρετιστήριο μήνυμά Του, τη νύχτα πριν τη σταύρωσή Του (Ιωάν.13:-17:). Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι είναι φανερό το γεγονός ότι το μήνυμα αυτό από το ανώγειο απευθύνθηκε, όχι στους Ιουδαίους ως έθνος πια, αλλά σ’ εκείνους που ήταν καθαροί δια του λόγου Του. Στα χωρία αυτά ο σταυρός του Χριστού είναι κατά κάποιο τρόπο τελεσμένο γεγονός (Ιωάν.16:11, 12:31). Τα χωρία αυτά χρονολογούνται πέρα από το σταυρό με τα λόγια του Χριστού: «Και τώρα σας το είπα πριν γίνει, για πιστέψετε όταν γίνει» (Ιωάν.14:29). Η μόνη φορά που αναφέρεται ο Χριστός στο νόμο, στο μήνυμα στο ανώγειο, δηλώνεται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να τοποθετεί τους Ιουδαίους στους οποίους μίλησε, έξω από την εξουσία Του. Λέει ο Χριστός: «Αλλά έπρεπε να εκπληρωθεί ο λόγος που είναι γραμμένος στο νόμο τους» (όχι στο νόμο σας) (Ιωάν.15:25).
Αυτό το μήνυμα αποτελεί τη γένεση της Κ. Διαθήκης, διότι σ’ αυτό αναγγέλλεται η διδασκαλία της χάριτος. Η έκφραση αυτή «οι εντολές μου» δεν αναφέρεται μέχρι το μήνυμα αυτό της χάριτος, διότι η έκφραση αυτή αναφέρεται στη χάρη και όχι στο νόμο.
Άλλη απόδειξη του γεγονότος ότι «οι εντολές μου» αναφέρεται στη διδασκαλία της χάριτος, φανερώνεται όταν εξετάζονται χωρία που υποδεικνύουν το χαρακτήρα των εντολών αυτών. Μερικά από τα χωρία αυτά είναι τα ακόλουθα: Ιωάν.13:34, 15:12, Α' Κορ.14:37, Γαλ.6:2, Α' Θεσ.4:2, Α' Ιωάν.3:23, 4:21, 5:3, Β' Ιωάν.4:5.
Άρα οι εντολές του Χριστού δεν αποτελούν το Μωσαϊκό νόμο ή οποιοδήποτε μέρος του νόμου αυτού, αλλά μάλλον το «νόμο της αγάπης», κάτι που διαφέρει από το Μωσαϊκό νόμο, επειδή ο Μωσαϊκός νόμος απαιτεί οφθαλμό αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος. Ο Μωσαϊκός νόμος έφερε τον άνθρωπο κάτω από σκλαβιά, διότι δεν μπορούσε να εκπληρώσει τις απαιτήσεις του, ενώ ο νόμος της οικονομίας της χάριτος, λέγεται νόμος της ελευθερίας (Ματθ.11:30, Πράξ.15:10, Γαλ.5:1, Ιάκ.2:13). Άρα οι εντολές του Χριστού σχετίζονται με την οικονομία της χάριτος κι όχι με το Μωσαϊκό νόμο. Οι Ιουδαίοι στην πρώτη εκκλησία, αργά εγκατέλειψαν το νόμο, ώστε στην εκκλησία υπήρχε για ένα χρονικό διάστημα ένα στάνταρτ νόμου για τους Ιουδαίους και άλλο στάνταρτ καθαρής χάριτος για τους εθνικούς. Το γεγονός του διπλού στάνταρτ αποκαλύπτεται σε σχέση με την πρώτη συνέλευση στην Εκκλησία της Ιερουσαλήμ (Πράξ.15:19-21, 21:18-26). Η αλλαγή από το νόμο στη χάρη, ήταν κάτι το επαναστατικό και δεν επιτεύχθηκε χωρίς μάχες. Ο απόστολος Παύλος προτρέπει τους πιστούς να ακολουθούν αυτόν τον ίδιο (Α' Κορ.4:6, 11:1, Φιλ.3:17, Α' Θεσ.1:6, Β' Θεσ.3:7-9). Η παράκληση αυτή δικαιολογείται με βάση το γεγονός ότι το δόγμα του Παύλου του αποκαλύφθηκε από το Χριστό (Γαλ.1:11-12, Εφεσ.3:1-10). Κι έτσι αποτελεί την ίδια τη διδασκαλία του Χριστού.
Άρα όταν λέμε ότι ο πιστός είναι στη χάρη, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εντολές στη χάρη, αλλά ότι δεν είναι υπό τη νομική αρχή του Μωσαϊκού Νόμου ή του Βασιλικού νόμου. Υπό τη νομική αρχή ο Θεός λέει: «Σε έχω ευλογήσει, τώρα κάνε το καλό». Υπό την αρχή της χάριτος ο Θεός ευλογεί τους ανάξιους. Η βασική αρχή της χάριτος είναι ότι δεν αξίζουμε τις ευλογίες και τη σωτηρία του Θεού. Ενώ δε θεωρούμε τους Αντβεντιστές απαραίτητα έξω από τη σωτηρία του Χριστού, όμως η θεωρία τους περί δύο νόμων είναι εσφαλμένη, διότι τοποθετεί τους πιστούς της οικονομίας της χάριτος υπό το νόμο, όσον αφορά την τελική σωτηρία τους και την καθημερινή ζωή τους. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ενώ είναι αλήθεια ότι ο Μωσαϊκός νόμος είναι ο «νόμος του Θεού», ο νόμος του Θεού που ισχύει αιώνια, διότι περιλαμβάνεται στην ύπαρξη ενός απόλυτου και δίκαιου Θεού, είναι πιο πλατύς. Ο νόμος του Θεού που ισχύει για πάντα εφόσον υπάρχει Θεός, είναι νόμος πολύ πιο πλατύς από τις 10 εντολές.
Με αυτήν την έννοια χρησιμοποιεί τη λέξη «νόμος» ο Ιωάννης στην επιστολή του: «Όποιος κάνει την αμαρτία κάνει και την ανομία, διότι αμαρτία είναι η ανομία» (Α' Ιωάν.3:4). Ο δεκάλογος δεν περιέχει καμιά αναφορά στα μεγάλα ζητήματα της χριστιανικής υπηρεσίας και προσευχής, ούτε στις λεπτομέρειες του πώς πρέπει να περπατάει ο πιστός στον παρόντα κόσμο. Άρα αμαρτία, κατά τη βαθιά έννοια της λέξης, δεν είναι απλά μια παράβαση μιας ή περισσότερων από τις 10 εντολές, αλλά είναι η αμέλεια του πιστού να ενεργεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού που είναι πολύ πιο πλατύ από τις 10 εντολές στην οικονομία της χάριτος. Όταν αυτή η πιο πλατιά απαίτηση του θελήματος του Θεού θεωρείται στην παρούσα εφαρμογή του υπό τη χάρη, λέγεται «ο νόμος της ελευθερίας» (Ιάκ.1:25, 2:12, Ρωμ.8:21, Α' Κορ.8:9, 10:29, Β' Κορ.3:17, Γαλ.2:4, 5:1-13).
Συνοπτικά, ως Χριστιανοί επιμένουμε ότι δεν είμαστε υπό τη Μωσαϊκή διαθήκη που περιλαμβάνει και τις 10 εντολές, ούτε υπάρχει αυτό που υποστηρίζουν μερικοί και το λένε «χριστιανικό Σάββατο», διότι ο νόμος έχει εκπληρωθεί εν Χριστώ. Έτσι είναι εναντίον της Βίβλου το να μεταφέρει κανείς τα χαρακτηριστικά του ιουδαϊκού Σαββάτου και να τα εφαρμόζει στην Κυριακή, με βάση τη λανθασμένη προϋπόθεση ότι η Κυριακή αποτελεί αυτό που λανθασμένα λέγεται το «χριστιανικό Σάββατο». Το Σάββατο είναι ένα αιώνιο σημάδι μεταξύ του έθνους του Ισραήλ και του Θεού (Έξ.31:13). Μια μέρα θα εγκατασταθεί πάλι το Σάββατο του Ισραήλ (Ματθ.24:). Το Σάββατο δεν έχει καμιά σχέση με την Εκκλησία στην οικονομία αυτή της χάρης, στην οποία το έθνος Ισραήλ έχει παραμεριστεί προσωρινά (Ρωμ.11:). Μόνον οι θεολόγοι που δεν κάνουν τη σωστή διάκριση μεταξύ του προγράμματος του Θεού για τον Ισραήλ και αυτού για την Εκκλησία, με το να ταυτίζουν την Εκκλησία με τον Ισραήλ, μπορούν να εφαρμόζουν το Σάββατο στην οικονομία αυτή.
Πουθενά στο Λόγο του Θεού, που αφορά την οικονομία της χάριτος, διατάζονται οι Χριστιανοί να τηρούν το Σάββατο του Ισραήλ ή να εφαρμόζουν τα χαρακτηριστικά του σε άλλη μέρα.
Το χριστιανικό Σάββατο, η ανάπαυση, δεν είναι μια ημέρα, αλλά είναι μια στιγμή προς στιγμή ανάπαυση του πιστού που εισέρχεται δια της πίστεως στο τετελεσμένο έργο του Χριστού κι έτσι παύει ή αναπαύεται από τα δικά του έργα (Εβρ.4:10 κλπ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου