Ο αντισημιτισμός και ο μύθος της εβραϊκής συνομωσίας

Πολλές φορές ακούγεται γύρω μας να γίνεται λόγος για κάποια υποτιθέμενη «Εβραϊκή συνομωσία» (ή «Σιωνιστική συνομωσία») που αποσκοπεί στην παγκόσμια κυριαρχία. Πολλοί μύθοι για φανταστικές συνομωσίες έχουν υπάρξει και θα υπάρξουν, αλλά αυτός ο μύθος, που έχει στοιχειώσει επί αιώνες πλέον, έχει κοστίσει το αθώο αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων, όχι μόνο στο πρόσφατο Ναζιστικό Ολοκαύτωμα, αλλά και πολλούς αιώνες πριν. Είναι αδύνατον να αποδείξουμε πόσο φανταστικός και ψεύτικος είναι ο μύθος αυτός αν δεν έχουμε υπόψη την παράλληλη ιστορία του αντισημιτισμού, το αντι-εβραϊκό περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννήθηκε και γιγαντώθηκε.
Ο αντισημιτισμός ορίζεται γενικά ως το μίσος και η θεώρηση του εβραϊκού λαού, ως φυλής κακής και διεστραμμένης εκ φύσεως και άρα επικίνδυνης για την ανθρωπότητα. Αυτή η διαστρεβλωμένη θεώρηση άρχισε να αναπτύσσεται στον Εθνικό κόσμο όπου ήταν διεσπαρμένοι οι Εβραίοι, από την εποχή της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας. Αρχικά, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο της Εσθήρ, οι Ισραηλίτες που ήταν διεσπαρμένοι στην Περσική Αυτοκρατορία, κινδύνεψαν να υποστούν μία γενοκτονία επειδή, όπως συκοφαντήθηκαν, ήταν ανυπάκουοι στους νόμους του βασιλιά και συνιστούσαν απειλή. Αυτή η ίδια κατηγορία της απειλής επαναλήφθηκε ξανά και ξανά στους μετέπειτα αιώνες, οπουδήποτε οι Εβραίοι ήταν διεσπαρμένοι, κυρίως στην Αλεξάνδρεια και στη Ρώμη. Κάποιοι ελληνιστές φιλόσοφοι (όπως ο Αιγύπτιος Απίων) και Ρωμαίοι (όπως ο Τάκιτος) ενοχλούνταν από τη διαφορετική ηθική τους, τους διαιτητικούς νόμους τους, την αργία του Σαββάτου, το Μονοθεϊσμό και την έλλειψη αγαλμάτων-εικόνων στη λατρεία τους: η διαφορετική ζωή και πίστη, σε συνδυασμό με τον χωρισμό από την ειδωλολατρική ζωή των γειτόνων τους (μη συμμετοχή σε συμπόσια, θυσίες, γιορτές) τους είχε καταστήσει μία περίεργη κοινότητα ανθρώπων στην καλύτερη περίπτωση – και μία απειλή για τις ειδωλολατρικές κοινωνίες στη χειρότερη. Ο Απίων ήταν ο πρώτος που κατηγόρησε τους Ιουδαίους για ένα είδος συνομωσίας κατά των Εθνικών.
Η προκατάληψη και οι συκοφαντίες αυξήθηκαν στη μετά Χριστό εποχή, όπου σε μία περίπτωση απελάθηκαν όλοι οι Εβραίοι από τη Ρώμη. Ιδιαίτερα μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο το 70 μ.Χ. και τη συντριβή της εξέγερσης του Μπαρ-Κοχμπά το 133 μ.Χ. οι πληθυσμοί των Εβραίων στη Διασπορά αυξήθηκαν θεαματικά και μαζί και τα προβλήματά τους με τους ειδωλολάτρες γείτονές τους. Η Διασπορά πριν το 70 μ.Χ., στην Αλεξάνδρεια, στη Μ.Ασία, στην Ελλάδα και Ρώμη, είχε γίνει για οικονομικούς λόγους και μόνο, και δεν ήταν αποτέλεσμα θεϊκής κατάρας ή τιμωρίας. Με δυο λόγια πάντως η εχθρότητα των Ρωμαίων, Ασιατών κ.α. ειδωλολατρικών λαών οφειλόταν στη διαφορετικότητα της θρησκείας τους και του τρόπου ζωής τους. Ακόμη δεν υπήρχε φθόνος για την οικονομική τους πρόοδο μιας και οι Εβραίοι ήταν απλοί τεχνίτες ή μικροέμποροι στις πόλεις που ζούσαν.
Μετά τη σταύρωση του Ιησού Χριστού το 30 μ.Χ., από τους θρησκευτικούς ηγέτες του Ισραήλ και τη ρωμαϊκή ηγεσία (Πιλάτος-Ηρώδης), σχηματίστηκε η χριστιανική Εκκλησία από τους Εβραίους μαθητές/αποστόλους του Ιησού. Αυτοί άρχισαν να κηρύττουν την ανάσταση του Χριστού και στη γη του Ισραήλ και στους Εβραίους της Διασποράς, από τους οποίους σχηματίστηκαν οι πρώτες εκκλησίες στην Ασία (Συρία, Μ.Ασία), Ρώμη, Ελλάδα, κλπ. Ο πυρήνας κάθε τοπικής εκκλησίας – όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τις Πράξεις των Αποστόλων - ήταν Εβραίοι και Εθνικοί προσήλυτοι στον Ιουδαϊσμό (Ασιάτες, Ρωμαίοι, Έλληνες, κ.α. που είχαν ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό στην πράξη ή ακολουθούσαν μόνο τη μονοθεϊστική του πίστη και τις Άγιες Γραφές του Μωυσή και των προφητών). Έτσι, τις πρώτες δεκαετίες της Εκκλησίας, αν και υπήρχε έντονη διαφωνία μεταξύ Εκκλησίας και Συναγωγής σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, τη σωτηρία, κλπ. δεν υπήρχε καθόλου αντισημιτισμός στους Χριστιανούς που ένοιωθαν ζωντανά την εβραϊκή προέλευση της πίστης τους. Σιγά - σιγά όμως, όσο οι Εθνικοί έπαιρναν την εξουσία μέσα στην Εκκλησία, μετά το θάνατο των Αποστόλων, κι όσο η πλειοψηφία των Εβραίων δεν αποδέχονταν τον Ιησού ως αναστημένο και ως Μεσσία, άρχισε η πικρία και η περιφρόνησή τους από μέρους των Χριστιανών – φυσιολογική αντίδραση ως ένα βαθμό. Αν και ο απόστολος Παύλος είχε προειδοποιήσει στην προς Ρωμαίους επιστολή του τους εξ εθνών Χριστιανούς «να μην υψηλοφρονούν, και καυχιούνται κατά της ρίζας του δέντρου του Ισραήλ στο οποίο είχαν μπολιαστεί» (11:17-18), από τον 2ο αιώνα και μετά, αυτό άρχισε να γίνεται πραγματικότητα όλο και περισσότερο.
Η παράλογη και άδικη κατηγορία της Χριστοκτονίας, δηλ. ότι οι Εβραίοι είχαν σκοτώσει τον Χριστό, κέρδιζε έδαφος στις συνειδήσεις των απλών Χριστιανών και των μορφωμένων εκκλησιαστικών ηγετών που θύμωναν όσο περνούσε ο καιρός και οι Εβραίοι δεν πίστευαν σ’ Αυτόν. Με το πέρας των Ρωμαϊκών διωγμών και την άνοδο στο θρόνο Χριστιανών αυτοκρατόρων η περιφρόνηση εκδηλώθηκε ως αντι-εβραϊκή νομοθεσία που τους περιόριζε από πολλές δραστηριότητες, όχι μόνο θρησκευτικές, αλλά και κοινωνικές και εμπορικές. Αυτό γινόταν τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή, και με το πέρασμα των αιώνων η κατάσταση χειροτέρευε. Αν και δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι οι Εβραίοι ήταν πάντα υποδειγματικοί πολίτες της αυτοκρατορίας, ωστόσο οι θεολογικές τους διαφορές και η στάση τους απέναντι στο Σωτήρα και Βασιλιά των Χριστιανών, δε θα έπρεπε να στρέφει τους κοσμικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες εναντίον τους. Τα εμπρηστικά κηρύγματα πολλών εκκλησιαστικών ηγετών κατά των Εβραίων ως «Θεοκτόνων» άναβαν το μίσος των αμόρφωτων όχλων, που στη συνέχεια ξεσπούσαν σε κυριολεκτικούς εμπρησμούς συναγωγών και εβραϊκών συνοικιών, ακόμη και σφαγών αθώων Εβραίων.
Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε δύο λόγια για το παράλογο και άδικο της κατηγορίας ότι «οι Εβραίοι σκότωσαν τον Χριστό». Όπως λένε τα Ευαγγέλια, ο επίσης Εβραίος Ιησούς Χριστός είχε εκατοντάδες αφοσιωμένους Εβραίους μαθητές, ενώ χιλιάδες Εβραϊκού λαού Τον πίστευαν και Τον ακολουθούσαν. Ήταν οι σκοπιμότητες, οι φιλοδοξίες, τα συμφέροντα και οι φόβοι των θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών του εβραϊκού λαού που καταδίκασαν τον Ιησού σε θάνατο – και σε καμία περίπτωση ο λαός. Όπως διαβάζουμε στα Ευαγγέλια οι αρχιερείς (που την εποχή εκείνη ήταν διορισμένοι από τους Ρωμαίους, κατά τον Ιώσηπο) και το Συνέδριο των αρχόντων, σε συνεργασία με τον Ηρώδη (τον δολοφόνο του Ιωάννη του Βαπτιστή) και τον ρωμαίο διοικητή Πόντιο Πιλάτο (που αναφέρεται ως αιμοσταγής άρχοντας που είχε καταδικάσει και πολλούς άλλους Εβραίους σε θάνατο με την υποψία ότι συνωμοτούσαν κατά της Ρώμης) καταδίκασαν σε μία νύχτα, βιαστικά, παράνομα (χρησιμοποιώντας ψευδομάρτυρες), και βέβαια ερήμην του λαού, τον Ιησού σε θάνατο για υποτιθέμενη βλασφημία. Αναφέρεται στα Ευαγγέλια ότι ο Πιλάτος ρώτησε και κάποιον όχλο που είχε μαζευτεί μπροστά στο πραιτώριο, αν ήθελαν να σταυρωθεί ο Ιησούς, και αυτοί απάντησαν «το αίμα του πάνω σε εμάς και τα παιδιά μας». Είναι όμως ποτέ δυνατόν ένας όχλος μπροστά στο πραιτώριο, που στην καλύτερη περίπτωση δεν μπορεί παρά να ήταν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, να αποφασίζει για τη θανάτωση ενός ανθρώπου και για τη μελλοντική μοίρα όλου του λαού τους, ή μήπως ο Θεός είναι τόσο άδικος για να λάβει υπόψη Του αυτόν τον μικρό όχλο και όχι τα πλήθη που αναφέρονται στα Ευαγγέλια ότι αγαπούσαν τον Διδάσκαλο; Αυτός ο όχλος δεν ήταν αυθόρμητη λαϊκή εκπροσώπηση, παρά κάποιοι φανατισμένοι αμαθείς, και ίσως πληρωμένοι, που σε κάθε εποχή και τόπο γίνονται εύκολα όργανα της εξουσίας. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως ελάχιστοι Εβραίοι ήθελαν το θάνατο του Ιησού, οι πιο πολλοί ήταν είτε ουδέτεροι είτε ένθερμοι οπαδοί του. Το παράλογο στην κατηγορία της Χριστοκτονίας είναι το πώς είναι δυνατόν να ευθύνονται όλοι οι Εβραίοι έξω από την Ιερουσαλήμ και ακόμη έξω από τον Ισραήλ (στην Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Αίγυπτο, στην Περσία, κλπ) που δε γνώριζαν καν την ύπαρξη του Ιησού, για τη θανατική καταδίκη Του; Και ακόμη πιο παράλογο και άδικο, πώς είναι δυνατόν να ευθύνονται οι Εβραίοι των επόμενων γενεών γι’ αυτό που έγινε αιώνες πριν; Με την ίδια λογική όλοι οι Αθηναίοι ευθύνονται για τη θανατική καταδίκη του δίκαιου και σοφού Σωκράτη από τους άρχοντες της Αθήνας, και όχι μόνον αυτοί, αλλά και όλοι οι Έλληνες συλλογικά, της Αθήνας, και όλων των αιώνων; Ή μήπως γι’αυτά που έκανε ο Χίτλερ κι ένα μεγάλο μέρος του Γερμανικού λαού θα πρέπει να θεωρούνται ένοχοι οι Γερμανοί όλου του κόσμου κι όλων των εποχών; Δυστυχώς, ένας τέτοιος άδικος και ανόητος παραλογισμός εφαρμόστηκε από πολλούς θρησκευόμενους, και συνεχίζει μέχρι και σήμερα, μεροληπτικά και μόνο για την περίπτωση των Εβραίων που θεωρούνται όλοι υπαίτιοι για τη σταύρωση του Χριστού.
Στη διάρκεια του Μεσαίωνα προστέθηκαν και άλλες φρικτές συκοφαντίες, όπως εκείνη του τελετουργικού φόνου, πώς δήθεν οι Εβραίοι σκότωναν παιδιά Χριστιανών για να τους πίνουν το αίμα! Μόνο μία πλήρης άγνοια των Χριστιανών για τους Εβραίους γείτονές τους, που τους είχαν απομονώσει σε γκέτο, θα μπορούσε να κάνει πιστευτή μία τέτοια τερατώδη κατηγορία: γιατί τόσο ο Μωσαϊκός Νόμος όσο και οι προφορικές παραδόσεις απαγορεύουν αυστηρά τη βρώση αίματος ζώων και έχουν αναπτύξει περίπλοκες τεχνικές για να μην υπάρχει ίχνος αίματος στην τροφή τους. Το ότι θα μπορούσαν λοιπόν άνθρωποι μεγαλωμένοι με τόση απέχθεια για το αίμα των ζώων, να πίνουν ανθρώπινο αίμα, είναι μία ιδέα που μόνον ένας νοσηρός νους που σκοτίζεται από το μίσος μπορεί να παράγει και να αποδεχτεί. Επίσης άλλες πιο γελοίες συκοφαντίες, όπως το ότι μόλυναν τις πηγές των νερών και έτσι έφεραν τον «Μαύρο Θάνατο» της πανώλης στην Ευρώπη, χωρίς αυτοί να πεθαίνουν, γιατί δήθεν χρησιμοποιούσαν μαγείες, στηρίζονταν στην βαθειά άγνοια της εβραϊκής κοινωνίας. Οι Εβραίοι δεν αρρώσταιναν όχι επειδή χρησιμοποιούσαν κάποια μαγεία αλλά γιατί ακολουθούσαν το Μωσαϊκό Νόμο που τους προστάτευε από κάθε είδους μολυσματικές ασθένειες με τις πολλαπλές διατάξεις υγιεινής για πλύσεις, βαπτισμούς, καθαρισμούς του ανθρώπινου σώματος, των ρούχων, σκευών, μη επαφής με πτώματα κλπ. Οι συκοφαντίες αυτές προετοίμαζαν πολύ καλά το έδαφος για να γίνει δεχτεί από όλο τον μεσαιωνικό κόσμο η κατ’εξοχήν συκοφαντία: η συνομωσία για κυριαρχία πάνω στη χριστιανική κοινωνία.
Η οικονομική άνθηση ορισμένων (πολύ λίγων στο σύνολο) που ασχολούνταν με τραπεζικές εργασίες, τοκογλυφία, κλπ. έδινε αφορμή να κατηγορείται το σύνολο των Εβραίων για συσσώρευση πλούτου κι εκμετάλλευση των Χριστιανών. Η απειλή της οικονομικής υποδούλωσης των Χριστιανών σε Εβραίους φάνταζε σαν μία συνομωσία όλων των Εβραίων κατά της Χριστιανοσύνης. Από σκοτισμένους φανατικούς κληρικούς και μοναχούς της μεσαιωνικής Ευρώπης και από δυσαρεστημένους ευγενείς που δανείζονταν και όφειλαν τόκους σε Εβραίους τραπεζίτες, ξεπήδησαν ξανά και ξανά οι συκοφαντίες για συνομωσία των Εβραίων κατά των Χριστιανών. Οι συκοφαντίες αυτές έδωσαν αφορμή για μαζικές σφαγές, ιδιαίτερα στη διάρκεια των Σταυροφοριών, μετά από τις οποίες ακολουθούσε βέβαια εξάλειψη των χρεών προς τους Εβραίους δανειστές και δήμευση όλων των περιουσιών τους.
Με την έλευση του 17ου και 18ου αιώνα της φιλοσοφικής αμφισβήτησης της θρησκείας, και της εξάπλωσης του Τεκτονισμού (Μασονίας) και των Μυστικών Εταιρειών, φούντωσαν για τα καλά οι θεωρίες συνομωσίας, με τους Εβραίους να παίζουν πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο ότι αυτοί ενσπείρουν τις αθεϊστικές φιλοσοφίες για να γκρεμίσουν τη χριστιανική πίστη και ότι έχουν δημιουργήσει τη Μασωνία για να αλώσουν τη χριστιανική κοινωνία. Η αλήθεια είναι όμως ότι και οι Εβραϊκές κοινότητες υπέφεραν εξίσου πολλές απώλειες από τις αθεϊστικές φιλοσοφίες που στρέφονταν εναντίον της θρησκείας γενικά (Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού, Καινής και Παλαιάς Διαθήκης). Και όσο για τις τεκτονικές στοές, αυτές περιλάμβαναν κάποιους Εβραίους, αλλά πολύ περισσότερους Χριστιανούς (και σε πολλές περιπτώσεις κληρικούς), και είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι δεν είχαν δημιουργηθεί από Εβραίους, αλλά από Χριστιανούς αποκρυφιστές, φιλόσοφους, αλχημιστές, κλπ. της περιόδου της Αναγέννησης, που συνδύαζαν στοιχεία από ελληνική φιλοσοφία (νεο-πλατωνική, νεο-πυθαγόρεια), μεσαιωνική παγανιστική μαγεία, Καθολικό Χριστιανισμό και εβραϊκό μυστικισμό (αργότερα, τον 19ο αιώνα πρόσθεσαν στοιχεία από τα αιγυπτιακά και άλλα μυστήρια). Τα εβραϊκά μυστικιστικά στοιχεία όμως βάρυναν στις κατηγορίες ότι οι Μασώνοι είναι εβραϊκό δημιούργημα, παραβλέποντας τον ελληνικό χαρακτήρα της φιλοσοφίας τους και τα χριστιανικά στοιχεία τους (ιδιαίτερα από τους Καθολικούς Ναϊτες). Διάφοροι Καθολικοί συγγραφείς κυκλοφορούσαν κείμενα περί εβραιο-μασωνικής συνομωσίας θέλοντας να χτυπήσουν ταυτόχρονα και τους μισητούς «φονείς του Χριστού» και τους φιλοσόφους που παρέσυραν στην απιστία το ποίμνιό τους. Τον 19ο αιώνα, με την έλευση των επαναστατικών κοινωνικών θεωριών του σοσιαλισμού, αναρχισμού κλπ, ορισμένες τεκτονικές στοές προσέλαβαν και τον επαναστατικό χαρακτήρα, και έτσι μπορούσαν να γίνουν πιο εύκολα πιστευτές οι κατηγορίες ότι οι Εβραίοι μέσω των Μασώνων οργανώνουν παγκόσμια επανάσταση. Φυσικά όποιος διαβάσει λίγο την ιστορία της εποχής εκείνης, πολύ εύκολα θα καταλάβει πως οι επαναστατικές θεωρίες (π.χ. ο Μαρξισμός) είχαν σοβαρούς λόγους (οικονομικούς και κοινωνικούς) να αναπτυχθούν, όπως η βιομηχανική επανάσταση και η δημιουργία εργατικής τάξης, οι άθλιες συνθήκες ζωής και η εκμετάλλευση, και είναι αστείο να υποστηρίζεται ότι αυτές οι θεωρίες αποτελούσαν προϊόν εβραϊκής συνομωσίας. Όσο για τον Καρλ Μαρξ μπορεί να ήταν εβραϊκής καταγωγής αλλά οι γονείς του ήταν βαπτισμένοι Χριστιανοί, όπως και ο ίδιος, μη έχοντας καμία σχέση με τη Συναγωγή ή τον Εβραϊσμό, και μάλιστα στα κείμενά του αναφέρεται περιφρονητικά γι’ αυτούς.
Η τελευταία αυτή εξέλιξη του μύθου της εβραϊκής συνομωσίας, το ότι ο Κομμουνισμός αποτελούσε εβραϊκό προϊόν, πήρε ιδιαίτερη βαρύτητα στην τσαρική Ρωσία των αρχών του 20ού αιώνα. Εκεί η μεγάλη φτώχεια και η καταπίεση είχε δημιουργήσει δυσβάσταχτες συνθήκες ζωής, και το έδαφος ήταν πρόσφορο για κομμουνιστικές θεωρίες. Ιδιαίτερα ο Ρωσο-Ιαπωνικός και ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος έφεραν το ρωσικό λαό σε απόγνωση και την επανάσταση των Μπολσεβίκων στην εξουσία. Στο κίνημα αυτό συμμετείχαν και κάποιοι εβραίοι διανοούμενοι (όπως ο Τρότσκυ), λόγω του ότι η πλειοψηφία των Εβραίων στη Ρωσία ζούσαν σε μεγάλη φτώχεια αφενός, και σε μεγάλους διωγμούς αφετέρου (τα περιβόητα «πογκρόμ» που είχαν αρχίσει από τους τσάρους από το 1800). Υπήρχε πολύ έντονος αντισημιτισμός στη Ρωσία που υποδαυλιζόταν από τη ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και τους τσάρους, τους πρίγκηπες και τους πλούσιους, που έβλεπαν, καθένας για τους λόγους του, τους Εβραίους ως απειλή και τους χρησιμοποήσαν ως «αποδιοπομπαίο τράγο» για τα δεινά του ρωσικού λαού. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα συντέθηκε και το πλαστογράφημα «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» που τυπώθηκε και διαδόθηκε από την Οχράνα, τη μυστική αστυνομία του τσάρου. Από τα ρωσικά μεταφράστηκε σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, μοιράστηκε κατά κόρον από τους ναζί, και δημιούργησε το υπόβαθρο στην Ευρώπη για το ναζιστικό Ολοκαύτωμα που θα εξαφάνιζε μια για πάντα το λαό των υποτιθέμενων συνομωτών κατά του ανθρώπινου γένους. Όταν οι ναζί έπνιγαν στα αέρια γέρους και παιδιά ή έκαιγαν στους φούρνους τους Εβραίους, πίστευαν ότι εκτελούσαν υψηλή αποστολή καθαρίζοντας την ανθρωπότητα από το πιο συνομωτικό και υποχθόνιο γένος. Τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» στέκουν μοναδικά και απαράμιλλα στην παγκόσμια συνομωσιολογική βιβλιογραφία: είναι το αρχέτυπο της καχυποψίας, του ψεύδους και του φυλετικού και θρησκευτικού μίσους. Δυστυχώς τέτοια και παρόμοια συκοφαντικά βιβλία συνεχίζουν να τυπώνονται και να διαδίδονται, και μάλιστα σε φανατικούς λαούς, όπως τους Ισλαμιστές του αραβικού κόσμου, ετοιμάζοντας ξανά νέους ναζί εκτελεστές που θεωρούν ότι αντιμάχονται τη μεγαλύτερη συνομωσία κατά της ανθρωπότητας.
Από το 1948 και μετά, με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, η συνομωσιολογία έχει μία νέα ορολογία, μιλώντας για τη συνομωσία του «Σιωνισμού». Αυτή η θεωρία συνομωσίας ταυτίζει το Σιωνισμό, που από το 1897 είναι ένα επίσημο και φανερό πολιτικό κίνημα με διακηρυγμένο σκοπό την ίδρυση κράτους του Ισραήλ στην παραδοσιακή γη του Ισραήλ (μία μικρή λωρίδα γης) με μια δήθεν συνομωσία για παγκόσμια κυριαρχία. Το κίνημα του Σιωνισμού ιδρύθηκε περί τα τέλη του 19ου αιώνα από τον Εβραιο-Αυστριακό δημοσιογράφο Θεόδωρο Χερτζλ, με σκοπό να ιδρυθεί ένα εβραϊκό κράτος στην τότε αγγλική Παλαιστίνη, που θα αποτελούσε καταφύγιο για τους διωκόμενους ανηλεώς Εβραίους της Ρωσίας και Ανατολικής Ευρώπης. Η Αγγλία και ο ΟΗΕ, μετά το Ολοκαύτωμα των 6.000.000 Εβραίων, αποφάσισαν να δώσουν αυτή τη μικρή λωρίδα γης στους πρόσφυγες των ναζιστικών διωγμών. Ήταν αυτοί που αποτέλεσαν το νεοσύστατο κράτος, και όχι κάποιοι πλούσιοι Εβραίοι που προτίμησαν να μείνουν στην άνεση και ασφάλεια της Αμερικής. Με δύο λόγια, το πολιτικό κίνημα του Σιωνισμού είναι ένα καθαρά πατριωτικό κίνημα που έχει να κάνει μόνο με την ίδρυση και υποστήριξη του Ισραήλ, ως εθνικής πατρίδας των Εβραίων, και κάθε άλλη κατηγορία για βλέψεις παγκόσμιας κυριαρχίας είναι όχι μόνο ψευδής και αναπόδεικτη, αλλά και κακόβουλη. Υπάρχει εβραϊκό λόμπυ στις ΗΠΑ, πλούσιων εβραίων επιχειρηματιών και πολιτικών, αλλά αυτό είναι μία φανερή (όχι μυστική) ομάδα που πιέζει για τα συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ, και όχι για κάποια δήθεν παγκόσμια κυριαρχία – όπως υπάρχει και ελληνικό λόμπυ που πιέζει για τα συμφέροντα της Ελλάδας, αραβικό λόμπυ που πιέζει τις κυβερνήσεις της Δύσης για τα αραβικά συμφέροντα κ.ο.κ. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει όμως τους Ελληνες εφοπλιστές ή τους Άραβες πετρελαιοπαραγωγούς ή τους Γερμανούς μεγαλοβιομήχανους ότι με τα λόμπυ τους συνομωτούν για παγκόσμια κυριαρχία; Όλοι καταλαβαίνουν ότι αγωνίζονται φυσιολογικά για τα συμφέροντα των κρατών τους και των διεσπαρμένων συμπατριωτών τους. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τα εβραϊκά λόμπυ σε Δυτικές χώρες, και μάλιστα λόγω του έντονου αντισημιτισμού που υποφέρουν, υπάρχει ένας λόγος παραπάνω να αγωνίζονται για τα συμφέροντα του λαού τους. Βέβαια, δε δικαιολογούμε κάθε τέτοια κίνηση όπως ούτε και κάθε πολιτική του κράτους του Ισραήλ (όπως και οποιουδήποτε κράτους) – όλες οι πολιτικές πρέπει να κρίνονται με βάση την αντικειμενική πληροφόρηση και τη δικαιοσύνη – αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει κανένα ίχνος συνομωσίας στα εβραϊκά λόμπυ ή στο κράτος του Ισραήλ. Μπορεί οι πολιτικές του επιλογές απέναντι στους Παλαιστίνιους να είναι μερικές φορές κατακριτέες, αλλά όλα αυτά είναι φανερές και διακηρυγμένες ισραηλινές πολιτικές και όχι μυστικές συνομωσίες, πολύ δε περισσότερο το συμφέρον σε κάποια γεωπολιτική περιοχή δε συνεπάγεται καμία βλέψη για παγκόσμια κυριαρχία. Οι συκοφαντίες όμως από τα ΜΜΕ, και το ότι δεν υπάρχει σαφής πληροφόρηση για το τι είναι το κίνημα του Σιωνισμού συνεχίζουν να κατασκευάζουν στα μυαλά των αμαθών ανθρώπων αυτό που οι νεο-ναζιστικές και οι σκοταδιστικές ισλαμιστικές ομάδες ξεδιάντροπα διακηρύττουν: πως ο Σιωνισμός δεν είναι ένα πατριωτικό κίνημα αλλά μία παγκόσμια συνομωσία. Και το αντισημιτικό μίσος βέβαια περνάει στον μέσο άνθρωπο ως «αντι-Σιωνισμός».
Μέσα από αυτήν την πολύ σύντομη ιστορική αναδρομή βλέπουμε πως η προκατάληψη για το διαφορετικό και η αλαζονεία για τη δική μας εθνότητα, θρησκεία, πολιτισμό, γεννάει το μίσος, και αυτό με τη σειρά του επινοεί ψεύδη για να παρασύρει τη κοινή γνώμη με το μέρος του. Τα ψεύδη πλέκουν ολόκληρες φανταστικές θεωρίες συνομωσίας, αναπόδεικτες και κακόβουλες, αλλά το αποτέλεσμά τους δυστυχώς δεν παραμένει στο επίπεδο της θεωρίας: όταν ο πολύς κόσμος ακούει ότι κάποια ομάδα συνομωτεί για παγκόσμια κυριαρχία, δεν έχει τη κρίση να ερευνήσει και να επαληθεύσει την κατηγορία, αλλά το μόνο που αυθόρμητα κάνει είναι να αντιδράει λεκτικά και επιθετικά ενάντια στη θεωρούμενη συνομωτική ομάδα, που σε μερικές περιπτώσεις φτάνει η αντίδραση αυτή μέχρι και το διωγμό και το φόνο. Η περίπτωση των Εβραίων δεν είναι η μοναδική, αλλά είναι η χειρότερη από άποψη μίσους και ψεύδους, και η τραγικότερη από αριθμό θυμάτων μέσα στην Ιστορία, γι’ αυτό και είναι βαρειά και άμεση η ευθύνη μας για τερματισμό των συκοφαντιών συνομωσίας εκ μέρους τους.
Είναι χρέος όμως όλων των αληθινών Χριστιανών, αλλά και όλων των ειλικρινών ανθρώπων που αγαπούν την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη, αφού πρώτα ερευνήσουν αντικειμενικά την ιστορία και τη σύγχρονη πραγματικότητα, να σταματήσουν κάθε συκοφαντία συνομωσίας που το μόνο που κάνει τελικά είναι όχι να μας προστατεύει από τους φανταστικούς εχθρούς, αλλά να γεννάει ρατσιστικό μίσος (φυλετικό ή θρησκευτικό) και να φέρνει τον θάνατο.

Μιχαήλ Αλεξάνδρου

Βιβλιογραφία:
- Η Αγωνία των Εβραίων, Εντουαρντ Φάννερυ
- Το Αίμα Τους Είναι Πάνω Στα Χέρια μας, Μάικλ Μπράουν
- Ο Άλλος Εν Διωγμώ, Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου
- Warrant for Genocide: Jewish Conspiracy Theories and The Protocols of the Elders of Zion, Norman Cohn
- The Lie That Wouldn’t Die, Hadassa ben Itto