Εκτρώσεις: Ο σιωπηρός πόλεμος

ΕΝΑΣ ΑΚΗΡΥΧΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Ένας πραγματικός πόλεμος έχει κηρυχτεί ενάντια στα έμβρυα, τόσο στη χωρά μας όσο και διεθνώς. Είναι ένας πόλεμος που διεξάγεται εδώ και δεκαετίες και όσο περνάνε τα χρόνια, τα θύματά του αυξάνονται. Δεν διεξάγονται διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του, όπως γίνεται με άλλους πολέμους... Ένας σιωπηρός πόλεμος, για τον οποίον καμιά εφημερίδα δεν αναφέρει κάτι, με τον οποίον κανένας τηλεοπτικός ή ραδιοφωνικός σταθμός δεν ασχολείται, αν και υπάρχουν καθημερινά εκατοντάδες θύματα, πολύ περισσότερα από όσα θα είχε ένας παγκόσμιος στρατιωτικός πόλεμος!
Ο «πόλεμος» των εκτρώσεων στην Ελλάδα έχει πάρει κολοσσιαίες διαστάσεις τα τελευταία 24 χρόνια (από το 1986 που νομιμοποιήθηκαν): ο μέσος όρος εκτρώσεων κάθε χρόνο, σύμφωνα με κάποιες στατιστικές, ανέρχεται περίπου σε 300.000! Αυτό σημαίνει 22.000 εκτρώσεις κάθε μήνα ή για να το μεταφράσουμε σε ημερήσια βάση (με 22 εργάσιμες μέρες το μήνα): 1.000 εκτρώσεις την ημέρα!
Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά εκτρώσεων στον κόσμο και το μεγαλύτερο σε χώρες της Δύσης (ΗΠΑ, Δυτική Ευρώπη). Σε χώρες του Τρίτου κόσμου (Λατινική Αμερική, πρώην ΕΣΣΔ, Κίνα) υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά, που όμως οφείλονται είτε στην έλλειψη πληροφόρησης σχετικά με τις μεθόδους αντισύλληψης/προφύλαξης, είτε, το πιο σύνηθες, στην αδυναμία εφαρμογής αντισύλληψης/προφύλαξης λόγω μεγάλης φτώχειας.
Στη σημερινή Ελλάδα όμως ούτε τόση φτώχεια ούτε τόση άγνοια υπάρχει σε σχέση με την αντισύλληψη/προφύλαξη, άρα το τεράστιο αυτό ποσοστό είναι τελείως αδικαιολόγητο. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι έχουμε μόνο 100.000 γεννήσεις το χρόνο, τότε καταλαβαίνουμε ότι έχουμε τρεις εκτρώσεις στις τέσσερις εγκυμοσύνες! Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη αντιστοιχία εκτρώσεων/κυήσεων παγκόσμια. Δηλαδή, από τα τέσσερα έμβρυα, μόνο το ένα γλυτώνει, τα άλλα τρία στερούνται του δικαιώματος της ζωής!

ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΜΕ ΦΟΝΟ;
Ας εξετάσουμε όμως το πρόβλημα από την αρχή. Είναι η έκτρωση φόνος μιας ανθρώπινης ζωής;
Στο ερώτημα αυτό όλα τα δόγματα της χριστιανικής θρησκείας (Ορθοδόξων, Καθολικών, Διαμαρτυρομένων) απαντούν καταφατικά. Και όχι μόνον ο Χριστιανισμός, αλλά και ο Ιουδαϊσμός, ο Μουσουλμανισμός και όλες οι θρησκείες, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, καταδικάζουν την έκτρωση, θεωρώντας την ισοδύναμη με φόνο γιατί σέβονται το έμβρυο ως ανθρώπινη οντότητα. Ποια είναι όμως η άποψη και η στάση των μη θρησκευόμενων ανθρώπων σήμερα;
Η συνήθης, βολική άποψη (για να καθησυχάζει συνειδήσεις) που έχει διαδοθεί πλατιά, είναι ότι το έμβρυο αποτελεί μέρος του σώματος της μητέρας και άρα η γυναίκα, που έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα της, μπορεί και να αποφασίσει να κάνει έκτρωση, να «αποβάλλει ένα τμήμα του σώματός της», όπως θα λέγαμε πιο «εξευγενισμένα». Αυτή δυστυχώς είναι μια ωραιοποίηση της βαρβαρότητας, μια δικαιολόγηση του σκληρού συμφέροντος και του εγωισμού του ανθρώπου.
Η απλή αλήθεια (που δεν χρειάζεται κάποιος ιδιαίτερες επιστημονικές γνώσεις για να την καταλάβει) είναι ότι το έμβρυο δεν είναι τμήμα του σώματος της γυναίκας, αλλά ένα άλλο σώμα, ένα ανεξάρτητο σώμα που τρέφεται και αναπτύσσεται από το σώμα της γυναίκας. Το έμβρυο είναι ένας άλλος οργανισμός και φυσικά μια άλλη ψυχή, ένα διαφορετικό πνεύμα από τη γυναίκα/μητέρα του. Το ότι τρέφεται από αυτήν δε σημαίνει ότι είναι μέρος του οργανισμού της, γιατί και μετά τη γέννησή του το βρέφος συνεχίζει να τρέφεται τους πρώτους μήνες αποκλειστικά από τη μητέρα του. Αφού λοιπόν το έμβρυο δεν είναι μέλος του σώματος της γυναίκας, αλλά ένας ανεξάρτητος άνθρωπος, δεν είναι στην εξουσία της μητέρας να το αποκόψει, όπως ακριβώς και δεν έχει δικαίωμα να θανατώσει το νεογέννητο βρέφος της για κανένα λόγο. Η έκτρωση δεν είναι «αφαίρεση ενός τμήματος του σώματος της γυναίκας», αλλά «αφαίρεση ενός ανθρώπου που τρέφεται από τη γυναίκα».
Εφόσον ο φόνος ορίζεται ως «αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής» και το έμβρυο είναι μια ανθρώπινη ζωή, άρα η έκτρωση ισοδυναμεί με φόνο, είναι φόνος. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, χωρίς καμιά ωραιοποίηση. Η έκτρωση είναι φόνος και μάλιστα ενός αθώου, ενός παιδιού, ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου, ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να αμυνθεί ή να αντιδράσει με κάποιον τρόπο, ούτε καν να φωνάξει... Είναι ένας φόνος σιωπηρός, κρυμμένος, τίποτα δεν φαίνεται, γιατί ο άνθρωπος που φονεύεται κατοικεί «εν τω κρυπτώ, στα κατώτατα της γης». Κανένας δεν τον βλέπει, κανένας δεν τον ακούει, κανένας δεν τον ξέρει, κανένας δε νοιάζεται γι’ αυτόν... Είναι μόνο μια ανεπιθύμητη παρουσία, μια ζωή που μας εμποδίζει, που μας δημιουργεί προβλήματα, ένας άνθρωπος που πρέπει να βγει από το δρόμο μας...
Θεωρίες φτιάχνονται πολλές, λόγια ακούγονται μεγάλα, ελαφρυντικά επινοούνται ποικίλα, όλα για να καθησυχάσουν τη συνείδηση της μητέρας, του πατέρα, των συγγενών, του γιατρού, της κοινωνίας μας, του πολιτισμού μας (του τόσο υποκριτικού και σκληρού, του τόσο «ευαίσθητου» για τα ανθρώπινα δικαιώματα)...
Αν το έμβρυο θανατωθεί μόλις βγει από την κοιλιά της μητέρας του, αυτό θεωρείται φόνος, έγκλημα και μάλιστα πολύ αποτρόπαιο. «Νεαρή μητέρα σκότωσε το μωρό της», γράφουν τότε οι εφημερίδες με φρίκη και αποτροπιασμό, ενώ κάθε μέρα σκοτώνονται εκατοντάδες μωρά και κανείς δεν γράφει γι’ αυτά! Ποια λογική, ή μάλλον ποιος παραλογισμός κρύβεται πίσω από αυτό; Η δικαιολογία ότι το έμβρυο μέχρις ότου γεννηθεί δεν είναι άνθρωπος. Μέχρις ότου βγει από τη μήτρα και έρθει στο φως δεν θεωρείται άνθρωπος. Αυτός είναι ένας αυθαίρετος ορισμός που δίνουν σύγχρονοι γιατροί ή νομικοί. Αυτή η μηχανιστική αντίληψη περί ανθρώπου βασίζεται στην υλιστική επιστήμη και στη μηχανοκρατική αντίληψη της ζωής, που άρχισε να διαμορφώνεται από τον 18ο αιώνα και δυστυχώς μέχρι και σήμερα αποτελεί τη βάση της ιατρικής και νομικής αντιμετώπισης του ανθρώπου και του εμβρύου.
Βέβαια πρέπει να πούμε ότι η Διακήρυξη της Γενεύης επιβάλλει στους γιατρούς να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή «από την ώρα της σύλληψης, έστω και κάτω από απειλή». Αν και οι περισσότεροι γυναικολόγοι για λόγους συμφέροντος πραγματοποιούν εκτρώσεις, υπάρχουν κάποιοι που αντιτάσσονται σ’ αυτές. Για παράδειγμα, ο Γάλλος καθηγητής γυναικολογίας Λεζέν, ο οποίος δήλωσε: «Όπως όλοι οι επιστήμονες που παρατηρούν αμερόληπτα τα βιολογικά φαινόμενα, είμαι πεπεισμένος ότι το ανθρώπινο ον αρχίζει με τη γονιμοποίηση. Απ’ αυτό έπεται ότι η σκόπιμη εξάλειψη ενός εμβρύου, οποιασδήποτε ηλικίας, ισοδυναμεί με φόνο ανθρώπινου όντος».

ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΕΣ
Ο κυριότερος λόγος που γίνονται εκτρώσεις δεν είναι η άγνοια, αλλά το συμφέρον. Μας συμφέρει να απαλλαγούμε από τις ευθύνες μας, είτε για λόγους κοινωνικούς, είτε προσωπικούς, είτε οικογενειακούς, είτε οικονομικούς κλπ. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για νεαρές κοπέλες που ζουν με τους γονείς τους, και κινούνται σ’ ένα ασφυκτικό κοινωνικό περιβάλλον (όχι πραγματικά ηθικό, αλλά υποκριτικό). Οι γονείς τους, οι συγγενείς τους, οι γείτονες, ακόμα και οι φίλοι δεν ανέχονται την ιδέα της εγκυμοσύνης, δεν μπορούν να συγχωρέσουν το παραστράτημα της νεαρής κοπέλας, «ντρέπονται την κοινωνία»... Καλύτερα λοιπόν να πεθάνει ένας άνθρωπος, παρά να υποφέρουμε τη ντροπή, αλλά και τις οικονομικές και πρακτικές επιβαρύνσεις... Οι σημερινοί άνθρωποι, οι άνθρωποι που έχουν μάθει μόνο για δικαιώματα και όχι για υποχρεώσεις και καθήκοντα, είναι ιδιαίτερα ανεύθυνοι. Ακόμα και παντρεμένα ζευγάρια καταφεύγουν στην έκτρωση, όχι γιατί έχουν κανένα πρόβλημα, αλλά γιατί βαριούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να «μπουν σε νέους μπελάδες».
Δε σκεφτόμαστε τη ζωή που πρόκειται να έρθει στον κόσμο, αλλά το δικό μας πρόβλημα που ανακύπτει με την απρόσμενη εγκυμοσύνη: «Τι θα γίνει με μένα, τι θα πουν για μένα, τι θα κάνω εγώ, πώς θα μπορέσω εγώ, πώς θα ζήσω εγώ;» Για τον άλλον, γι’ αυτόν που βρίσκεται μέσα; «Τι να γίνει; Θα πρέπει να θυσιαστεί για να μπορέσω Εγώ...» Πρόκειται λοιπόν για μια θυσία στο Εγώ, για μια ανθρωποθυσία στο Εγώ, ή από θρησκευτική άποψη θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μια θυσία στο θεό του Εγώ, που ξέρουμε ποιος είναι...
Δε χρειάζεται να αναφέρουμε άλλα για τις αιτίες των εκτρώσεων, όλοι μας τις κατανοούμε. Αυτό που πρέπει να τονίσουμε όμως είναι οι ευθύνες: όχι μόνο της εγκύου γυναίκας, αλλά και του άντρα της ή συντρόφου της, ο οποίος είναι συνυπεύθυνος για τη θανάτωση του εμβρύου. Στην περίπτωση μάλιστα μιας άγαμης νεαρής εγκύου (συνήθως ανήλικης), τεράστιες (ακόμα μεγαλύτερες και από τις ευθύνες της κοπέλας που κάνει έκτρωση) είναι οι ευθύνες των γονέων της, και κατ’ επέκταση όλου του κοινωνικού της περιβάλλοντος.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΡΩΣΗ
Εκεί που συμφωνούν όλοι οι γιατροί και οι ψυχολόγοι, άσχετα αν είναι υπέρ ή κατά των εκτρώσεων, είναι στις πολύ άσχημες επιπτώσεις που έχει η έκτρωση πάνω στην υγεία της γυναίκας, σωματική και ψυχική. Σωματικά, αυξάνονται οι πιθανότητες για στειρότητα και αποβολή σε μελλοντική εγκυμοσύνη. Ψυχολογικά, η γυναίκα κατέχεται από έντονα συναισθήματα ενοχής, πένθους, κατάθλιψης, που προσπαθεί να τα απωθήσει και έτσι δημιουργεί υποσυνείδητα ψυχικά τραύματα που μπορεί να την συνοδεύουν σ’ όλη της τη ζωή. Οι δυνάμεις της ζωής και της μητρότητας, που ο Θεός έχει βάλει μέσα στην ψυχή της γυναίκας, και που ενεργοποιούνται ιδιαίτερα όταν είναι έγκυος, δολοφονούνται στην κυριολεξία, όταν γίνεται έκτρωση. Έτσι η γυναίκα, χωρίς να το συνειδητοποιεί, υφίσταται πολλές οδυνηρές ψυχολογικές συνέπειες. Γι’ αυτό, ενώ όπως είπαμε συνυπεύθυνος είναι και ο άντρας/πατέρας και άλλοι, η γυναίκα είναι αυτή που πραγματικά υποφέρει και υφίσταται όλες τις ψυχολογικές συνέπειες.
Αν πιστεύουμε στο Λόγο του Θεού, πρέπει να έχουμε υπόψη μας και κάτι άλλο πολύ σημαντικό σχετικά με τις συνέπειες, πέρα από αυτά που λέει η επιστήμη. Όπως φαίνεται από πολλά περιστατικά στη Βίβλο, υπάρχει μια αρχή αντισταθμίσματος και στο φυσικό και στον πνευματικό κόσμο: το αίμα του φόνου εξισορροπείται με το αίμα του φονιά. Πώς γίνεται αυτό στην περίπτωση της έκτρωσης; Ίσως με το να πεθάνει κάποιο άλλο παιδί στην οικογένεια, ίσως με την αποβολή ενός μελλοντικού εμβρύου. Οι αποβολές που συχνά συμβαίνουν, εκτός από φυσικές αιτίες μπορεί να έχουν και πνευματικές, δηλαδή μπορεί να είναι συνέπειες της αμαρτίας κάποιας προηγούμενης έκτρωσης. Η κατάρα (δηλαδή η κακή συνέπεια της αμαρτίας) του αθώου χυμένου αίματος, ακολουθεί τη ζωή αυτών που είναι υπεύθυνοι για εκτρώσεις. Μέσα στην Αγία Γραφή βλέπουμε πολλά περιστατικά όπου η κατάρα για το άδικα χυμένο αίμα ξέσπασε πολλές φορές πολύ καιρό αργότερα, και είχε σαν αποτέλεσμα να πληρωθεί ένας φόρος αίματος για να εξισορροπηθεί το κακό που είχε προκληθεί. Γι’ αυτό πρέπει πάντα να προειδοποιούμε, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, για το ενδεχόμενο μελλοντικών απωλειών σαν συνέπεια των εκτρώσεων.
Και η μόνη λύση για να αποφευχθούν μελλοντικές συνέπειες, αν έχει ήδη γίνει η έκτρωση, είναι η μετάνοια, η αποκήρυξη της αμαρτίας και η πίστη στο αίμα του Ιησού Χριστού, ο οποίος έχει πάρει και τις αμαρτίες και τις συνέπειες των αμαρτιών μας πάνω στον σταυρό του Γολγοθά.

ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΓΑΠΗΣ
Αυτό που φανερώνουν οι εκτρώσεις που πραγματοποιούνται στον σημερινό «πολιτισμένο» κόσμο μας, είναι το μέγεθος της υποκρισίας των ανθρώπων της εποχής μας. Αγωνίζονται πολλές φορές για τον τερματισμό των πολέμων, για την προστασία της φύσης και των ζώων, αλλά ποτέ για την προστασία των αγέννητων ανθρώπων (συνήθως μόνον άνθρωποι της θρησκείας αγωνίζονται γι’ αυτήν). Ο πολιτισμός μας, για να απαλλάσσεται εύκολα από τους αγέννητους ανθρώπους, έχει εφεύρει πολλές ιατρικές μεθόδους, και έχει δώσει πλήρη νομική συγκατάθεση, για την οποία μάλιστα έγιναν πολύχρονοι αγώνες σε πολλές δυτικές χώρες. Το μέγεθος της υποκρισίας του σύγχρονου ανθρώπου είναι αφάνταστο: θυσιάζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα πολιτικά δικαιώματα, ακόμα και για τα δικαιώματα των άγριων ζώων, αλλά δεν τον ενδιαφέρουν τα δικαιώματα των αθώων και ανυπεράσπιστων βρεφών, των εμβρύων!
Γι’ αυτό, πολύ χαρακτηριστικά παρατήρησε κάποτε η Μητέρα Τερέζα της Καλκούτα: «Το ολοκαύτωμα των εκατομμυρίων παιδιών που δολοφονούνται κάθε χρόνο μέσα στα σπλάγχνα της μητέρας τους, δεν είναι εξίσου σπουδαίο μ’ ένα ενδεχόμενο πυρηνικό ολοκαύτωμα; Η έκτρωση είναι ο χειρότερος εχθρός της ειρήνης, γιατί αν μια μητέρα μπορεί ελεύθερα να σκοτώσει το παιδί της, οι άνθρωποι που έχουν παύσει να σέβονται τη ζωή, μπορούν πολύ ευκολότερα να σκοτώσουν οι μεν τους δε».
Τελικά, η έλλειψη αγάπης που υπάρχει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, και η οποία σκεπάζεται με ωραία λόγια, ευγενείς διακηρύξεις και φιλοσοφίες, είναι η αιτία για το φόνο εκατομμυρίων παιδιών κάθε χρόνο (40-60 εκατομμύρια περίπου).
Ο Ιησούς μάς δίδαξε πώς να αγαπάμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας: θα πρέπει να φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θέλουμε εκείνοι να φέρονται σε μας. Θα ήθελε κανείς να τον σκοτώσουν; Και μάλιστα πριν προλάβει να έρθει στη ζωή, πριν να έχει καν τη δυνατότητα να ζήσει, έστω και για λίγο;
Τότε γιατί, όσο σοβαρός και να είναι ο λόγος, να στερήσει τη δυνατότητα της ζωής σε κάποιον άλλον;
Γιατί να μην αγαπήσει τον πλησίον του, όταν μάλιστα αυτός ο «πλησίον» είναι τόσο πλησίον, τόσο κοντά: είναι μέσα του, είναι παιδί του!

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποιες γενικές κατευθύνσεις για την πρακτική αντιμετώπιση του προβλήματος. Γιατί όσο και να πείσουμε τους ανθρώπους για την φρικτή αυτή πράξη, δεν παύουν να υπάρχουν τεράστια πρακτικά εμπόδια, ιδιαίτερα στην ελληνική κοινωνία, που καθιστούν πολλές φορές σχεδόν αδύνατη την αποφυγή της έκτρωσης, ή απαιτούν τεράστιο αγώνα και πραγματικό ηρωισμό από μέρους της μητέρας για να κυοφορήσει και να φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο.
Για παράδειγμα, τι μπορεί να κάνει μια ανήλικη κοπέλα (ηλικίας 15 ή 16 ετών) που μένει έγκυος και η οποία ζει με τους γονείς της, σ’ ένα στενό κοινωνικό περιβάλλον (χωριού/επαρχίας), που διακατέχεται από υποκρισία και σκληρότητα απέναντι στις άγαμες μητέρες; Μια τέτοια κοπέλα είναι πολύ δύσκολο όχι μόνο να κρατήσει το παιδί μετά τη γέννησή του, αλλά ακόμα και να το φανερώσει ότι είναι έγκυος. Και το να θέλει έστω να γεννήσει το παιδί και μετά να το αφήσει, θα της δημιουργήσει έναν τρομερό πόλεμο.
Τι γίνεται στην περίπτωση μιας κοπέλας, ώριμης σε ηλικία, η οποία είναι σχετικά ανεξάρτητη από γονείς και περιβάλλον, αλλά η εγκυμοσύνη θα της δημιουργήσει πολλά προβλήματα (οικονομικά, απώλεια εργασίας) ή που έχει ψυχολογικά προβλήματα και δεν μπορεί να αντέξει την ανατροφή ενός παιδιού;
Ή πώς μπορεί μια φτωχή οικογένεια, που δυσκολεύεται πολύ να αναθρέψει τα παιδιά που ήδη έχει, να φέρει στον κόσμο ένα ακόμα παιδί;
Τι γίνεται όταν η ιατρική, μέσω εξετάσεων, έχει διαγνώσει για ένα έμβρυο ότι θα γεννηθεί σωματικά ή διανοητικά ανάπηρο;
Η γενική απάντηση, σε τέτοιου είδους προβλήματα, δεν αφορά τόσο το τι θα γίνει μετά τη γέννηση του παιδιού, αλλά ότι πρέπει οπωσδήποτε, με κάθε θυσία, να διατηρηθεί η ζωή του εμβρύου και να γεννηθεί। Από εκεί και μετά, αν και αναμφισβήτητα το καλύτερο είναι να μείνει το παιδί κοντά στη μητέρα του, υπάρχουν και άλλες δυνατότητες। Να δοθεί, για παράδειγμα, για υιοθεσία ή σε κάποιο ίδρυμα. Είναι καλύτερο ακόμα και να εγκαταλειφθεί τελείως ένα νεογέννητο βρέφος, παρά να θανατωθεί πριν γεννηθεί, χάριν οποιασδήποτε σκοπιμότητας. Έχουμε πολλά παραδείγματα και από την ιστορία και από τη σύγχρονη πραγματικότητα, που παιδιά εγκαταλειμμένα μεγάλωσαν και προόδευσαν. Από τη Γραφή θυμόμαστε την περίπτωση του Μωυσή, τον οποίον ο Θεός όχι μόνο γλύτωσε από θάνατο, αλλά και τον ανέθρεψε σαν γιο του Φαραώ και τον έκανε άρχοντα της Αιγύπτου και αργότερα ελευθερωτή του λαού Του.
Ο Θεός μπορεί να βρει πάρα πολλούς τρόπους για να σώσει και να μεγαλώσει ένα βρέφος, πολύ περισσότερους απ’ όσους εμείς φανταζόμαστε. Σήμερα υπάρχουν και στη χώρα μας ιδρύματα που αναλαμβάνουν τα εγκαταλειμμένα παιδιά ή αναλαμβάνουν να μεγαλώσουν μωρά που τους παραδίνονται. Βέβαια, δεν είναι το καλύτερο, όπως είπαμε, αλλά από του να αφαιρέσουμε από έναν άνθρωπο τη δυνατότητα να ζήσει, την ευκαιρία αυτής της ζωής (πράγμα που δεν πρέπει ούτε καν να το σκεφτόμαστε), είναι πολύ προτιμότερο.
Όσο για την περίπτωση των ανάπηρων παιδιών (για τα οποία αρκετές φορές η πρόγνωση αποδείχθηκε εντελώς λανθασμένη), μπορούμε να πούμε ότι, για όσους δεν πιστεύουν ότι ο Θεός μπορεί να θεραπεύσει και θαυματουργικά μια τέτοια περίπτωση, η ιατρική κάνει συνεχώς νέες ανακαλύψεις και μελλοντικά μπορεί να θεραπεύσει ή να απαλύνει τα προβλήματα των αναπηριών.
Με δυο λόγια μπορούμε να απαντήσουμε ότι, τα μελλοντικά προβλήματα της μητέρας ή της οικογένειας ή οι οποιεσδήποτε πιθανότητες να μεγαλώσει δυστυχισμένα ένα παιδί, δεν δίνουν σε κανέναν το δικαίωμα να αποφασίσει ότι δεν πρέπει να γεννηθεί και να ζήσει.
Αν υπάρχει ειλικρινής αγάπη για τη ζωή, αν υπάρχει σεβασμός και ευγνωμοσύνη για το θαύμα της ζωής, τότε ο Δημιουργός όλης της ζωής, ο Θεός του ελέους και των οικτιρμών, που φροντίζει ακόμα και για τα μικρότερα ζώα, δεν θα φροντίσει για ένα παιδί ανθρώπου; Σίγουρα μπορεί να προμηθεύσει όλα τα αναγκαία υλικά μέσα, καθώς και ανθρώπους που να στηρίξουν ψυχολογικά τη μητέρα.
Ο Θεός υποσχέθηκε: «Μπορεί η γυναίκα να λησμονήσει το παιδί της που θηλάζει, ώστε να μην ελεήσει το παιδί της κοιλιάς της; Αλλά και αν αυτή λησμονήσει, Εγώ όμως δεν θα σε λησμονήσω» (Ησαΐας 49:15). Η αγάπη του Θεού υπερβαίνει κατά πολύ ακόμα και τη μητρική αγάπη, την ανώτερη ανθρώπινη αγάπη.
Βέβαια χρειάζεται να επικαλούμαστε το Θεό Πατέρα στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όποια γυναίκα βρίσκεται μπροστά στο φοβερό δίλημμα, πρέπει να ζητήσει βοήθεια από Αυτόν που είναι Υιός Θεού και Υιός ανθρώπου, από Αυτόν που ταπείνωσε τον εαυτό Του και έγινε έμβρυο, ζώντας εννέα μήνες μέσα στην κοιλιά της Παρθένου Μαρίας. Ακόμα και αν δεν πιστεύει, είναι μια ευκαιρία να γνωρίσει ότι ο Θεός είναι ζωντανός, είναι αληθινός και «είναι πλησίον σε όλους όσους τον επικαλούνται με αλήθεια». Αυτός έχει ετοιμάσει μια αιώνια ζωή και για το έμβρυο και για τη μητέρα του.
Ο Χριστός υπέμεινε κόπους και θυσίες μέχρι Σταυρού, για να σώσει όχι τον εαυτό Του, αλλά εμάς. Δεν αξίζει λοιπόν και εμείς να υποστούμε οποιουσδήποτε κόπους και θυσίες για να σώσουμε τη ζωή ενός παιδιού;Όσα προβλήματα και αν υπάρχουν, αξίζει να έρθει στην ύπαρξη μια νέα ανθρώπινη ζωή, μια νέα ύπαρξη, μια νέα εικόνα του Θεού στον κόσμο.