Ορισμός
Το βάπτισμα είναι η είσοδος στη χριστιανική Εκκλησία. Είναι το σύμβολο της ένωσή μας με τον Χριστό (Ματθ.28:19, Μάρκ.16:15-16).
Σημασία
Είναι διπλή:
1) Είναι το σημείο αναγνώρισης των οπαδών, η δημόσια ομολογία, ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας και Κύριος.
2) Είναι ακόμα σημάδι και σφραγίδα της συμμετοχής δια πίστεως στο θάνατο και την ανάσταση του Χριστού.
Σημείωση
Το βάπτισμα στην Κ. Διαθήκη δεν είναι ίσο με την πράξη της περιτομής της Μωσαϊκής Διαθήκης, γιατί η περιτομή ήταν σύμβολο καθαρισμού, ενώ το βάπτισμα είναι σύμβολο θανάτου.
Όλες σχεδόν οι εκκλησίες διδάσκουν, ότι το βάπτισμα αποτελεί ένα ουσιώδες στοιχείο της ζωής της υπακοής στον Κύριο. Άλλωστε, το βάπτισμα αποτελεί και μια εντολή του Κυρίου μας (Ματθ.28:19-20), που συμβαδίζει με την εντολή για το κήρυγμα του Ευαγγελίου (Μάρκ.16:15-16).
Το βάπτισμα είναι το αποτέλεσμα του βαπτίζω (καταδύω, βυθίζω, βουτώ) εντός ύδατος.
Στη Μωσαϊκή Διαθήκη το βάπτισμα ή λούσιμο ή καθαρισμός θεωρείτο τύπος τελετουργικός, πολύ συνήθης μεταξύ των Ιουδαίων. Όχι μόνον οι ιερείς και άλλα πρόσωπα, αλλά και ενδύματα και άλλα αντικείμενα υποβάλλονταν στον τελετουργικό καθαρισμό ή βάπτισμα (Λευιτ.8:6, Έξ.19:10-14, Μάρκ.7:3-4, Εβρ.9:10). Είναι γνωστό ότι το λούσιμο ή καθαρισμός ήταν γνωστό στους αρχαίους λαούς σαν πράξη προπαρασκευαστική για προσευχή ή θυσία ή σαν πράξη για εξαγνισμό από αμαρτίες.
Οι Εβραίοι βάπτιζαν μετά την περιτομή τους προερχομένους προσήλυτους από τα έθνη.
Βάπτισμα του Ιωάννη
Ήταν «βάπτισμα μετανοίας» και το μόνο σημείο που τονιζόταν στο βάπτισμα ήταν η αναγγελία της γρήγορης έλευσης του Χριστού (Μάρκ.1:4,7). Επειδή δεν ήταν βάπτισμα στο όνομα του Κυρίου Ιησού, όσοι βαπτίζονταν από τον Ιωάννη υποχρεώνονταν από τους αποστόλους να αναβαπτίζονται (Πράξ.19:1-4).
Βάπτισμα του Ιησού Χριστού
Το βάπτισμα του Χριστού από τον Ιωάννη ήταν μοναδικό με ιδιαίτερη και εξαιρετική σημασία. Δεν ήταν βάπτισμα μετανοίας, ούτε και βάπτισμα με τη χριστιανική του έννοια. Ήταν μια πράξη τελετουργική, με την οποία καθιερωνόταν η τριπλή δημόσια διακονία Του σαν προφήτη, ιερέα και βασιλιά. Ιδιαίτερα σαν ιερέα, γιατί το λυτρωτικό έργο του Κυρίου οφείλεται στη θέση Του σαν ιερέα (Εβρ.9:24-26). Όταν ο Ιωάννης βάπτιζε τον Ιησού Χριστό στον Ιορδάνη, ανοίχθηκαν οι ουρανοί και το Πνεύμα του Θεού ήρθε πάνω Του κι έτσι χρίστηκε με Άγιο Πνεύμα για την εκπλήρωση του λυτρωτικού Του έργου.
Βάπτισμα των μαθητών
Είναι πιθανόν ο Χριστός στην αρχή της διακονίας Του να βάπτιζε όσους πίστευαν σ’ Αυτόν, αν κι αυτό το έργο το ανέθεσε στους μαθητές Του (Ιωάν.4:1-2). Το έργο του Χριστού ήταν να βαπτίζει «με Άγιο Πνεύμα και φωτιά» (Ματθ.3:11, Λουκ.3:16). Τούτο αναφέρεται στην πλήρωση των πιστών με το Άγιο Πνεύμα, όπως έγινε στην Πεντηκοστή.
Βάπτισμα υπέρ των νεκρών (Α' Κορ.15:29)
Αναφέρεται σε έθιμο που επικρατούσε πιθανώς την εποχή του Παύλου μεταξύ των Κορινθίων, κατά το οποίο οι ζώντες Χριστιανοί αναβαπτίζονταν αντί των Χριστιανών που πέθαιναν αβάφτιστοι.
Βάπτισμα των Χριστιανών
Μεταξύ των Χριστιανών οι όροι του βαπτίσματος, ο τρόπος του βαπτίσματος και ο αντικειμενικός σκοπός του βαπτίσματος είναι θέματα όπου υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις.
Ο τρόπος του βαπτίσματος
Οι Βαπτιστές και αρκετές άλλες ομάδες πιστών παραδέχονται ότι ο Βιβλικός τρόπος βαπτίσματος είναι η τέλεια κατάδυση αυτού που βαπτίζεται μέσα στο νερό. Αυτός που βαπτίζεται πρέπει να καλυφθεί τελείως από το νερό για να θεωρηθεί ότι βαπτίστηκε όπως έπρεπε. Το βάπτισμα γινόταν με την κατάδυση του πιστού μέσα στο νερό. Η βύθιση μέσα στο νερό φαίνεται καθαρά από τον συμβολισμό αυτής της διάταξης (Πράξ.2:38-41, 8:12, 39, Ρωμ.6:1-4, Α' Κορ.10:1-2, Κολ.2:12). Το «ανέβηκαν» δείχνει ότι βγήκαν από το νερό. Έτσι βάπτισε ο απόστολος Παύλος τους πιστούς στους Φιλίππους (Πράξ.16:15,33).
Ρωμ.6:3-4, Κολ.2:12: Τα χωρία αυτά φανερώνουν ότι οι πιστοί καταδύονταν μέσα στο νερό. Με τον τρόπο αυτόν έδειχναν συμβολικά την ταφή και την ανάστασή τους, την ανάσταση του Κυρίου, που ήταν πραγματικότητα. Το βάπτισμα γινόταν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ή στο όνομα του Ιησού Χριστού (Ματθ.28:19, Πράξ.2:38, 10:48).
Άλλοι πιστεύουν ότι ο τρόπος με τον οποίο ο πιστός πρέπει να βαπτιστεί δεν έχει και μεγάλη σημασία. Γι’ αυτό και παραδέχονται οποιονδήποτε από τους τρεις τρόπους, δηλαδή την κατάδυση, τον ραντισμό και την επίχυση του νερού. Για παράδειγμα, οι Πρεσβυτεριανοί, ενώ χρησιμοποιούν συνήθως τον τρόπο του ραντισμού, δεν ισχυρίζονται ότι αυτός είναι ο μοναδικός σωστός τρόπος βαπτίσματος. Οι Ρωμαιοκαθολικοί εφαρμόζουν το βάπτισμα δια ραντισμού. Οι Ορθόδοξοι εφαρμόζουν το βάπτισμα με την τριπλή κατάδυση. Άλλες ομάδες πιστεύουν ότι αυτός που βαπτίζεται πρέπει να κοιτάζει προς τα κάτω.
Ιδιαίτερα οι Πρεσβυτεριανοί πιστεύουν ότι η Γραφή φανερώνει ότι ο καθαρισμός είναι το βασικό στοιχείο στο συμβολισμό του βαπτίσματος (Ιερ.36:25, Ιωάν.3:25-26, Πράξ.22:16, Τίτ.3:5, Εβρ.10:22, Α' Πέτρ.3:21). Κι αυτό μπορεί να συμβολιστεί με το ράντισμα, με την επίχυση και με την κατάδυση (Λευιτ.14:7, Αρ.8:7, Ιεζ.36:25, Εβρ.9:19-22, 10:22). Λένε ότι η λέξη «βαπτίζω», που χρησιμοποίησε ο Χριστός, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη «καταδύω», αλλά σημαίνει και «καθαρίζω με το νίψιμο» (Λουκ.11:38). Δεν νομίζουν ότι εννοείται ο τρόπος της κατάδυσης στις παρακάτω περικοπές (Πράξ.9:18, 10:47, 16:33-34).
Ποιοι είναι κατάλληλοι να δεχθούν το βάπτισμα
Η Ορθόδοξη, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και πολλές Διαμαρτυρόμενες Εκκλησίες εφαρμόζουν το νηπιοβαπτισμό και διδάσκουν την αναγέννηση δια του βαπτίσματος.
Α) Βάπτισμα ενήλικα
Οι Βαπτιστές και πολλές άλλες εκκλησίες απορρίπτουν το νηπιοβαπτισμό κι εφαρμόζουν το βάπτισμα των ενηλίκων. Αυτό το στηρίζουν στο κήρυγμα του Χριστού και στο παράδειγμα των πρώτων Χριστιανών. Το βάπτισμα γινόταν ύστερα από την αναγέννηση του ανθρώπου. Χωρίς αυτή την πείρα το βάπτισμα είναι μάταιη τελετή. Την ίδια αλήθεια διακήρυξε και ο Πέτρος τη μέρα της Πεντηκοστής (Πράξ.2:38, 41). Το ίδιο έκανε και στο σπίτι του Κορνήλιου (Πράξ.10:43-44, 48). Το ίδιο βλέπουμε και με τον ευνούχο της βασίλισσας Κανδάκη (Πράξ.8:36-39).
Οι Πράξεις των Αποστόλων και οι Επιστολές μας παρουσιάζουν πολλά παραδείγματα, που δείχνουν ότι οι άνθρωποι, αφού πίστεψαν βαπτίστηκαν (Πράξ.16:15,33, Α' Κορ.1:14-16). Ενήλικες μόνον είναι κατάλληλοι για το βάπτισμα. Η μετάνοια και η πίστη στον Χριστό είναι οι μόνοι και ουσιώδεις όροι για το βάπτισμα. (Το βάπτισμα των νηπίων αντικαθίσταται με την «πράξη αφιερώσεως», δια της οποίας το παιδί αναγνωρίζεται ότι ανήκει στον Θεό και προορίζεται για την υπηρεσία Του).
Η οδηγία του Χριστού δηλώνει ότι του βαπτίσματος έπρεπε να προηγείται η ομολογία του πιστού (Μάρκ.16:16). Την Πεντηκοστή, εκείνοι που δέχονταν το λόγο του Πέτρου βαπτίζονταν (Πράξ.2:41, 8:37, 16:31-34). Η Εκκλησία πρέπει να απαιτήσει ομολογία πίστης από όλους τους ενήλικες που ζητούν βάπτισμα. Γι’ αυτό και βαπτίζουν μόνον εκείνους που ομολογούν πίστη στον Χριστό σαν ατομικό τους Σωτήρα. Δεν βαπτίζουν ούτε βρέφη, ούτε παιδιά που ακόμα δεν έχουν έρθει σε συναίσθηση της ευθύνης τους απέναντι στον Θεό και άρα δεν έχουν τακτοποιηθεί με Αυτόν.
Β) Βάπτισμα νηπίων
Άλλες Εκκλησίες κάνουν το νηπιοβαπτισμό, θεωρώντας ότι τα παιδιά απολαμβάνουν κάποιας σχέσης με τον Θεό δια μέσου των πιστών γονέων τους. Δεν δέχονται, βέβαια, ότι δια του βαπτίσματος τα παιδιά τους γίνονται αυτομάτως Χριστιανοί, αλλά ότι όταν αυτά φτάσουν την ηλικία της συνειδητής τους ευθύνης και θελήσουν να δεχτούν τον Χριστό, θα πρέπει να κάνουν τότε μια απλή ομολογία προσωπικής πίστης.
Το βάπτισμα των νηπίων βασίζεται σε μια σειρά συλλογισμών:
Η διαθήκη που έγινε με τον Αβραάμ ήταν πρωτίστως μια πνευματική διαθήκη, αν και είχε και κάποια εθνική πλευρά (Ρωμ.4:16-18, Γαλ.3:8-9, 14). Η διαθήκη αυτή υπάρχει ακόμα και είναι στην ουσία η ίδια, όπως η «Καινή Διαθήκη» της παρούσης οικονομίας (Ρωμ.4:13-18, Γαλ.3:15-18. Εβρ.6:13-18). Τα παιδιά μοιράζονταν τις ευλογίες της διαθήκης, λάμβαναν το σημείο της περιτομής και υπολογίζονταν σαν μέρος της κοινότητας του Ισραήλ (Β' Χρον.20:13, Ιωήλ 2:16). Στην Καινή Διαθήκη, η περιτομή αντικαταστάθηκε με το βάπτισμα, σαν το σημείο και η σφραγίδα της εισόδου στη διαθήκη (Πράξ.2:39, Κολ.2:11-12). Η «Καινή Διαθήκη» παρουσιάζεται στη Γραφή να έχει περισσότερη χάρη από την Παλαιά (Ησα.54:13, Ιερ.31:34, Εβρ.8:11), γι’ αυτό, λοιπόν, θα ήταν αδύνατον να αποκλειστούν τα παιδιά. Αυτό φαίνεται απίθανο και από τα παρακάτω εδάφια (Ματθ.19:14, Πράξ.2:39, Α' Κορ.7:14). Ολόκληροι οίκοι βαπτίζονταν και είναι απίθανο να μην είχαν καθόλου νήπια (Πράξ.16:33, Α' Κορ.1:16).
Η υπόσχεση της Διαθήκης του Θεού αποτελεί τη μόνη βέβαιη και ουσιαστική βάση του βαπτίσματος των νηπίων. Τα νήπια βαπτίζονται με βάση την υπόσχεση της διαθήκης του Θεού, που συμπεριλαμβάνει όλους και η οποία περιλαμβάνει επίσης την υπόσχεση της αναγέννησης.
Το βάπτισμα είναι η είσοδος στη χριστιανική Εκκλησία. Είναι το σύμβολο της ένωσή μας με τον Χριστό (Ματθ.28:19, Μάρκ.16:15-16).
Σημασία
Είναι διπλή:
1) Είναι το σημείο αναγνώρισης των οπαδών, η δημόσια ομολογία, ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας και Κύριος.
2) Είναι ακόμα σημάδι και σφραγίδα της συμμετοχής δια πίστεως στο θάνατο και την ανάσταση του Χριστού.
Σημείωση
Το βάπτισμα στην Κ. Διαθήκη δεν είναι ίσο με την πράξη της περιτομής της Μωσαϊκής Διαθήκης, γιατί η περιτομή ήταν σύμβολο καθαρισμού, ενώ το βάπτισμα είναι σύμβολο θανάτου.
Όλες σχεδόν οι εκκλησίες διδάσκουν, ότι το βάπτισμα αποτελεί ένα ουσιώδες στοιχείο της ζωής της υπακοής στον Κύριο. Άλλωστε, το βάπτισμα αποτελεί και μια εντολή του Κυρίου μας (Ματθ.28:19-20), που συμβαδίζει με την εντολή για το κήρυγμα του Ευαγγελίου (Μάρκ.16:15-16).
Το βάπτισμα είναι το αποτέλεσμα του βαπτίζω (καταδύω, βυθίζω, βουτώ) εντός ύδατος.
Στη Μωσαϊκή Διαθήκη το βάπτισμα ή λούσιμο ή καθαρισμός θεωρείτο τύπος τελετουργικός, πολύ συνήθης μεταξύ των Ιουδαίων. Όχι μόνον οι ιερείς και άλλα πρόσωπα, αλλά και ενδύματα και άλλα αντικείμενα υποβάλλονταν στον τελετουργικό καθαρισμό ή βάπτισμα (Λευιτ.8:6, Έξ.19:10-14, Μάρκ.7:3-4, Εβρ.9:10). Είναι γνωστό ότι το λούσιμο ή καθαρισμός ήταν γνωστό στους αρχαίους λαούς σαν πράξη προπαρασκευαστική για προσευχή ή θυσία ή σαν πράξη για εξαγνισμό από αμαρτίες.
Οι Εβραίοι βάπτιζαν μετά την περιτομή τους προερχομένους προσήλυτους από τα έθνη.
Βάπτισμα του Ιωάννη
Ήταν «βάπτισμα μετανοίας» και το μόνο σημείο που τονιζόταν στο βάπτισμα ήταν η αναγγελία της γρήγορης έλευσης του Χριστού (Μάρκ.1:4,7). Επειδή δεν ήταν βάπτισμα στο όνομα του Κυρίου Ιησού, όσοι βαπτίζονταν από τον Ιωάννη υποχρεώνονταν από τους αποστόλους να αναβαπτίζονται (Πράξ.19:1-4).
Βάπτισμα του Ιησού Χριστού
Το βάπτισμα του Χριστού από τον Ιωάννη ήταν μοναδικό με ιδιαίτερη και εξαιρετική σημασία. Δεν ήταν βάπτισμα μετανοίας, ούτε και βάπτισμα με τη χριστιανική του έννοια. Ήταν μια πράξη τελετουργική, με την οποία καθιερωνόταν η τριπλή δημόσια διακονία Του σαν προφήτη, ιερέα και βασιλιά. Ιδιαίτερα σαν ιερέα, γιατί το λυτρωτικό έργο του Κυρίου οφείλεται στη θέση Του σαν ιερέα (Εβρ.9:24-26). Όταν ο Ιωάννης βάπτιζε τον Ιησού Χριστό στον Ιορδάνη, ανοίχθηκαν οι ουρανοί και το Πνεύμα του Θεού ήρθε πάνω Του κι έτσι χρίστηκε με Άγιο Πνεύμα για την εκπλήρωση του λυτρωτικού Του έργου.
Βάπτισμα των μαθητών
Είναι πιθανόν ο Χριστός στην αρχή της διακονίας Του να βάπτιζε όσους πίστευαν σ’ Αυτόν, αν κι αυτό το έργο το ανέθεσε στους μαθητές Του (Ιωάν.4:1-2). Το έργο του Χριστού ήταν να βαπτίζει «με Άγιο Πνεύμα και φωτιά» (Ματθ.3:11, Λουκ.3:16). Τούτο αναφέρεται στην πλήρωση των πιστών με το Άγιο Πνεύμα, όπως έγινε στην Πεντηκοστή.
Βάπτισμα υπέρ των νεκρών (Α' Κορ.15:29)
Αναφέρεται σε έθιμο που επικρατούσε πιθανώς την εποχή του Παύλου μεταξύ των Κορινθίων, κατά το οποίο οι ζώντες Χριστιανοί αναβαπτίζονταν αντί των Χριστιανών που πέθαιναν αβάφτιστοι.
Βάπτισμα των Χριστιανών
Μεταξύ των Χριστιανών οι όροι του βαπτίσματος, ο τρόπος του βαπτίσματος και ο αντικειμενικός σκοπός του βαπτίσματος είναι θέματα όπου υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις.
Ο τρόπος του βαπτίσματος
Οι Βαπτιστές και αρκετές άλλες ομάδες πιστών παραδέχονται ότι ο Βιβλικός τρόπος βαπτίσματος είναι η τέλεια κατάδυση αυτού που βαπτίζεται μέσα στο νερό. Αυτός που βαπτίζεται πρέπει να καλυφθεί τελείως από το νερό για να θεωρηθεί ότι βαπτίστηκε όπως έπρεπε. Το βάπτισμα γινόταν με την κατάδυση του πιστού μέσα στο νερό. Η βύθιση μέσα στο νερό φαίνεται καθαρά από τον συμβολισμό αυτής της διάταξης (Πράξ.2:38-41, 8:12, 39, Ρωμ.6:1-4, Α' Κορ.10:1-2, Κολ.2:12). Το «ανέβηκαν» δείχνει ότι βγήκαν από το νερό. Έτσι βάπτισε ο απόστολος Παύλος τους πιστούς στους Φιλίππους (Πράξ.16:15,33).
Ρωμ.6:3-4, Κολ.2:12: Τα χωρία αυτά φανερώνουν ότι οι πιστοί καταδύονταν μέσα στο νερό. Με τον τρόπο αυτόν έδειχναν συμβολικά την ταφή και την ανάστασή τους, την ανάσταση του Κυρίου, που ήταν πραγματικότητα. Το βάπτισμα γινόταν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ή στο όνομα του Ιησού Χριστού (Ματθ.28:19, Πράξ.2:38, 10:48).
Άλλοι πιστεύουν ότι ο τρόπος με τον οποίο ο πιστός πρέπει να βαπτιστεί δεν έχει και μεγάλη σημασία. Γι’ αυτό και παραδέχονται οποιονδήποτε από τους τρεις τρόπους, δηλαδή την κατάδυση, τον ραντισμό και την επίχυση του νερού. Για παράδειγμα, οι Πρεσβυτεριανοί, ενώ χρησιμοποιούν συνήθως τον τρόπο του ραντισμού, δεν ισχυρίζονται ότι αυτός είναι ο μοναδικός σωστός τρόπος βαπτίσματος. Οι Ρωμαιοκαθολικοί εφαρμόζουν το βάπτισμα δια ραντισμού. Οι Ορθόδοξοι εφαρμόζουν το βάπτισμα με την τριπλή κατάδυση. Άλλες ομάδες πιστεύουν ότι αυτός που βαπτίζεται πρέπει να κοιτάζει προς τα κάτω.
Ιδιαίτερα οι Πρεσβυτεριανοί πιστεύουν ότι η Γραφή φανερώνει ότι ο καθαρισμός είναι το βασικό στοιχείο στο συμβολισμό του βαπτίσματος (Ιερ.36:25, Ιωάν.3:25-26, Πράξ.22:16, Τίτ.3:5, Εβρ.10:22, Α' Πέτρ.3:21). Κι αυτό μπορεί να συμβολιστεί με το ράντισμα, με την επίχυση και με την κατάδυση (Λευιτ.14:7, Αρ.8:7, Ιεζ.36:25, Εβρ.9:19-22, 10:22). Λένε ότι η λέξη «βαπτίζω», που χρησιμοποίησε ο Χριστός, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη «καταδύω», αλλά σημαίνει και «καθαρίζω με το νίψιμο» (Λουκ.11:38). Δεν νομίζουν ότι εννοείται ο τρόπος της κατάδυσης στις παρακάτω περικοπές (Πράξ.9:18, 10:47, 16:33-34).
Ποιοι είναι κατάλληλοι να δεχθούν το βάπτισμα
Η Ορθόδοξη, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και πολλές Διαμαρτυρόμενες Εκκλησίες εφαρμόζουν το νηπιοβαπτισμό και διδάσκουν την αναγέννηση δια του βαπτίσματος.
Α) Βάπτισμα ενήλικα
Οι Βαπτιστές και πολλές άλλες εκκλησίες απορρίπτουν το νηπιοβαπτισμό κι εφαρμόζουν το βάπτισμα των ενηλίκων. Αυτό το στηρίζουν στο κήρυγμα του Χριστού και στο παράδειγμα των πρώτων Χριστιανών. Το βάπτισμα γινόταν ύστερα από την αναγέννηση του ανθρώπου. Χωρίς αυτή την πείρα το βάπτισμα είναι μάταιη τελετή. Την ίδια αλήθεια διακήρυξε και ο Πέτρος τη μέρα της Πεντηκοστής (Πράξ.2:38, 41). Το ίδιο έκανε και στο σπίτι του Κορνήλιου (Πράξ.10:43-44, 48). Το ίδιο βλέπουμε και με τον ευνούχο της βασίλισσας Κανδάκη (Πράξ.8:36-39).
Οι Πράξεις των Αποστόλων και οι Επιστολές μας παρουσιάζουν πολλά παραδείγματα, που δείχνουν ότι οι άνθρωποι, αφού πίστεψαν βαπτίστηκαν (Πράξ.16:15,33, Α' Κορ.1:14-16). Ενήλικες μόνον είναι κατάλληλοι για το βάπτισμα. Η μετάνοια και η πίστη στον Χριστό είναι οι μόνοι και ουσιώδεις όροι για το βάπτισμα. (Το βάπτισμα των νηπίων αντικαθίσταται με την «πράξη αφιερώσεως», δια της οποίας το παιδί αναγνωρίζεται ότι ανήκει στον Θεό και προορίζεται για την υπηρεσία Του).
Η οδηγία του Χριστού δηλώνει ότι του βαπτίσματος έπρεπε να προηγείται η ομολογία του πιστού (Μάρκ.16:16). Την Πεντηκοστή, εκείνοι που δέχονταν το λόγο του Πέτρου βαπτίζονταν (Πράξ.2:41, 8:37, 16:31-34). Η Εκκλησία πρέπει να απαιτήσει ομολογία πίστης από όλους τους ενήλικες που ζητούν βάπτισμα. Γι’ αυτό και βαπτίζουν μόνον εκείνους που ομολογούν πίστη στον Χριστό σαν ατομικό τους Σωτήρα. Δεν βαπτίζουν ούτε βρέφη, ούτε παιδιά που ακόμα δεν έχουν έρθει σε συναίσθηση της ευθύνης τους απέναντι στον Θεό και άρα δεν έχουν τακτοποιηθεί με Αυτόν.
Β) Βάπτισμα νηπίων
Άλλες Εκκλησίες κάνουν το νηπιοβαπτισμό, θεωρώντας ότι τα παιδιά απολαμβάνουν κάποιας σχέσης με τον Θεό δια μέσου των πιστών γονέων τους. Δεν δέχονται, βέβαια, ότι δια του βαπτίσματος τα παιδιά τους γίνονται αυτομάτως Χριστιανοί, αλλά ότι όταν αυτά φτάσουν την ηλικία της συνειδητής τους ευθύνης και θελήσουν να δεχτούν τον Χριστό, θα πρέπει να κάνουν τότε μια απλή ομολογία προσωπικής πίστης.
Το βάπτισμα των νηπίων βασίζεται σε μια σειρά συλλογισμών:
Η διαθήκη που έγινε με τον Αβραάμ ήταν πρωτίστως μια πνευματική διαθήκη, αν και είχε και κάποια εθνική πλευρά (Ρωμ.4:16-18, Γαλ.3:8-9, 14). Η διαθήκη αυτή υπάρχει ακόμα και είναι στην ουσία η ίδια, όπως η «Καινή Διαθήκη» της παρούσης οικονομίας (Ρωμ.4:13-18, Γαλ.3:15-18. Εβρ.6:13-18). Τα παιδιά μοιράζονταν τις ευλογίες της διαθήκης, λάμβαναν το σημείο της περιτομής και υπολογίζονταν σαν μέρος της κοινότητας του Ισραήλ (Β' Χρον.20:13, Ιωήλ 2:16). Στην Καινή Διαθήκη, η περιτομή αντικαταστάθηκε με το βάπτισμα, σαν το σημείο και η σφραγίδα της εισόδου στη διαθήκη (Πράξ.2:39, Κολ.2:11-12). Η «Καινή Διαθήκη» παρουσιάζεται στη Γραφή να έχει περισσότερη χάρη από την Παλαιά (Ησα.54:13, Ιερ.31:34, Εβρ.8:11), γι’ αυτό, λοιπόν, θα ήταν αδύνατον να αποκλειστούν τα παιδιά. Αυτό φαίνεται απίθανο και από τα παρακάτω εδάφια (Ματθ.19:14, Πράξ.2:39, Α' Κορ.7:14). Ολόκληροι οίκοι βαπτίζονταν και είναι απίθανο να μην είχαν καθόλου νήπια (Πράξ.16:33, Α' Κορ.1:16).
Η υπόσχεση της Διαθήκης του Θεού αποτελεί τη μόνη βέβαιη και ουσιαστική βάση του βαπτίσματος των νηπίων. Τα νήπια βαπτίζονται με βάση την υπόσχεση της διαθήκης του Θεού, που συμπεριλαμβάνει όλους και η οποία περιλαμβάνει επίσης την υπόσχεση της αναγέννησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου