Η Ενωτική Εκκλησία

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι στις ημέρες μας οι νέοι, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, ζητούν να βρουν κάτι καινούργιο για να πιαστούν. Όσοι γνωρίζουν αληθινά τον Ιησού, έχουν το καλύτερο να προσφέρουν: το Ευαγγέλιο της χάρης του Θεού, τον πλούτο της νέας αληθινής κατά Χριστό ζωής. Πόση ευθύνη για όλους μας! Και επειδή λείπει το καθαρό μήνυμα του Ευαγγελίου, βλέπουμε (και στην πατρίδα μας) οι νέοι να στρέφονται προς άλλες κι επικίνδυνες κατευθύνσεις. Μάταιες οι φωνές, οι συμβουλές και τα παράπονα. Οι νέοι, όπως και κάθε άνθρωπος, έχουν ανάγκη από το απλό και ανόθευτο μήνυμα της Αγίας Γραφής.
Στις μεγαλουπόλεις συναντά κανείς όλο και περισσότερους νέους, καλοντυμένους που σταματούν τους διαβάτες και τους μιλούν. Διανέμουν φυλλάδια εναντίον της πορνογραφίας και χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή, έτσι που κάποιος να συμπεράνει ότι έχει να κάνει με μια ομάδα νέων χριστιανικών εκκλησιών.
Το επίκεντρο όμως της κίνησης αυτής - τους διακρίνει κανείς αμέσως από ένα στρογγυλό κόκκινο και γυαλιστερό σήμα που κρεμούν σαν κονκάρδα στο πέτο - είναι ο Κορεάτης Σαν Μιούγκ Μουν, ο οποίος χαρακτηρίζεται σαν Μεσσίας, μαζί με τη γυναίκα του. Και οι δυο τους είναι «οι αληθινοί γονείς», που λατρεύονται από τους οπαδούς τους. Ο Μουν ίδρυσε στη Βόρεια Κορέα ένα είδος εκκλησίας, και το 1948 εκδιώχθηκε από την εκκλησία στην οποία ανήκε, εξαιτίας αιρετικών διδασκαλιών τις οποίες διακήρυττε. Το ίδιο χρόνο καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλακή, επειδή εγκατέλειψε την πρώτη του γυναίκα και ήρθε παράνομα σε γάμο με μια από τις οπαδούς του.
Μετά την αποφυλάκισή του, ακριβώς μετά τον πόλεμο στη Κορέα, άρχισε να κηρύττει «τον καινούργιο λόγο του Θεού». Το 1955 ήρθε σε γάμο για τρίτη φορά. Κατά το 1957 εξέδωσε ένα είδος «κατήχησης» με τον τίτλο: «Οι θείες αρχές». Το 1960 χαρακτήρισε το γάμο του με την τέταρτη γυναίκα ως τον «γάμο του αρνίου» (σύμφωνα με το 19ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης).
Το 1963 η «Ενωτική Εκκλησία» του Μουν αναγνωρίζεται στη Νότια Κορέα σαν κοινωφελές ίδρυμα. Στα χρόνια που πέρασαν κατάφερε να εξαπλωθεί σε 40 χώρες, ενώ στη Γερμανία η κίνηση αυτή έγινε γνωστή το 1964 με το όνομα: «Εταιρία για την ένωση του ανά τον κόσμο Χριστιανισμού». Από το 1975 εμφανίζεται ως αναγνωρισμένο ίδρυμα «Ενωτική Εκκλησία». Εκδίδει δυο περιοδικά: «Νέος κόσμος» και «Νέα Ελπίδα».
Όποιος ενωθεί με την ομάδα αυτή πρέπει να εγκαταλείψει το σχολείο, τη δουλειά του και την οικογένειά του. Μπαίνει κάτω από την επιρροή των «αληθινών γονέων». Σαν «παιδί τους» παίρνει ιεραρχικά οδηγίες και μαζί με αυτές όλες τις άλλες ταλαιπωρίες που ακολουθούν. Μένουν ομαδικά σε τροχόσπιτα και ταξιδεύουν σε πόλεις και χωριά σε όλη τη χώρα. Η επαφή με το πατρικό τους σπίτι παραμένει μόνο για τους σκοπούς της «ιεραποστολής».
Κάθε καινούργιο μέλος ενθαρρύνεται να δώσει ολόκληρη τη ζωή του υπηρετώντας την «ιεραποστολή». Γονείς παραπονιούνται για τα απιδιά τους και λένε ότι άλλαξαν εντελώς από ό,τι τα ήξεραν. Στο μεταξύ, δεν μπορούν να τα δουν σχεδόν καθόλου και να μιλήσουν μόνοι μαζί τους. Σοβαρά προβλήματα έχουν ανακύψει, τα οποία οδήγησαν στο μεταξύ στην ίδρυση μιας οργάνωσης με το όνομα: «Πρωτοβουλία γονέων προς υποβοήθηση εναντίον της ψυχικής εξάρτησης και των θρησκευτικών ακροτήτων». Οι «θείες αρχές» χαρακτηρίζουν την Αγία Γραφή σαν «λύχνο, που μπροστά στο καινούργιο φως έχει τελειώσει την αποστολή της κι έχει αποδειχθεί πλέον ανίκανη... να βγάλει τη σημερινή γενιά από την κοιλάδα του θανάτου στο απαστράπτον φως της ζωής...». Κέντρο αυτών των αντιγραφικών διακηρύξεων είναι η κριτική εναντίον του προσώπου του Ιησού Χριστού. Υποστήριζαν ότι ο Ιησούς δεν ήρθε για να πεθάνει. Το βασικό του λάθος είναι σταύρωση και η αγαμία του. Αν και δεν γίνεται καθαρά λόγος γι’ αυτό, όμως, με προσεκτική μελέτη των διακηρύξεων αυτών, ανακαλύπτει κανείς γρήγορα ότι ο πραγματικός Μεσσίας και ο πάλι ερχόμενος Χριστός είναι ο Σαν Μιούγκ Μουν, με τον οποίον έχει, σύμφωνα με τις διακηρύξεις αυτές, αρχίσει η καινούργια εποχή. Γι’ αυτό, στις «θείες αρχές» γίνεται σύσταση στους Χριστιανούς να απελευθερωθούν από τις «πατροπαράδοτες αρχές της πίστης», που τους κάνουν δέσμιους βιβλικών διακηρύξεων.
Παρόλα αυτά, οι προπαγανδιστές της αίρεσης αυτής χρησιμοποιούν χωρία της Βίβλου με μεγάλη επιδεξιότητα, για να δώσουν την εντύπωση σ’ έναν επιπόλαιο παρατηρητή, ότι έχει να κάνει με μια οργάνωση που έχει βιβλικό προσανατολισμό. Όμως, το μήνυμα του Μουν δεν έχει καμιά σχέση με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Αντίθετα, οι περισσότερες διακηρύξεις του πρέπει να θεωρηθούν σαν βλασφημία κατά του ζωντανού θεού.
Ο Μουν έχει την ικανότητα να εκμεταλλεύεται τόσο τους συνεργάτες του όσο και τις οικογένειές τους. Κάθε μέλος της αίρεσης δίνει στην οργάνωση όλη την περιουσία του και εργάζεται χωρίς μισθό. Η οικονομική αυτοκρατορία του Μουν απλώνεται από εργοστάσια μπετόν μέχρι την παρασκευή και εκμετάλλευση τσαγιού τζινσένγκ.
Δεν υπάρχει άλλη αίρεση που τα προηγούμενα χρόνια να έχει παρόμοια εξάπλωση ανάμεσα στη νέα γενιά και συγχρόνως να έχει μετατρέψει βασικές αλήθειες της Βίβλου σε δικές της αντιχριστιανικές ιδέες. Σύμφωνα με πληροφορίες από τους ίδιους, από τα 1000 ενεργά και τα 2000 παθητικά μέλη της αίρεσης στη Γερμανία, ο μεγαλύτερος αριθμός προέρχεται από τη μεσαία αστική τάξη.
Τόσο οι γονείς, όσο και οι χριστιανοί πρέπει να λάβουν σοβαρά τούτη την προειδοποίηση, αλλά και την πρόκληση, για να σκεφτούν με ποιον τρόπο οι νέοι, αλλά και οι Χριστιανοί θα προστατευθούν από αυτήν την ψευδοδιδασκαλία. Η έλλειψη ζεστασιάς στο πατρικό σπίτι και η αόριστη θρησκευτική ζωή μέσα στην εκκλησία μπορούν να βοηθήσουν, ώστε οι νέοι να ξεγελαστούν και να ελκυστούν από μια τέτοια προπαγάνδα που έχει εξαπολύσει η αίρεση αυτή.