Σίγουρα, ένα από τα πιο θαυμαστά και εκπληκτικά γεγονότα που συνέβησαν στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, είναι η έλευση του Σωτήρα του κόσμου και Μεσσία του Ισραήλ, ο οποίος ήρθε πάνω στον πλανήτη Γη με τη μορφή ενός αβοήθητου μωρού μίας διωκόμενης φυλής. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα προς τα κάτω. Ο Ιησούς ήταν ο Λόγος του Θεού δια του οποίου ο Πατέρας δημιούργησε το σύμπαν (Ιωάν.1:1-3, Γεν.1:1, Κολ.1:16). Άφησε τη δόξα των ουράνιων τόπων, όπου ζούσε μαζί με τον Πατέρα, για να γεννηθεί σε μία «σουκά» (καλύβα), η οποία χρησίμευε και σαν στάβλος για ζώα. Η καλύβα αυτή πιθανόν να βρισκόταν δίπλα σε κάποια σπηλιά, όπου τα ζώα τρέφονταν τον υπόλοιπο χρόνο. Το «σπήλαιο» θα μπορούσε να ήταν μία αποθήκη τροφών για τα ζώα. Οι συνήθεις χριστουγεννιάτικες απεικονίσεις το παριστάνουν πολύ γραφικό.
Ο Ιησούς είχε μία εντυπωσιακή γενεαλογία, όπως αναφέρεται στα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά. Μεταξύ των προγόνων του περιλαμβάνονται διάσημες φυσιογνωμίες όπως ο Αδάμ κι ο Νώε (οι πρόγονοι όλων μας). Ο Αβραάμ, φυσικά, είναι και ένας πολύ σημαντικός πρόγονος του Ιησού, όπως και όλων των Εβραίων. Ο Ιησούς είχε επίσης βασιλική καταγωγή, έχοντας πρόγονό του τον Βασιλιά Δαβίδ. Ανάμεσα στους προγόνους του βρίσκονται και τρεις Εθνικές, μη-Εβραίες: η Ραχάβ, η Βηθσαβεέ και η Ρουθ. Όμως, παρά τις φήμες για το αντίθετο, η μητέρα του δεν ήταν μία Καθολική κοπέλα που τη έλεγαν Μαρία, αλλά μία Εβραία κόρη που την έλεγαν Μίριαμ.
Η Μίριαμ ήταν αρραβωνιασμένη με έναν δίκαιο, ευλαβή Ιουδαίο, τον Ιωσήφ, όταν «βρέθηκε να είναι έγκυος από το Άγιο Πνεύμα». Ο αρραβώνας για τους Εβραίους ήταν πολύ επίσημη κατάσταση και για να λυθεί απαιτείτο ένα «γκετ», ένα έγγραφο διαζυγίου. Στον αρραβώνα δεν υπήρχε η συγκατοίκηση και η σεξουαλική σχέση, όπως στο γάμο. Ο Ιωσήφ θα μπορούσε εύκολα να χωρίσει την Μίριαμ, ως ένοχη πορνείας, γιατί αφού ο ίδιος δεν είχε σεξουαλική σχέση μαζί της, αυτό θα ήταν το μόνο που θα μπορούσε να υποθέσει. Αλλά επειδή ήταν ελεήμων άνθρωπος του Θεού, αποφάσισε να την διώξει μυστικά, δηλαδή να της δώσει ένα ήσυχο διαζύγιο (Ματθ.1:18-19).
Στο σημείο αυτό, όμως, επενέβη ο Ύψιστος κι έστειλε στον Ιωσήφ τον άγγελό του. Όπως και μερικές από τις επισκέψεις, που είναι καταγραμμένες στις Γραφές των Προφητών, η επίσκεψη του αγγέλου συνέβη κατά τη διάρκεια ενός ονείρου. Ο άγγελος είπε στον Ιωσήφ, «μη φοβηθείς να παραλάβεις την Μίριαμ, τη γυναίκα σου, επειδή αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα. Και θα γεννήσει ένα γιο και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού, επειδή αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους». Ο άγγελος, που βέβαια μίλησε εβραϊκά στον Ιωσήφ, δεν του είπε για το όνομα του παιδιού «Ιησούς», γιατί αυτό δε σημαίνει τίποτα στη γλώσσα αυτή, ενώ το όνομα «Γιεσούα» είναι ένα όνομα με τεράστια σημασία, αν ξέρουμε την ετυμολογία του. Προέρχεται από το αρχαιότερο όνομα «Γιαχοσούα» (το όνομα του Ιησού του Ναυή), που είναι συνένωση του «Για» (σύντμηση του ιερού ονόματος του Θεού) και του «οσηέ», που σημαίνει «σωτηρία» (το όνομα του προφήτη Ωσηέ). Έτσι «Γιεσούα» σημαίνει «ο Γιαχβέ είναι Σωτηρία» ή «Σωτηρία από τον Γιαχβέ». Ο ίδιος ο Ιησούς αργότερα το επιβεβαίωσε, προσευχόμενος «Άγιε Πατέρα, φύλαξέ τους στο όνομά Σου, το οποίο μου έδωσες, για να είναι ένα, όπως εμείς» (Ιωαν.17:11). Λίγο πριν, στην ίδια προσευχή ο Ιησούς αναφέρει, «Πατέρα, δόξασέ με κοντά Σου, με τη δόξα που είχα κοντά σε Σένα, πριν γίνει ο κόσμος» (Ιωαν.17:5). Το αναφέρουμε αυτό για να καταλάβουμε πόσα ουράνια μεγαλεία ο Ιησούς άφησε για να γίνει άνθρωπος! Θα ήταν σαν, ένας από μας τους ανθρώπους να αποφάσιζε να γίνει ένα ζωύφιο. Αλλά ούτε κι αυτό δεν μπορεί να περιγράψει επαρκώς το πόσα θυσίασε ο Υιός του Θεού για να γίνει άνθρωπος.
Συνεχίζοντας, βλέπουμε ότι ο Ιωσήφ υπάκουσε στον άγγελο και δεν χώρισε τη Μίριαμ, αλλά την πήρε για γυναίκα του, τη νυμφεύθηκε, όπως ο άγγελος του είπε. «Και δεν τη γνώριζε, μέχρις ότου γέννησε τον πρωτότοκο γιο της, κι αποκάλεσε το όνομά του Γιεσούα» (Ματθ.1:25). Εδώ έχουμε έναν υπέροχο εβραϊκό ιδιωματισμό: στα εβραϊκά μπορείς να πεις ότι γνωρίζεις μαθηματικά ή κάποια επιστήμη ή κάποιο γεγονός, αλλά όταν ένας άνδρας λέει ότι «γνώρισε μία γυναίκα» αυτό σημαίνει ότι είχε σεξουαλική σχέση μαζί της, όχι απλά ότι του είναι γνωστή ή φίλη. Αυτή η έκφραση υπήρχε από τα αρχαία βιβλικά χρόνια γι' αυτό και τη συναντάμε πρώτη φορά στη Γένεση (4:1), όπου λέει ότι «ο Αδάμ γνώρισε την Εύα τη γυναίκα του και συνέλαβε και γέννησε τον Κάιν». Αυτό μας δείχνει ότι η πράξη αυτή πρέπει να οδηγεί σε μία βαθύτερη γνωριμία, σε μία αληθινή γνώση αγάπης του ενός από τον άλλο.
ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ
Η Μίριαμ και ο Ιωσήφ ζούσαν στη Ναζαρέτ, μία πόλη της Γαλιλαίας, που αποτελεί το βόρειο τμήμα της γης Ισραήλ. Ωστόσο, λόγω μίας απογραφής που διέταξε ο Καίσαρας Αύγουστος, οι άνθρωποι έπρεπε να πάνε στον τόπο καταγωγής τους. Έτσι, ο Ιωσήφ κι η Μίριαμ αναχώρησαν για τη Βηθλεέμ, την πόλη του Δαβίδ, που βρίσκεται νότια της Ιερουσαλήμ. Αυτό ήταν δύσκολο ταξίδι, μιας κι η Ναζαρέτ βρίσκεται στο βορειότερο άκρο του Ισραήλ και η Βηθλεέμ στο νοτιότερο, αν υπολογήσει κανείς τις πρωτόγονες μεταφορές της εποχής εκείνης, ιδίως των φτωχών, και το γεγονός ότι η Μίριαμ ήταν έγκυος.
Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία: δεν υπήρχε σπίτι για να μείνουν στη Βηθλεέμ, και έτσι πέρασαν τη νύχτα σε ένα στάβλο. Ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, εβραϊκά Μπετ-Λέχεμ, που σημαίνει «Οίκος Άρτου». Δεν είναι περίεργο το ότι μερικά χρόνια αργότερα ο ίδιος διακήρυξε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής». Στη Βηθλεέμ είχε γεννηθεί και ο βασιλιάς Δαβίδ. Ένα από τα κυριότερα επαγγέλματα στην περιοχή ήταν η εκτροφή προβάτων και αρνιών, τα οποία χρησιμοποιούσαν στις θυσίες που γίνονταν στο Ναό της Ιερουσαλήμ. Ας θυμηθούμε την αναγγελία που έκανε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής για τον Ιησού: «Να ο Αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου» (Ιωαν.1:29). Ναι, ο Ιησούς ήξερε από πολύ μικρή ηλικία ότι είχε σταλεί σ' αυτόν τον κόσμο για να σηκώσει τις αμαρτίες του ως ο Αμνός της θυσίας. Και από αυτήν την άποψη, η γέννησή του στη Βηθλεέμ, όπου εκτρέφονταν αρνιά για θυσίες, δεν ήταν καθόλου τυχαία.
Ο προφήτης Μιχαίας είχε προφητεύσει ότι ο Μεσσίας θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ: «Κι εσύ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρή, ανάμεσα στις χιλιάδες του Ιούδα, από σένα θα εξέλθει σε μένα ηγέτης στον Ισραήλ, που οι έξοδοι του είναι εξαρχής, από ημέρες αιώνα» (5:2). Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που ισχυρίστηκαν ότι ήταν Μεσσίες, αλλά κανείς από αυτούς δεν είχε γεννηθεί στη Βηθλεέμ. Πέρα από το γεγονός βέβαια ότι όλοι αυτοί πέθαναν και δεν ζουν πλέον, ενώ ο Ιησούς αναστήθηκε και ζει πάντοτε για να μεσιτεύει προς τον Θεό υπέρ των ακολούθων του.
Ο κόσμος καθορίζει τη χρονολόγηση βασισμένος πάνω στη γέννηση του Χριστού. Το ημερολόγιο φτιάχτηκε από τον Διονύσιο τον μικρό, έναν μοναχό του 6ου αιώνα μ.Χ. Ωστόσο, έκανε κάποιους λανθασμένους υπολογισμούς, ως προς το πότε έλαβε χώρα η γέννηση του Ιησού. Η γενικά αποδεκτή από τους ιστορικούς χρονολογία είναι το 4 π.Χ. Αν και ηχεί παράξενα, ο Χριστός γεννήθηκε 4 χρόνια π.Χ.! Κάποιοι λόγιοι πιστεύουν ότι μπορεί η γέννηση να έλαβε χώρα ακόμα νωρίτερα, το 6 π.Χ.!
Οι βοσκοί φύλαγαν τα κοπάδια τους, τη νύχτα που γεννήθηκε ο Ιησούς. Αυτό είναι συνηθισμένο για το Ισραήλ να γίνεται το φθινόπωρο, επειδή τότε είναι η περίοδος που γεννάνε τα πρόβατα και συχνά οι βοσκοί ξενυχτάνε για να τα βοηθήσουν στη γέννα. Σίγουρα, σε καμία περίπτωση ο Ιησούς δεν γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου, γιατί κάνει τόσο κρύο που δεν μπορεί να μένουν τη νύχτα έξω ούτε τα πρόβατα, αλλά ούτε και οι βοσκοί.
Όπως μας λένε τα Ευαγγέλια κάποιοι από αυτούς τους βοσκούς υπήρξαν οι πρώτοι που έμαθαν τα χαρμόσυνα νέα της γέννησης του Μεσσία και μάλιστα από άγγελο! Αυτός στάθηκε δίπλα τους, εκεί που φύλαγαν τα πρόβατα, και η δόξα του Κυρίου έλαμψε γύρω τους, όπως γινόταν στις εμπειρίες των Προφητών. Αυτή η δόξα, που λέγεται «Σεκινά» (από το ρήμα «σακάν», εξ’ ου κι η ελληνική λέξη «σκηνώ» = κάνω σκηνή), είναι η μεγαλειώδης λάμψη της παρουσίας του Θεού, η νεφέλη που οδηγούσε τους Ισραηλίτες στην έρημο, που ερχόταν και κατοικούσε στη Σκηνή του Μαρτυρίου, και που γέμισε το Ναό. Είναι μία παρουσία που μπορεί να γίνει αισθητή ή ακόμα και ορατή. Στην περίπτωση του Μεσσία Ιησού, η «Σεκινά» δεν έχει μόνο ετυμολογική σχέση με τη «σκηνή» αλλά και πνευματική, όπως μας λέει ο Ιωάννης: «Και ο Λόγος έγινε σάρκα, και σκήνωσε (έκανε τη σκηνή του) ανάμεσά μας, και είδαμε τη δόξα του, δόξα ως μονογενούς από τον Πατέρα, γεμάτος χάρη και αλήθεια» (Ιωαν.1:14).
Η σκηνή που έκανε ο Λόγος έχει σχέση και με την ημερομηνία της γέννησής Του. Ο Ιησούς πρέπει να γεννήθηκε περί τα μέσα ή τέλη Σεπτεμβρίου, κατά την οκταήμερη «Εορτή των Σκηνών» (Σκηνοπηγίας), όπου ο εβραϊκός λαός κατοικεί σε σκηνές (καλύβες πρόχειρα φτιαγμένες από κλαδιά) σε ανάμνηση των 40 χρόνων που κατοίκησε σε σκηνές στην έρημο.
Το ότι η γέννηση έλαβε χώρα στα τέλη Σεπτεμβρίου, μπορεί να συναχθεί εύκολα από τα εξής: ο Λουκάς λέει ότι όταν ο ιερέας Ζαχαρίας, της ιερατικής τάξης του Αβιά, υπηρετούσε στο Ναό, του εμφανίστηκε ο άγγελος Γαβριήλ και του είπε πως η γυναίκα του θα συλλάβει γιο (1:5). Σύμφωνα με το Α' Χρονικών (24:10), ξέρουμε ότι η τάξη του Αβιά ιεράτευε περί τα μέσα Ιουνίου. Έτσι, αφού η σύλληψη του Ιωάννη έγινε αμέσως μετά την ιερατεία του Ζαχαρία, δηλαδή περί τα τέλη Ιουνίου, η γέννησή του θα έλαβε χώρα, 280 μέρες αργότερα, περί τα τέλη Μαρτίου. Ο Ιησούς είχε συλληφθεί στην κοιλιά της Μίριαμ από το Άγιο Πνεύμα έξη μήνες (Λουκάς 1:35) μετά τον Ιωάννη. Οπότε λογικά καταλήγουμε ότι γεννήθηκε έξη μήνες μετά τα τέλη Μαρτίου, πράγμα που μας φέρνει στα τέλη Σεπτεμβρίου, στην «Εορτή των Σκηνών».
Το σίγουρο είναι πως σε καμία περίπτωση δεν γεννήθηκε Δεκέμβριο, αλλά η 25η Δεκεμβρίου καθορίστηκε από τον ειδωλολάτρη Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, τον αρχιερέα του Ήλιου, επειδή εκείνη την ημέρα γιόρταζαν τη «γέννηση του Θεού-Ήλιου» (στις 23 Δεκεμβρίου είναι η είσοδος του Ήλιου στο χειμερινό ηλιοστάσιο). Η χριστιανική Εκκλησία, που, στις αρχές του 4ου αιώνα, είχε πλήρως αποκοπεί από τις εβραϊκές της ρίζες, δέχτηκε με προθυμία τη γιορτή του Θεού-Ήλιου σαν ημέρα ανάμνησης της γέννησης του Χριστού!
Ο μήνας Δεκέμβριος, τη μόνη σχέση που μπορεί να έχει με τον Χριστό είναι το ότι γύρω στα τέλη Δεκεμβρίου (9 μήνες πριν τα τέλη Σεπτεμβρίου) πρέπει να έλαβε χώρα η υπερφυσική του σύλληψη μέσα στην παρθένο Μίριαμ. Αυτό το θαυμαστό γεγονός συμπίπτει πάλι, καθόλου τυχαία, με μία άλλη εβραϊκή γιορτή που καθιερώθηκε τα μεταβιβλικά χρόνια της εποχής των Μακκαβαίων: την «Εορτή των Φώτων» (ή των Εγκαινίων), γνωστή στα εβραϊκά ως «Χανουκά». Ο Ιωάννης υπαινίσσεται αυτό το γεγονός, όταν λέει ότι ο Ιησούς είναι το «Φως που ήρθε στον κόσμο» (1:9-11). Η γιορτή των «Φώτων» κρατάει 8 ημέρες και πέφτει γύρω στο δεύτερο ή τρίτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου, όπου κάθε μέρα ανάβεται και μία λυχνία από τις οκτώ συνολικά, σε ανάμνηση του θαύματος του λαδιού που άναβε επί οχτώ ημέρες τη Λυχνία του Ναού.
Ο ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΣΤΟ ΝΑΟ
Την 8η ημέρα από τη γέννησή του ο Ιησούς εισήλθε στη Διαθήκη του Αβραάμ, κάνοντας περιτομή (Λουκάς 2:21, Γένεση 17:9-4). Βλέπουμε ότι από τη βρεφική του ηλικία, ο Ιησούς τηρούσε το Μωσαϊκό Νόμο! Κατά την εβραϊκή παράδοση, τη μέρα της περιτομής δινόταν και το όνομα στο αγόρι, κάτι που κάνουν μέχρι σήμερα οι Εβραίοι.
Επίσης, σύμφωνα με το Νόμο που αποκάλυψε ο Θεός στον Μωυσή, μία γυναίκα πρέπει να μείνει τελετουργικά ακάθαρτη επί 40 μέρες μετά τη γέννα, και μετά να προσέλθει στο Ναό και να κάνει θυσία (Λευιτικό 12:4). Έτσι και η Μίριαμ ως πιστή Εβραία προσήλθε μαζί με τον Ιωσήφ και το βρέφος Ιησού για να προσφέρει θυσία ένα αρνί. Ο Νόμος προέβλεπε ότι οι φτωχοί μπορούσαν να προσφέρουν ένα ζεύγος περιστεριών, αν δεν μπορούσαν να αγοράσουν αρνί (Αριθμοί 12:6, Λουκάς 2:22-24). Ενώ ήταν στο Ναό, ένας ευσεβής γέροντας, ο Συμεών, στον οποίον το Πνεύμα το Άγιο είχε αποκαλύψει ότι δεν θα πεθάνει προτού δει τον Μεσσία, είδε το βρέφος Ιησού, και το πήρε στα χέρια του, ευλογώντας τον Θεό: «Τώρα Δέσποτα, απόλυσε τον δούλο Σου με ειρήνη, σύμφωνα με το λόγο σου, γιατί τα μάτια μου είδαν το Σωτήριό (Γιεσούα) σου, το οποία ετοίμασες μπροστά σ’ όλους τους λαούς, φως, σε φωτισμό των Εθνών, και δόξα του λαού Σου, του Ισραήλ» (Λουκάς 2:29-32, Ησαΐας 49:6). Μετά ο Συμεών ευλόγησε τον Ιωσήφ και τη Μίριαμ, στην οποία και προφήτεψε: «Να, αυτός έχει οριστεί για πτώση και ανύψωση πολλών μέσα στο Ισραήλ, και για σημείο αντιλεγόμενο, (και εσένα της ίδιας ρομφαία θα διαπεράσει την ψυχή), για να φανερωθούν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών» (29:34-35).
Επίσης η Άννα, μία προφήτισσα, 84 χρονών, που ήταν μέρα και νύχτα στο Ναό και λάτρευε τον Θεό με νηστείες και προσευχές, είχε αποκάλυψη ότι το βρέφος αυτό ήταν ο Μεσσίας που περίμενε ο Ισραήλ και το ανήγγειλε σε όλους όσους περίμεναν την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ.
Άλλα υπερφυσικά γεγονότα επίσης έλαβαν χώρα στους πρώτους μήνες του βρέφους Ιησού. Κάποιοι «Μάγοι» έφτασαν στην Ιερουσαλήμ ρωτώντας, «Που είναι αυτός που γεννήθηκε, ο Βασιλιάς των Ιουδαίων; Επειδή είδαμε το αστέρι του στην ανατολή και ήρθαμε να Τον προσκυνήσουμε» (Ματθαίος 2:1-2). Έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες για το ποιοι μπορεί να ήταν αυτοί οι «Μάγοι». Ως γνωστόν, έτσι λέγονταν οι αστρολόγοι των Περσών, που ανήκαν στον Ζωροαστρισμό, και των οποίων οι Γραφές περιείχαν στοιχεία από την Πεντάτευχο του Μωυσή, καθώς και από τον Βαλαάμ, από τον οποίο θα ήξεραν την προφητεία του για το άστρο της βασιλείας του Ισραήλ (Αριθμοί 24:17): «Θα ανατείλει άστρο από τον Ιακώβ, και θα αναστηθεί σκήπτρο από τον Ισραήλ...». Εξάλλου, από τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία, πολλοί Εβραίοι είχαν μεταφερθεί ως δούλοι σε περιοχές της μετέπειτα Περσικής Αυτοκρατορίας. Όπως βλέπουμε και από τα βιβλία του Δανιήλ, της Εσθήρ και του Τωβίτ, η εβραϊκή μονοθεϊστική πίστη είχε γίνει πολύ γνωστή στους Πέρσες. Άρα και οι βασικές προφητείες για τον Μεσσία, τον απόγονο του βασιλιά Δαβίδ, και η προσμονή του από το λαό Ισραήλ, θα ήταν πολύ γνωστά στους Πέρσες μάγους, που ήταν ιδιαίτερα κατατοπισμένοι στα θρησκευτικά πράγματα.
Οι Μάγοι ως ασχολούμενοι με την αστρονομία, θα παρατηρούσαν τα «σημεία» των ουρανών και θα είδαν το υπερφυσικό σημείο/αστέρι του βασιλιά Μεσσία. Πολλές επιστημονικές θεωρίες έχουν διατυπωθεί σχετικά με το τι ήταν αυτό το αστέρι, και οι περισσότερες μιλάνε για σύνοδο (ευθυγράμμιση) πλανητών που συνέβη κατά την εποχή που γεννήθηκε ο Ιησούς. Ωστόσο, οι Μάγοι μίλησαν για ένα αστέρι, και μάλιστα που μετακινείτο με τέτοιο τρόπο ώστε να τους οδηγήσει σε όλο το μακρινό δρόμο τους, από την Περσία μέχρι το Ισραήλ, ταξίδι που θα κράτησε μήνες. Και το πιο θαυμαστό είναι ότι το αστέρι εκείνο τελικά πήγε και στάθηκε πάνω από το σπίτι όπου έμενε το βρέφος Ιησούς και οι γονείς του (Ματθ.2:9). Αυτό δείχνει πως ήταν ένα υπερφυσικό γεγονός, ένα υπερφυσικό φως που είχε οδηγήσει τους Μάγους, και όχι κάποιο αστρονομικό φαινόμενο. Και φυσικά, αντίθετα με τις συνηθισμένες χριστουγεννιάτικες παραστάσεις, οι Μάγοι δεν έφθασαν την ημέρα που γεννήθηκε ο Χριστός, αλλά μετά από μήνες, εφόσον από την ημέρα που είδαν το άστρο μέχρι να φτάσουν, προηγήθηκε μεγάλο ταξίδι κι ο Ιησούς ήταν σε ένα σπίτι και όχι σε φάτνη (Ματθ.2:11).
Ο Ηρώδης ήταν βασιλιάς στο Ισραήλ, την εποχή που γεννήθηκε ο Μεσσίας. Ήταν μία πραγματικά τερατώδης προσωπικότητα, που προστάτευε ζηλόφθονα το θρόνο του σκοτώνοντας οποιονδήποτε υποψιαζόταν ως απειλή, περιλαμβανόμενων και των πιο πολλών από τα συγγενικά πρόσωπα της γυναίκας του. Ο Ηρώδης δεν ήταν Εβραίος, αλλά Ιδουμαίος, που καταγόταν από τον Εδώμ, που είχε μεταστραφεί με τη βία στη θρησκεία του Ισραήλ, στη διάρκεια της δυναστείας των Ασμοναίων, τον 2ο αιώνα π.Χ. Όμως, ο Ηρώδης έκανε πολλά κοινωφελή έργα στην Ιερουσαλήμ, επισκεύασε το Ναό και τον επέκτεινε χτίζοντας πολλά νέα οικοδομήματα γύρω του, Τα έκανε για να κερδίσει την εύνοια των Ιουδαίων υπηκόων του, αν κι οι ωμότητές του τον κατέστησαν πολύ απεχθή, και η εξουσία του εξασφαλιζόταν μόνο με τη βοήθεια των Ρωμαίων.
Ο Ηρώδης ζήτησε από τους Μάγους να επιστρέψουν και να τον ενημερώσουν για το που είχε γεννηθεί ο Μεσσίας, με σκοπό να τον εξολοθρεύσει. Επειδή όμως αυτοί προειδοποιήθηκαν σ’ ένα όνειρο να μην επιστρέψουν σ' αυτόν, αναχώρησαν για τη χώρα τους από άλλο δρόμο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΛΕΣΑ ΤΟΝ ΥΙΟ ΜΟΥ
Αφού αναχώρησαν οι Μάγοι, ένας άγγελος εμφανίστηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο, τον προειδοποίησε να πάρει το παιδί και τη μητέρα του, να φύγει στην Αίγυπτο και να μείνει εκεί, γιατί ο Ηρώδης ήθελε να σκοτώσει το παιδί. Ο Ιωσήφ υπάκουσε στην εντολή και πήγε στην Αίγυπτο, όπου έμεινε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, μέχρις ότου πάλι σε όνειρο ειδοποιήθηκε ότι «πέθαναν αυτοί που ζητούσαν τη ζωή του παιδιού» και μπορούσε να γυρίσει πίσω στο Ισραήλ.
Το εδάφιο Ωσηέ 11:1, «από την Αίγυπτο κάλεσα τον Υιό Μου», ο Ματθαίος το εφαρμόζει στην έξοδο του Ιησού από την Αίγυπτο. Στον Ωσηέ είναι ξεκάθαρο ότι ο Θεός αναφέρεται στο λαό Ισραήλ, όταν τον έβγαλε μέσω του Μωυσή από την Αίγυπτο. Αυτή είναι η κυριολεκτική σημασία του εδαφίου αυτού, ωστόσο στην εβραϊκή Παράδοση υπάρχουν τέσσερα επίπεδα ερμηνείας των Γραφών. Μετά το «Π’στατ», δηλαδή το κυριολεκτικό επίπεδο, είναι το «Ρέμεζ» η αλληγορία, ο υπαινιγμός του εδαφίου για κάτι άλλο. Στην προκειμένη περίπτωση «ο Υιός Μου» είναι ο λαός Ισραήλ στο κυριολεκτικό επίπεδο κι ο Μεσσίας στο αλληγορικό.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους οι έννοιες του Ισραήλ και του Μεσσία είναι συνώνυμες. Το Ησαΐας 49:3 ξεκάθαρα ταυτίζει τον «Δούλο» του Θεού με τον λαό Ισραήλ, ενώ το 49:5-6, μιλώντας πάλι για τον «Δούλο», τον ταυτίζει με τον άνθρωπο ο οποίος «θα ανορθώσει τις φυλές του Ιακώβ, και θα επαναφέρει το υπόλοιπο του Ισραήλ, επιπλέον θα δοθεί ως φως στους Εθνικούς». Πρόκειται για μία προφανή αναφορά στον Μεσσία, όπως και όλο το κεφάλαιο 53 που μιλάει για τον πάσχοντα δούλο. Όμως και αυτό, σύμφωνα με την ραβινική παράδοση, μπορεί να δηλώνει ταυτόχρονα και τον Μεσσία και τον λαό Ισραήλ, που υποφέρει εξαιτίας (ή υπέρ) των αμαρτιών των εθνών. Η σχέση μεταξύ Ισραήλ και Ιησού είναι πολύ πιο στενή απ’ ότι ένας αντισημίτης θα ήθελε να φαντάζεται!
Η τραγική εικόνα της σφαγής των Εβραίων νηπίων από τον Ηρώδη, σε μία προσπάθεια να εξολοθρευτεί ο νεογέννητος Μεσσίας, μας θυμίζει τη σφαγή των αρσενικών νεογέννητων των Εβραίων, από την οποία επέζησε ο μεταγενέστερος σωτήρας του λαού, ο Μωυσής, ένας τύπος του Ιησού Χριστού.
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ
Μία μέρα διάβασα στην εφημερίδα μία παράξενη ιστορία: Σ’ ένα εστιατόριο κάποιες γυναίκες γιόρταζαν τα γενέθλια ενός παιδιού. Κάποιος ρώτησε ποιο ήταν το παιδί που γιόρταζε, και μία από τις γυναίκες του απάντησε ότι ήταν το παιδί της, ηλικίας ενός έτους. Ωστόσο, του είπε η μητέρα, επειδή ήταν πολύ μικρό για να καταλάβει τη γιορτή, το είχαν αφήσει στο σπίτι με την baby-sitter! Αν και ιστορία αυτή φαίνεται αστεία, ο εορτασμός της γέννησης του Χριστού, όπως γίνεται στους σύγχρονους «χριστιανικούς» λαούς δε διαφέρει καθόλου. Αυτός του οποίου είναι η ημέρα γέννησης (αν και η 25η Δεκεμβρίου δεν είναι η ημέρα που γεννήθηκε) δεν προσκαλείται στα γενέθλιά του! Ο Χριστός αφήνεται απέξω εξαιτίας του έντονου παγανιστικού συμβολισμού και του υλιστικού, καταναλωτικού πνεύματος που κυριαρχεί. Είναι μία μέρα για γλέντια, συμπόσια, και ανταλλαγή δώρων, αλλά ο Μεσσίας δεν αναφέρεται πουθενά. Και το τραγικότερο είναι πως ακόμα και οι λίγοι Χριστιανοί που Τον θυμούνται, ενοχλούνται από την εβραϊκή καταγωγή του και τη μεσσιανική αποστολή του, και δεν αναφέρουν τίποτα για το ότι ο Ιησούς είναι ο Βασιλιάς του Ισραήλ, που ανήγγειλαν οι Εβραίοι προφήτες.
Δεν έχει τόση σημασία το ποια μέρα γεννήθηκε ο Ιησούς, ή αν ακόμα γιορτάζει κανείς τα γενέθλιά Του - οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων ποτέ δεν αναφέρουν τέτοια γιορτή. Ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι να πιστέψουμε σ’ Αυτόν που ήρθε στη γη, με σκοπό να λυτρώσει το πεσμένο ανθρώπινο γένος. Το καλύτερο δώρο, που ο καθένας μας θα μπορούσε να δεχτεί, είναι το να δεχτεί τον Ιησού στην καρδιά του, να αγαπήσει Εκείνον που ήρθε για να θυσιαστεί στη θέση του. Τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σας; Τα δώρα ή η παρουσία του Μεσσία; Αυτό μπορεί να είναι μία άδικη ερώτηση για ένα παιδί, αλλά καθώς μεγαλώνουμε, βλέπουμε ότι το να έχουμε κάποιον δίπλα μας που να μας αγαπάει και να μπορούμε και εμείς να τον αγαπάμε, είναι πολύ πιο σημαντικό από κάθε δώρο και διασκέδαση.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολύ πιο σημαντικό γεγονός από τη γέννηση του Ιησού υπήρξε ο θάνατός του. Δοκίμασε τον θάνατο για χάρη μας, έτσι ώστε να πάρουμε τη ζωή, και μάλιστα αιώνια. Έχεις εμπιστευτεί σ' Αυτόν για τη σωτηρία σου; Τον ακολουθείς ως Μεσσία Βασιλιά; Έχεις δώσει τη ζωή σου σ' Αυτόν;
Ο Ιησούς είχε μία εντυπωσιακή γενεαλογία, όπως αναφέρεται στα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά. Μεταξύ των προγόνων του περιλαμβάνονται διάσημες φυσιογνωμίες όπως ο Αδάμ κι ο Νώε (οι πρόγονοι όλων μας). Ο Αβραάμ, φυσικά, είναι και ένας πολύ σημαντικός πρόγονος του Ιησού, όπως και όλων των Εβραίων. Ο Ιησούς είχε επίσης βασιλική καταγωγή, έχοντας πρόγονό του τον Βασιλιά Δαβίδ. Ανάμεσα στους προγόνους του βρίσκονται και τρεις Εθνικές, μη-Εβραίες: η Ραχάβ, η Βηθσαβεέ και η Ρουθ. Όμως, παρά τις φήμες για το αντίθετο, η μητέρα του δεν ήταν μία Καθολική κοπέλα που τη έλεγαν Μαρία, αλλά μία Εβραία κόρη που την έλεγαν Μίριαμ.
Η Μίριαμ ήταν αρραβωνιασμένη με έναν δίκαιο, ευλαβή Ιουδαίο, τον Ιωσήφ, όταν «βρέθηκε να είναι έγκυος από το Άγιο Πνεύμα». Ο αρραβώνας για τους Εβραίους ήταν πολύ επίσημη κατάσταση και για να λυθεί απαιτείτο ένα «γκετ», ένα έγγραφο διαζυγίου. Στον αρραβώνα δεν υπήρχε η συγκατοίκηση και η σεξουαλική σχέση, όπως στο γάμο. Ο Ιωσήφ θα μπορούσε εύκολα να χωρίσει την Μίριαμ, ως ένοχη πορνείας, γιατί αφού ο ίδιος δεν είχε σεξουαλική σχέση μαζί της, αυτό θα ήταν το μόνο που θα μπορούσε να υποθέσει. Αλλά επειδή ήταν ελεήμων άνθρωπος του Θεού, αποφάσισε να την διώξει μυστικά, δηλαδή να της δώσει ένα ήσυχο διαζύγιο (Ματθ.1:18-19).
Στο σημείο αυτό, όμως, επενέβη ο Ύψιστος κι έστειλε στον Ιωσήφ τον άγγελό του. Όπως και μερικές από τις επισκέψεις, που είναι καταγραμμένες στις Γραφές των Προφητών, η επίσκεψη του αγγέλου συνέβη κατά τη διάρκεια ενός ονείρου. Ο άγγελος είπε στον Ιωσήφ, «μη φοβηθείς να παραλάβεις την Μίριαμ, τη γυναίκα σου, επειδή αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα. Και θα γεννήσει ένα γιο και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού, επειδή αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους». Ο άγγελος, που βέβαια μίλησε εβραϊκά στον Ιωσήφ, δεν του είπε για το όνομα του παιδιού «Ιησούς», γιατί αυτό δε σημαίνει τίποτα στη γλώσσα αυτή, ενώ το όνομα «Γιεσούα» είναι ένα όνομα με τεράστια σημασία, αν ξέρουμε την ετυμολογία του. Προέρχεται από το αρχαιότερο όνομα «Γιαχοσούα» (το όνομα του Ιησού του Ναυή), που είναι συνένωση του «Για» (σύντμηση του ιερού ονόματος του Θεού) και του «οσηέ», που σημαίνει «σωτηρία» (το όνομα του προφήτη Ωσηέ). Έτσι «Γιεσούα» σημαίνει «ο Γιαχβέ είναι Σωτηρία» ή «Σωτηρία από τον Γιαχβέ». Ο ίδιος ο Ιησούς αργότερα το επιβεβαίωσε, προσευχόμενος «Άγιε Πατέρα, φύλαξέ τους στο όνομά Σου, το οποίο μου έδωσες, για να είναι ένα, όπως εμείς» (Ιωαν.17:11). Λίγο πριν, στην ίδια προσευχή ο Ιησούς αναφέρει, «Πατέρα, δόξασέ με κοντά Σου, με τη δόξα που είχα κοντά σε Σένα, πριν γίνει ο κόσμος» (Ιωαν.17:5). Το αναφέρουμε αυτό για να καταλάβουμε πόσα ουράνια μεγαλεία ο Ιησούς άφησε για να γίνει άνθρωπος! Θα ήταν σαν, ένας από μας τους ανθρώπους να αποφάσιζε να γίνει ένα ζωύφιο. Αλλά ούτε κι αυτό δεν μπορεί να περιγράψει επαρκώς το πόσα θυσίασε ο Υιός του Θεού για να γίνει άνθρωπος.
Συνεχίζοντας, βλέπουμε ότι ο Ιωσήφ υπάκουσε στον άγγελο και δεν χώρισε τη Μίριαμ, αλλά την πήρε για γυναίκα του, τη νυμφεύθηκε, όπως ο άγγελος του είπε. «Και δεν τη γνώριζε, μέχρις ότου γέννησε τον πρωτότοκο γιο της, κι αποκάλεσε το όνομά του Γιεσούα» (Ματθ.1:25). Εδώ έχουμε έναν υπέροχο εβραϊκό ιδιωματισμό: στα εβραϊκά μπορείς να πεις ότι γνωρίζεις μαθηματικά ή κάποια επιστήμη ή κάποιο γεγονός, αλλά όταν ένας άνδρας λέει ότι «γνώρισε μία γυναίκα» αυτό σημαίνει ότι είχε σεξουαλική σχέση μαζί της, όχι απλά ότι του είναι γνωστή ή φίλη. Αυτή η έκφραση υπήρχε από τα αρχαία βιβλικά χρόνια γι' αυτό και τη συναντάμε πρώτη φορά στη Γένεση (4:1), όπου λέει ότι «ο Αδάμ γνώρισε την Εύα τη γυναίκα του και συνέλαβε και γέννησε τον Κάιν». Αυτό μας δείχνει ότι η πράξη αυτή πρέπει να οδηγεί σε μία βαθύτερη γνωριμία, σε μία αληθινή γνώση αγάπης του ενός από τον άλλο.
ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ
Η Μίριαμ και ο Ιωσήφ ζούσαν στη Ναζαρέτ, μία πόλη της Γαλιλαίας, που αποτελεί το βόρειο τμήμα της γης Ισραήλ. Ωστόσο, λόγω μίας απογραφής που διέταξε ο Καίσαρας Αύγουστος, οι άνθρωποι έπρεπε να πάνε στον τόπο καταγωγής τους. Έτσι, ο Ιωσήφ κι η Μίριαμ αναχώρησαν για τη Βηθλεέμ, την πόλη του Δαβίδ, που βρίσκεται νότια της Ιερουσαλήμ. Αυτό ήταν δύσκολο ταξίδι, μιας κι η Ναζαρέτ βρίσκεται στο βορειότερο άκρο του Ισραήλ και η Βηθλεέμ στο νοτιότερο, αν υπολογήσει κανείς τις πρωτόγονες μεταφορές της εποχής εκείνης, ιδίως των φτωχών, και το γεγονός ότι η Μίριαμ ήταν έγκυος.
Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία: δεν υπήρχε σπίτι για να μείνουν στη Βηθλεέμ, και έτσι πέρασαν τη νύχτα σε ένα στάβλο. Ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, εβραϊκά Μπετ-Λέχεμ, που σημαίνει «Οίκος Άρτου». Δεν είναι περίεργο το ότι μερικά χρόνια αργότερα ο ίδιος διακήρυξε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής». Στη Βηθλεέμ είχε γεννηθεί και ο βασιλιάς Δαβίδ. Ένα από τα κυριότερα επαγγέλματα στην περιοχή ήταν η εκτροφή προβάτων και αρνιών, τα οποία χρησιμοποιούσαν στις θυσίες που γίνονταν στο Ναό της Ιερουσαλήμ. Ας θυμηθούμε την αναγγελία που έκανε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής για τον Ιησού: «Να ο Αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου» (Ιωαν.1:29). Ναι, ο Ιησούς ήξερε από πολύ μικρή ηλικία ότι είχε σταλεί σ' αυτόν τον κόσμο για να σηκώσει τις αμαρτίες του ως ο Αμνός της θυσίας. Και από αυτήν την άποψη, η γέννησή του στη Βηθλεέμ, όπου εκτρέφονταν αρνιά για θυσίες, δεν ήταν καθόλου τυχαία.
Ο προφήτης Μιχαίας είχε προφητεύσει ότι ο Μεσσίας θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ: «Κι εσύ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρή, ανάμεσα στις χιλιάδες του Ιούδα, από σένα θα εξέλθει σε μένα ηγέτης στον Ισραήλ, που οι έξοδοι του είναι εξαρχής, από ημέρες αιώνα» (5:2). Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που ισχυρίστηκαν ότι ήταν Μεσσίες, αλλά κανείς από αυτούς δεν είχε γεννηθεί στη Βηθλεέμ. Πέρα από το γεγονός βέβαια ότι όλοι αυτοί πέθαναν και δεν ζουν πλέον, ενώ ο Ιησούς αναστήθηκε και ζει πάντοτε για να μεσιτεύει προς τον Θεό υπέρ των ακολούθων του.
Ο κόσμος καθορίζει τη χρονολόγηση βασισμένος πάνω στη γέννηση του Χριστού. Το ημερολόγιο φτιάχτηκε από τον Διονύσιο τον μικρό, έναν μοναχό του 6ου αιώνα μ.Χ. Ωστόσο, έκανε κάποιους λανθασμένους υπολογισμούς, ως προς το πότε έλαβε χώρα η γέννηση του Ιησού. Η γενικά αποδεκτή από τους ιστορικούς χρονολογία είναι το 4 π.Χ. Αν και ηχεί παράξενα, ο Χριστός γεννήθηκε 4 χρόνια π.Χ.! Κάποιοι λόγιοι πιστεύουν ότι μπορεί η γέννηση να έλαβε χώρα ακόμα νωρίτερα, το 6 π.Χ.!
Οι βοσκοί φύλαγαν τα κοπάδια τους, τη νύχτα που γεννήθηκε ο Ιησούς. Αυτό είναι συνηθισμένο για το Ισραήλ να γίνεται το φθινόπωρο, επειδή τότε είναι η περίοδος που γεννάνε τα πρόβατα και συχνά οι βοσκοί ξενυχτάνε για να τα βοηθήσουν στη γέννα. Σίγουρα, σε καμία περίπτωση ο Ιησούς δεν γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου, γιατί κάνει τόσο κρύο που δεν μπορεί να μένουν τη νύχτα έξω ούτε τα πρόβατα, αλλά ούτε και οι βοσκοί.
Όπως μας λένε τα Ευαγγέλια κάποιοι από αυτούς τους βοσκούς υπήρξαν οι πρώτοι που έμαθαν τα χαρμόσυνα νέα της γέννησης του Μεσσία και μάλιστα από άγγελο! Αυτός στάθηκε δίπλα τους, εκεί που φύλαγαν τα πρόβατα, και η δόξα του Κυρίου έλαμψε γύρω τους, όπως γινόταν στις εμπειρίες των Προφητών. Αυτή η δόξα, που λέγεται «Σεκινά» (από το ρήμα «σακάν», εξ’ ου κι η ελληνική λέξη «σκηνώ» = κάνω σκηνή), είναι η μεγαλειώδης λάμψη της παρουσίας του Θεού, η νεφέλη που οδηγούσε τους Ισραηλίτες στην έρημο, που ερχόταν και κατοικούσε στη Σκηνή του Μαρτυρίου, και που γέμισε το Ναό. Είναι μία παρουσία που μπορεί να γίνει αισθητή ή ακόμα και ορατή. Στην περίπτωση του Μεσσία Ιησού, η «Σεκινά» δεν έχει μόνο ετυμολογική σχέση με τη «σκηνή» αλλά και πνευματική, όπως μας λέει ο Ιωάννης: «Και ο Λόγος έγινε σάρκα, και σκήνωσε (έκανε τη σκηνή του) ανάμεσά μας, και είδαμε τη δόξα του, δόξα ως μονογενούς από τον Πατέρα, γεμάτος χάρη και αλήθεια» (Ιωαν.1:14).
Η σκηνή που έκανε ο Λόγος έχει σχέση και με την ημερομηνία της γέννησής Του. Ο Ιησούς πρέπει να γεννήθηκε περί τα μέσα ή τέλη Σεπτεμβρίου, κατά την οκταήμερη «Εορτή των Σκηνών» (Σκηνοπηγίας), όπου ο εβραϊκός λαός κατοικεί σε σκηνές (καλύβες πρόχειρα φτιαγμένες από κλαδιά) σε ανάμνηση των 40 χρόνων που κατοίκησε σε σκηνές στην έρημο.
Το ότι η γέννηση έλαβε χώρα στα τέλη Σεπτεμβρίου, μπορεί να συναχθεί εύκολα από τα εξής: ο Λουκάς λέει ότι όταν ο ιερέας Ζαχαρίας, της ιερατικής τάξης του Αβιά, υπηρετούσε στο Ναό, του εμφανίστηκε ο άγγελος Γαβριήλ και του είπε πως η γυναίκα του θα συλλάβει γιο (1:5). Σύμφωνα με το Α' Χρονικών (24:10), ξέρουμε ότι η τάξη του Αβιά ιεράτευε περί τα μέσα Ιουνίου. Έτσι, αφού η σύλληψη του Ιωάννη έγινε αμέσως μετά την ιερατεία του Ζαχαρία, δηλαδή περί τα τέλη Ιουνίου, η γέννησή του θα έλαβε χώρα, 280 μέρες αργότερα, περί τα τέλη Μαρτίου. Ο Ιησούς είχε συλληφθεί στην κοιλιά της Μίριαμ από το Άγιο Πνεύμα έξη μήνες (Λουκάς 1:35) μετά τον Ιωάννη. Οπότε λογικά καταλήγουμε ότι γεννήθηκε έξη μήνες μετά τα τέλη Μαρτίου, πράγμα που μας φέρνει στα τέλη Σεπτεμβρίου, στην «Εορτή των Σκηνών».
Το σίγουρο είναι πως σε καμία περίπτωση δεν γεννήθηκε Δεκέμβριο, αλλά η 25η Δεκεμβρίου καθορίστηκε από τον ειδωλολάτρη Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, τον αρχιερέα του Ήλιου, επειδή εκείνη την ημέρα γιόρταζαν τη «γέννηση του Θεού-Ήλιου» (στις 23 Δεκεμβρίου είναι η είσοδος του Ήλιου στο χειμερινό ηλιοστάσιο). Η χριστιανική Εκκλησία, που, στις αρχές του 4ου αιώνα, είχε πλήρως αποκοπεί από τις εβραϊκές της ρίζες, δέχτηκε με προθυμία τη γιορτή του Θεού-Ήλιου σαν ημέρα ανάμνησης της γέννησης του Χριστού!
Ο μήνας Δεκέμβριος, τη μόνη σχέση που μπορεί να έχει με τον Χριστό είναι το ότι γύρω στα τέλη Δεκεμβρίου (9 μήνες πριν τα τέλη Σεπτεμβρίου) πρέπει να έλαβε χώρα η υπερφυσική του σύλληψη μέσα στην παρθένο Μίριαμ. Αυτό το θαυμαστό γεγονός συμπίπτει πάλι, καθόλου τυχαία, με μία άλλη εβραϊκή γιορτή που καθιερώθηκε τα μεταβιβλικά χρόνια της εποχής των Μακκαβαίων: την «Εορτή των Φώτων» (ή των Εγκαινίων), γνωστή στα εβραϊκά ως «Χανουκά». Ο Ιωάννης υπαινίσσεται αυτό το γεγονός, όταν λέει ότι ο Ιησούς είναι το «Φως που ήρθε στον κόσμο» (1:9-11). Η γιορτή των «Φώτων» κρατάει 8 ημέρες και πέφτει γύρω στο δεύτερο ή τρίτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου, όπου κάθε μέρα ανάβεται και μία λυχνία από τις οκτώ συνολικά, σε ανάμνηση του θαύματος του λαδιού που άναβε επί οχτώ ημέρες τη Λυχνία του Ναού.
Ο ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΣΤΟ ΝΑΟ
Την 8η ημέρα από τη γέννησή του ο Ιησούς εισήλθε στη Διαθήκη του Αβραάμ, κάνοντας περιτομή (Λουκάς 2:21, Γένεση 17:9-4). Βλέπουμε ότι από τη βρεφική του ηλικία, ο Ιησούς τηρούσε το Μωσαϊκό Νόμο! Κατά την εβραϊκή παράδοση, τη μέρα της περιτομής δινόταν και το όνομα στο αγόρι, κάτι που κάνουν μέχρι σήμερα οι Εβραίοι.
Επίσης, σύμφωνα με το Νόμο που αποκάλυψε ο Θεός στον Μωυσή, μία γυναίκα πρέπει να μείνει τελετουργικά ακάθαρτη επί 40 μέρες μετά τη γέννα, και μετά να προσέλθει στο Ναό και να κάνει θυσία (Λευιτικό 12:4). Έτσι και η Μίριαμ ως πιστή Εβραία προσήλθε μαζί με τον Ιωσήφ και το βρέφος Ιησού για να προσφέρει θυσία ένα αρνί. Ο Νόμος προέβλεπε ότι οι φτωχοί μπορούσαν να προσφέρουν ένα ζεύγος περιστεριών, αν δεν μπορούσαν να αγοράσουν αρνί (Αριθμοί 12:6, Λουκάς 2:22-24). Ενώ ήταν στο Ναό, ένας ευσεβής γέροντας, ο Συμεών, στον οποίον το Πνεύμα το Άγιο είχε αποκαλύψει ότι δεν θα πεθάνει προτού δει τον Μεσσία, είδε το βρέφος Ιησού, και το πήρε στα χέρια του, ευλογώντας τον Θεό: «Τώρα Δέσποτα, απόλυσε τον δούλο Σου με ειρήνη, σύμφωνα με το λόγο σου, γιατί τα μάτια μου είδαν το Σωτήριό (Γιεσούα) σου, το οποία ετοίμασες μπροστά σ’ όλους τους λαούς, φως, σε φωτισμό των Εθνών, και δόξα του λαού Σου, του Ισραήλ» (Λουκάς 2:29-32, Ησαΐας 49:6). Μετά ο Συμεών ευλόγησε τον Ιωσήφ και τη Μίριαμ, στην οποία και προφήτεψε: «Να, αυτός έχει οριστεί για πτώση και ανύψωση πολλών μέσα στο Ισραήλ, και για σημείο αντιλεγόμενο, (και εσένα της ίδιας ρομφαία θα διαπεράσει την ψυχή), για να φανερωθούν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών» (29:34-35).
Επίσης η Άννα, μία προφήτισσα, 84 χρονών, που ήταν μέρα και νύχτα στο Ναό και λάτρευε τον Θεό με νηστείες και προσευχές, είχε αποκάλυψη ότι το βρέφος αυτό ήταν ο Μεσσίας που περίμενε ο Ισραήλ και το ανήγγειλε σε όλους όσους περίμεναν την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ.
Άλλα υπερφυσικά γεγονότα επίσης έλαβαν χώρα στους πρώτους μήνες του βρέφους Ιησού. Κάποιοι «Μάγοι» έφτασαν στην Ιερουσαλήμ ρωτώντας, «Που είναι αυτός που γεννήθηκε, ο Βασιλιάς των Ιουδαίων; Επειδή είδαμε το αστέρι του στην ανατολή και ήρθαμε να Τον προσκυνήσουμε» (Ματθαίος 2:1-2). Έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες για το ποιοι μπορεί να ήταν αυτοί οι «Μάγοι». Ως γνωστόν, έτσι λέγονταν οι αστρολόγοι των Περσών, που ανήκαν στον Ζωροαστρισμό, και των οποίων οι Γραφές περιείχαν στοιχεία από την Πεντάτευχο του Μωυσή, καθώς και από τον Βαλαάμ, από τον οποίο θα ήξεραν την προφητεία του για το άστρο της βασιλείας του Ισραήλ (Αριθμοί 24:17): «Θα ανατείλει άστρο από τον Ιακώβ, και θα αναστηθεί σκήπτρο από τον Ισραήλ...». Εξάλλου, από τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία, πολλοί Εβραίοι είχαν μεταφερθεί ως δούλοι σε περιοχές της μετέπειτα Περσικής Αυτοκρατορίας. Όπως βλέπουμε και από τα βιβλία του Δανιήλ, της Εσθήρ και του Τωβίτ, η εβραϊκή μονοθεϊστική πίστη είχε γίνει πολύ γνωστή στους Πέρσες. Άρα και οι βασικές προφητείες για τον Μεσσία, τον απόγονο του βασιλιά Δαβίδ, και η προσμονή του από το λαό Ισραήλ, θα ήταν πολύ γνωστά στους Πέρσες μάγους, που ήταν ιδιαίτερα κατατοπισμένοι στα θρησκευτικά πράγματα.
Οι Μάγοι ως ασχολούμενοι με την αστρονομία, θα παρατηρούσαν τα «σημεία» των ουρανών και θα είδαν το υπερφυσικό σημείο/αστέρι του βασιλιά Μεσσία. Πολλές επιστημονικές θεωρίες έχουν διατυπωθεί σχετικά με το τι ήταν αυτό το αστέρι, και οι περισσότερες μιλάνε για σύνοδο (ευθυγράμμιση) πλανητών που συνέβη κατά την εποχή που γεννήθηκε ο Ιησούς. Ωστόσο, οι Μάγοι μίλησαν για ένα αστέρι, και μάλιστα που μετακινείτο με τέτοιο τρόπο ώστε να τους οδηγήσει σε όλο το μακρινό δρόμο τους, από την Περσία μέχρι το Ισραήλ, ταξίδι που θα κράτησε μήνες. Και το πιο θαυμαστό είναι ότι το αστέρι εκείνο τελικά πήγε και στάθηκε πάνω από το σπίτι όπου έμενε το βρέφος Ιησούς και οι γονείς του (Ματθ.2:9). Αυτό δείχνει πως ήταν ένα υπερφυσικό γεγονός, ένα υπερφυσικό φως που είχε οδηγήσει τους Μάγους, και όχι κάποιο αστρονομικό φαινόμενο. Και φυσικά, αντίθετα με τις συνηθισμένες χριστουγεννιάτικες παραστάσεις, οι Μάγοι δεν έφθασαν την ημέρα που γεννήθηκε ο Χριστός, αλλά μετά από μήνες, εφόσον από την ημέρα που είδαν το άστρο μέχρι να φτάσουν, προηγήθηκε μεγάλο ταξίδι κι ο Ιησούς ήταν σε ένα σπίτι και όχι σε φάτνη (Ματθ.2:11).
Ο Ηρώδης ήταν βασιλιάς στο Ισραήλ, την εποχή που γεννήθηκε ο Μεσσίας. Ήταν μία πραγματικά τερατώδης προσωπικότητα, που προστάτευε ζηλόφθονα το θρόνο του σκοτώνοντας οποιονδήποτε υποψιαζόταν ως απειλή, περιλαμβανόμενων και των πιο πολλών από τα συγγενικά πρόσωπα της γυναίκας του. Ο Ηρώδης δεν ήταν Εβραίος, αλλά Ιδουμαίος, που καταγόταν από τον Εδώμ, που είχε μεταστραφεί με τη βία στη θρησκεία του Ισραήλ, στη διάρκεια της δυναστείας των Ασμοναίων, τον 2ο αιώνα π.Χ. Όμως, ο Ηρώδης έκανε πολλά κοινωφελή έργα στην Ιερουσαλήμ, επισκεύασε το Ναό και τον επέκτεινε χτίζοντας πολλά νέα οικοδομήματα γύρω του, Τα έκανε για να κερδίσει την εύνοια των Ιουδαίων υπηκόων του, αν κι οι ωμότητές του τον κατέστησαν πολύ απεχθή, και η εξουσία του εξασφαλιζόταν μόνο με τη βοήθεια των Ρωμαίων.
Ο Ηρώδης ζήτησε από τους Μάγους να επιστρέψουν και να τον ενημερώσουν για το που είχε γεννηθεί ο Μεσσίας, με σκοπό να τον εξολοθρεύσει. Επειδή όμως αυτοί προειδοποιήθηκαν σ’ ένα όνειρο να μην επιστρέψουν σ' αυτόν, αναχώρησαν για τη χώρα τους από άλλο δρόμο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΛΕΣΑ ΤΟΝ ΥΙΟ ΜΟΥ
Αφού αναχώρησαν οι Μάγοι, ένας άγγελος εμφανίστηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο, τον προειδοποίησε να πάρει το παιδί και τη μητέρα του, να φύγει στην Αίγυπτο και να μείνει εκεί, γιατί ο Ηρώδης ήθελε να σκοτώσει το παιδί. Ο Ιωσήφ υπάκουσε στην εντολή και πήγε στην Αίγυπτο, όπου έμεινε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, μέχρις ότου πάλι σε όνειρο ειδοποιήθηκε ότι «πέθαναν αυτοί που ζητούσαν τη ζωή του παιδιού» και μπορούσε να γυρίσει πίσω στο Ισραήλ.
Το εδάφιο Ωσηέ 11:1, «από την Αίγυπτο κάλεσα τον Υιό Μου», ο Ματθαίος το εφαρμόζει στην έξοδο του Ιησού από την Αίγυπτο. Στον Ωσηέ είναι ξεκάθαρο ότι ο Θεός αναφέρεται στο λαό Ισραήλ, όταν τον έβγαλε μέσω του Μωυσή από την Αίγυπτο. Αυτή είναι η κυριολεκτική σημασία του εδαφίου αυτού, ωστόσο στην εβραϊκή Παράδοση υπάρχουν τέσσερα επίπεδα ερμηνείας των Γραφών. Μετά το «Π’στατ», δηλαδή το κυριολεκτικό επίπεδο, είναι το «Ρέμεζ» η αλληγορία, ο υπαινιγμός του εδαφίου για κάτι άλλο. Στην προκειμένη περίπτωση «ο Υιός Μου» είναι ο λαός Ισραήλ στο κυριολεκτικό επίπεδο κι ο Μεσσίας στο αλληγορικό.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους οι έννοιες του Ισραήλ και του Μεσσία είναι συνώνυμες. Το Ησαΐας 49:3 ξεκάθαρα ταυτίζει τον «Δούλο» του Θεού με τον λαό Ισραήλ, ενώ το 49:5-6, μιλώντας πάλι για τον «Δούλο», τον ταυτίζει με τον άνθρωπο ο οποίος «θα ανορθώσει τις φυλές του Ιακώβ, και θα επαναφέρει το υπόλοιπο του Ισραήλ, επιπλέον θα δοθεί ως φως στους Εθνικούς». Πρόκειται για μία προφανή αναφορά στον Μεσσία, όπως και όλο το κεφάλαιο 53 που μιλάει για τον πάσχοντα δούλο. Όμως και αυτό, σύμφωνα με την ραβινική παράδοση, μπορεί να δηλώνει ταυτόχρονα και τον Μεσσία και τον λαό Ισραήλ, που υποφέρει εξαιτίας (ή υπέρ) των αμαρτιών των εθνών. Η σχέση μεταξύ Ισραήλ και Ιησού είναι πολύ πιο στενή απ’ ότι ένας αντισημίτης θα ήθελε να φαντάζεται!
Η τραγική εικόνα της σφαγής των Εβραίων νηπίων από τον Ηρώδη, σε μία προσπάθεια να εξολοθρευτεί ο νεογέννητος Μεσσίας, μας θυμίζει τη σφαγή των αρσενικών νεογέννητων των Εβραίων, από την οποία επέζησε ο μεταγενέστερος σωτήρας του λαού, ο Μωυσής, ένας τύπος του Ιησού Χριστού.
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ
Μία μέρα διάβασα στην εφημερίδα μία παράξενη ιστορία: Σ’ ένα εστιατόριο κάποιες γυναίκες γιόρταζαν τα γενέθλια ενός παιδιού. Κάποιος ρώτησε ποιο ήταν το παιδί που γιόρταζε, και μία από τις γυναίκες του απάντησε ότι ήταν το παιδί της, ηλικίας ενός έτους. Ωστόσο, του είπε η μητέρα, επειδή ήταν πολύ μικρό για να καταλάβει τη γιορτή, το είχαν αφήσει στο σπίτι με την baby-sitter! Αν και ιστορία αυτή φαίνεται αστεία, ο εορτασμός της γέννησης του Χριστού, όπως γίνεται στους σύγχρονους «χριστιανικούς» λαούς δε διαφέρει καθόλου. Αυτός του οποίου είναι η ημέρα γέννησης (αν και η 25η Δεκεμβρίου δεν είναι η ημέρα που γεννήθηκε) δεν προσκαλείται στα γενέθλιά του! Ο Χριστός αφήνεται απέξω εξαιτίας του έντονου παγανιστικού συμβολισμού και του υλιστικού, καταναλωτικού πνεύματος που κυριαρχεί. Είναι μία μέρα για γλέντια, συμπόσια, και ανταλλαγή δώρων, αλλά ο Μεσσίας δεν αναφέρεται πουθενά. Και το τραγικότερο είναι πως ακόμα και οι λίγοι Χριστιανοί που Τον θυμούνται, ενοχλούνται από την εβραϊκή καταγωγή του και τη μεσσιανική αποστολή του, και δεν αναφέρουν τίποτα για το ότι ο Ιησούς είναι ο Βασιλιάς του Ισραήλ, που ανήγγειλαν οι Εβραίοι προφήτες.
Δεν έχει τόση σημασία το ποια μέρα γεννήθηκε ο Ιησούς, ή αν ακόμα γιορτάζει κανείς τα γενέθλιά Του - οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων ποτέ δεν αναφέρουν τέτοια γιορτή. Ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι να πιστέψουμε σ’ Αυτόν που ήρθε στη γη, με σκοπό να λυτρώσει το πεσμένο ανθρώπινο γένος. Το καλύτερο δώρο, που ο καθένας μας θα μπορούσε να δεχτεί, είναι το να δεχτεί τον Ιησού στην καρδιά του, να αγαπήσει Εκείνον που ήρθε για να θυσιαστεί στη θέση του. Τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σας; Τα δώρα ή η παρουσία του Μεσσία; Αυτό μπορεί να είναι μία άδικη ερώτηση για ένα παιδί, αλλά καθώς μεγαλώνουμε, βλέπουμε ότι το να έχουμε κάποιον δίπλα μας που να μας αγαπάει και να μπορούμε και εμείς να τον αγαπάμε, είναι πολύ πιο σημαντικό από κάθε δώρο και διασκέδαση.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολύ πιο σημαντικό γεγονός από τη γέννηση του Ιησού υπήρξε ο θάνατός του. Δοκίμασε τον θάνατο για χάρη μας, έτσι ώστε να πάρουμε τη ζωή, και μάλιστα αιώνια. Έχεις εμπιστευτεί σ' Αυτόν για τη σωτηρία σου; Τον ακολουθείς ως Μεσσία Βασιλιά; Έχεις δώσει τη ζωή σου σ' Αυτόν;
του Rick Aharon Chaimberlain
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου