Ο ρατσισμός υπήρχε πάντα σε όλες τις κοινωνίες λίγο-πολύ, και έχει τη ρίζα του στην αλαζονεία του ανθρώπου που πιστεύει ότι αυτός είναι καλύτερος από τους άλλους, και η ομάδα στην οποία ανήκει είναι ανώτερη από τις άλλες. Λέγοντας «ομάδα» ο νους πηγαίνει στον ποδοσφαιρικό φανατισμό, αλλά η μισαλλοδοξία στις χειρότερες μορφές παρουσιάζεται σε εθνικές ομάδες – εθνότητες – και φυσικά σε θρησκευτικές ομάδες, που μισούν όχι μόνον τις άλλες θρησκείες, αλλά και τις διαφορετικές αποκλίσεις μέσα στη δική τους θρησκεία, τις οποίες περιφρονητικά αποκαλούν «αιρέσεις». Με δύο λόγια ο ρατσισμός είναι το μίσος για το διαφορετικό, αλλά αυτό το μίσος δεν είναι παρά η απόρροια της υπερηφάνειας της ομάδας στην οποία ανήκουμε.
Με αυτόν τον τρόπο, σε κάθε εποχή, ο ρατσισμός εκφραζόταν ως αυθόρμητο συναίσθημα και αντίδραση, χωρίς να έχει ιδιαίτερο φιλοσοφικό/ιδεολογικό υπόβαθρο. Αλλά από τον 19ο αιώνα άρχισε να αναπτύσσεται ο φυλετισμός ως φιλοσοφία περί ανωτερότητας των Λευκών/Ευρωπαίων, και αυτό έφερε πολλά δεινά, από κοινωνικές αναταραχές, μέχρι και εμφυλίους πολέμους (Βορείων και Νοτίων στην Αμερική, που θεωρούσαν τους Μαύρους κατώτερη φυλή) αλλά και παγκόσμιους (Β' Πόλεμος – Χίτλερ και Ναζιστική ιδεολογία Άριας Φυλής). Πριν τον 19ο αιώνα η μόνη θεωρητική μορφή ρατσισμού ήταν ο θεολογικός ρατσισμός από τον Μεσαίωνα, που θεωρούσε ανώτερους τους Χριστιανούς και ανθρώπους του Διαβόλου όλους τους άλλους, και εκφραζόταν ιδιαίτερα ως αντισημιτισμός, θεωρώντας τον εβραϊκό λαό στο σύνολό του ως «γένος Διαβόλου», και ως αντι-μουσουλμανισμός, θεωρώντας το Ισλάμ ως θρησκεία του Σατανά (η πεποίθηση αυτή οδήγησε στις μαζικές σφαγές αραβικών λαών από Σταυροφόρους, κλπ).
Δυστυχώς τα ιστορικά αυτά παραδείγματα δεν έχουν ευαισθητοποιήσει αρκετά ή και καθόλου τις Εκκλησίες (εκτός κάποιων εξαιρέσεων, όπως η Καθολική Εκκλησία) οι οποίες συνεχίζουν να προτρέπουν τους πιστούς τους να αδιαφορούν ή και να υπακούν στις γενικότερες κοινωνικές ρατσιστικές τάσεις (όπως έκαναν οι εκκλησίες στην προπολεμική Γερμανία). Το Πνεύμα του Θεού όμως ευαισθητοποιεί τις καρδιές κάποιων πιστών και τους ωθεί πρώτα σε μετάνοια για το αμαρτωλό παρελθόν της Χριστιανοσύνης, που στο όνομα του Χριστού, καταδίωξε ανηλεώς τον εβραϊκό λαό, εξαφάνισε άσπλαχνα τους Ινδιάνους (Νότιας και Βόρειας Αμερικής) και εκμεταλλεύθηκε τους Αφρικανούς χειρότερα από ζώα. Μετάνοια χρειάζεται όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά και για το παρόν, επειδή μέχρι σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το θράσος να ονομάζονται Χριστιανοί και να διαδίδουν ρατσιστικές απόψεις μίσους και υπερηφάνειας εναντίον ανθρώπων άλλων θρησκειών (ιδιαίτερα κατά των Εβραίων, όπως κάνουν πολλοί Ορθόδοξοι διεθνώς, ή/και Μουσουλμάνων, όπως κάνουν πολλοί Προτεστάντες διεθνώς) ή εναντίον των εγχρώμων (όπως κάνουν πολλοί Αμερικανοί Προτεστάντες) ή άλλων εθνικοτήτων (όπως κάνουν πολλοί Ρώσοι Ορθόδοξοι).
Η τραγικότητα αυτών των καταστάσεων παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις αν αναλογιστούμε ότι ο Θεός στην Αγία Γραφή, το βιβλίο που ομολογούν ως θεόπνευστο οι Χριστιανοί, ξανά και ξανά λέει ότι αγαπάει και φροντίζει προσωπικά τους ξένους και δίνει εντολή στους Ισραηλίτες να αγαπούν τον ξένο και να του φέρονται ισότιμα. Ούτε η παραβολή του καλού Σαμαρείτη ούτε η διακήρυξη του Παύλου ότι «ο Θεός έπλασε από ένα αίμα όλα τα έθνη της γης» δεν επηρέασαν τους «Χριστιανούς» ρατσιστές. Ούτε και οι διακηρύξεις της θρησκευτικής ελευθερίας που έκανε ο Ιησούς Χριστός «όποιος θέλει ας με ακολουθήσει» - «όπως θέλετε οι άνθρωποι να πράττουν σε εσάς έτσι και εσείς να πράττετε σε αυτούς» λήφθηκαν υπόψη από τις διάφορες «Ιερές Εξετάσεις» (που δεν είχε μόνο η Καθολική Εκκλησία, αλλά και η Ορθόδοξη, και σε πολλές περιπτώσεις και οι Προτεσταντικές). Γι’ αυτό όμως αισθανόμαστε ότι ο αγώνας ενάντια στον ρατσισμό οποιασδήποτε μορφής αποτελεί και ένα χρέος απέναντι στον Θεό, χρέος στο να υπακούσουμε τους νόμους Του και να εφαρμόσουμε το θέλημά Του επί γης, μέχρις ότου έλθει ξανά στη γη ο Άρχοντας της Ειρήνης και της Δικαιοσύνης, ο Ιησούς Χριστός, και καταργήσει κάθε αλαζονεία και μισαλλοδοξία από την ανθρώπινη καρδιά.
Κάθε Χριστιανική πρωτοβουλία ενάντια στον ρατσισμό πρέπει να βασίζεται στις αξίες της δικαιοσύνης που υπάρχουν μέσα στην Παλαιά και στην ισοτιμία του χρυσού κανόνα («όπως θέλετε να πράττουν σε εσάς οι άνθρωποι έτσι και εσείς να πράττετε σε αυτούς») της Καινής Διαθήκης. Πολλές φορές οι Χριστιανοί δεν ανέχονται την ύπαρξη ετεροδόξων (άλλου χριστιανικού δόγματος) στην περιοχή τους ή και ακόμα πιο δύσκολα, άλλης θρησκείας (Εβραίων, Μουσουλμάνων), αλλά δεν σκέφτονται, πως αν αυτοί βρίσκονταν σε άλλη χώρα δε θα ήθελαν να τους καταδιώκουν, αλλά να τους αφήνουν να λατρεύουν ελεύθερα όπως αυτοί πιστεύουν. Κάποιοι πιο «προοδευτικοί» κληρικοί έχουν φτάσει να ανέχονται την ύπαρξη λατρευτικών οίκων άλλων δογμάτων, αλλά για κανένα λόγο δε δέχονται την ελεύθερη διακίνηση θρησκευτικών ιδεών αποκαλώντας την περιφρονητικά «προσηλυτισμό». Αυτοί όμως οι ίδιοι θα ήθελαν σε μία άλλη χώρα να απαγορεύονταν τα κηρύγματά τους ή τα βιβλία τους;
Γι’ αυτό κατανοούμε ότι είναι έντονη η ανάγκη για αγώνα ενάντια στον θρησκευτικό ρατσισμό, ιδιαίτερα στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, αγώνας, όμως, που για να είναι πιο αποδεκτός από τους κληρικούς, άρα και πιο αποτελεσματικός, θα πρέπει να γίνεται από πιστούς και συνειδητούς χριστιανούς και όχι από κοινωνικούς ακτιβιστές των οποίων τα ουμανιστικά επιχειρήματα περί ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν έχουν καμία απήχηση σε θρησκευόμενους που υπολογίζουν σοβαρά μόνον την Αγία Γραφή και την Παράδοση.
Κάθε χριστιανική πρωτοβουλία, όμως, ενάντια στον ρατσισμό θα πρέπει να αρχίζει τις δραστηριότητές της με βαθειά μετάνοια και προσευχή εξομολόγησης των αμαρτιών του παρελθόντος και έπειτα να συνεχίζει με πράξεις αποκατάστασης.
Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια πολλά βιβλία και άρθρα σε χριστιανικά περιοδικά στην Ευρώπη και την Αμερική και διεθνή θεολογικά συνέδρια έχουν σαν σκοπό τους αυτήν την κατεύθυνση, της μετάνοιας και της επανόρθωσης. Στη χώρα μας δυστυχώς δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα στον τομέα αυτό, ενώ αντίθετα παρουσιάζονται αυξημένα προβλήματα ρατσισμού με διάφορες ύπουλες μορφές εθνικισμού και «εθνικής ανωτερότητας» αφενός, και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας αφετέρου, όπου «πας μη ορθόδοξος» θεωρείται αιρετικός, ύπουλος «λύκος με ένδυμα προβάτου», «όργανο του διαβόλου» κλπ. Γι’ αυτό, μερικοί Χριστιανοί φίλοι, νοιώθοντας ευθύνη ως μαθητές του Ιησού Χριστού μέσα στον κόσμο, και σταματώντας να κλείνουμε τα μάτια στο κακό γύρω μας, αποφασίσαμε να υπακούσουμε έμπρακτα στην εντολή του Πατέρα μας «να αγαπάμε τον ξένο», τον ξένο από εθνική και από θρησκευτική άποψη, και να πάρουμε κάποιες πρωτοβουλίες ενάντια στον ρατσισμό. Ως πρώτιστο καθήκον μας θεωρούμε την ενημέρωση των Χριστιανών από όλα τα δόγματα σχετικά με την ιστορική ευθύνη των δογμάτων στην ανάπτυξη και επέκταση της φοβερής αυτής αμαρτίας σε «χριστιανικές κοινωνίες» της Δύσης, και που σήμερα στην Ελλάδα παίρνει τη μορφή του αντισημιτισμού, και της φοβίας κατά των αιρετικών, της διαβολής κάθε μη ορθόδοξου χριστιανού ή μη χριστιανού. Αυτήν την ενημέρωση, με άρθρα και βιβλία, πρέπει να ακολουθήσει ένα πνεύμα μετάνοιας, εξομολόγησης, ταπείνωσης και προσευχής. Τέλος ο αγώνας ενάντια στο δαιμονικό αυτό κακό θα ολοκληρωθεί με πράξεις-δραστηριότητες (υπεράσπιση προσφύγων/μεταναστών, συκοφαντημένων θρησκευτικών μειονοτήτων όπως οι Εβραίοι ή και έμμεσα διωκόμενων όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, κ.α.). Καλούμε όλους τους ευσυνείδητους Χριστιανούς, να ερευνήσουν τις ιστορικές ευθύνες μας, αντί υποκριτικά να αρνούνται κάθε σχέση με τα ιστορικά δεινά που συνέβησαν σε Ορθόδοξες, Καθολικές και Προτεσταντικές κοινωνίες περασμένων και σύγχρονων εποχών, και να προχωρήσουν σε μετάνοια και επανόρθωση όσο το δυνατόν αυτών των κακών, που βλέπουμε να συνεχίζονται και στον 21ο αιώνα. Θα δώσουμε λόγο όχι μόνο στην Ιστορία, αλλά και στον Δίκαιο Κριτή για την αδιαφορία μας ή την ασυνείδητη ενθάρρυνση του εθνικού και θρησκευτικού ρατσισμού και θα τιμωρηθούμε ανάλογα. Ενώ, αντίθετα, εργαζόμενοι στη σωστή κατεύθυνση μπορούμε να ακούσουμε το «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ», «Τον καλό αγώνα αγωνίστηκες, τώρα σου μένει το στεφάνι της Δικαιοσύνης».
Χριστιανική Αντι-Ρατσιστική Πρωτοβουλία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου