Εξ αρχής ξεκαθαρίζουμε πως δεν πιστεύουμε σε οποιαδήποτε μορφή διακρίσεων ή διωγμών (άμεσων ή έμμεσων) εναντίον των ομοφυλοφίλων ως ατόμων (στην εργασία, στην κοινωνία). Όχι μόνον παλαιότερες εποχές, αλλά και ο αιώνας μας υπήρξε μάρτυρας τέτοιων διωγμών (Ναζιστική Γερμανία, Σοβιετική Ένωση, κ.α.) Αυτοί οι διωγμοί χρησιμοποιούνται από την ομοφυλοφιλική ιδεολογία ως εφαλτήριο για τη διεκδίκηση της πλήρους αναγνώρισης, επισημοποίησης έως και επιβράβευσης της ομοφυλοφιλίας από το κοινωνικό σύνολο. Αλλά το να πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο δεν δείχνει παρά έλλειψη ισορροπίας, διάκρισης και σοφίας, και αν δεν γίνεται από άγνοια τότε γίνεται από πονηρά κίνητρα. Είναι η ομοφυλοφιλία ένα κοινωνικό ρεύμα ή μία σεξουαλική και ψυχολογική κατάσταση των ατόμων, και άρα δεν θα έπρεπε να ασχολείται η κοινωνία με αυτήν ως ένα κίνημα που διεκδικεί, αλλά ως μία αδυναμία που θα πρέπει να βοηθηθεί; Προσωπικά είμαι υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης των ναρκωτικών (όλων των τύπων), αλλά αυτό δεν σημαίνει πως εγκρίνω τη χρήση τους, αντίθετα την αποδοκιμάζω και τη θεωρώ επικίνδυνη για τους ανθρώπους, και όσοι έχουν πέσει σε τέτοιες καταστάσεις (όπως και στον αλκοολισμό) έχουν ανάγκη τη βοήθεια, τη συμπαράστασή και την αγάπη μας, και όχι διωγμούς ή διακρίσεις σε βάρος τους – αλλά σε καμία περίπτωση η κοινωνία δεν πρέπει να δεχτεί τη διαφήμιση των ναρκωτικών ουσιών (φανταστείτε να διαφημίζονται ελεύθερα, όπως τα τσιγάρα ή τα ποτά!). Έτσι λοιπόν, θα προσπαθήσουμε εδώ να εξετάσουμε το θέμα της προώθησης της ομοφυλοφιλικής ιδεολογίας μέσα στην κοινωνία – ή μάλλον να προσφέρουμε γενικές κατευθύνσεις σχετικά με αυτό το θέμα, γιατί η πλήρης εξέτασή του απαιτεί συγγραφή βιβλίου.
Το ζήτημα γίνεται ιδιαίτερα επείγον τον τελευταίο καιρό λόγω της καθιέρωσης του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και της ανάλογης προσπάθειας στο Ελληνικό κράτος. Η απαγόρευση του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων και της δυνατότητας υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, θεωρείται από πολλούς ως κοινωνική διάκριση σε βάρος των ομοφυλόφιλων, ένα είδος σεξουαλικού ρατσισμού. Πολλοί παράγοντες από την άλλη πλευρά αντιδρούν, παράγοντες όχι μόνο θρησκευτικοί, αλλά και νομικοί και πολιτικοί – όχι μόνο συντηρητικών (δεξιών) αποχρώσεων (είναι χαρακτηριστική η άρνηση βουλευτών του ΚΚΕ να δεχτούν τον ομοφυλοφιλικό γάμο). Ποια είναι η αλήθεια και η δικαιοσύνη στο θέμα αυτό; Είναι άραγε ρατσισμός η άρνηση στους ομοφυλόφιλους να συνάπτουν γάμους μεταξύ τους και να υιοθετούν παιδιά; Σίγουρα είναι ένα είδος διακρίσεων το να απαγορεύεται ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων και η υιοθεσία παιδιών από αυτούς. Αλλά είναι οι διακρίσεις κατά των ομοφυλόφιλων μόνο μία στείρα και συντηρητική στάση οπισθοδρομικών ανθρώπων, όπως κατηγορούν συνήθως οι εκπρόσωποι του ομοφυλοφιλικού κινήματος ή μήπως υπάρχουν βαθύτερα αίτια;
Προτού οι πολιτικοί και κοινωνικοί ηγέτες και νομοθέτες ασχοληθούν με τις διακρίσεις από κοινωνικής και νομικής πλευράς, θα πρέπει να ασχοληθούν με τη διάκριση, την πνευματική ικανότητα του να διακρίνουμε το σωστό, το δίκαιο, το αληθινό. Για να φτάσουμε όμως στην πνευματική διάκριση σχετικά με το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας (όπως και με κάθε ζήτημα), θα πρέπει να αρχίσουμε από τη φυσική διάκριση, τη διάκριση που αναπτύσσεται στον άνθρωπο μέσω της φυσικής παρατήρησης του περιβάλλοντος κόσμου και να συνεχίσουμε με την ιστορική διάκριση, την παρατήρηση της ανθρώπινης ιστορίας των λαών, των θρησκειών, των πολιτισμών κλπ.
Τί μας λέει η φυσική παρατήρηση; Ότι παντού υπάρχουν δύο αντίθετες και ταυτόχρονα συμπληρωματικές καταστάσεις: δύο φύλα, το αρσενικό και το θηλυκό στα ζώα και τα φυτά, θετικό και αρνητικό στον ηλεκτρομαγνητισμό, αρσενικές και θηλυκές ιδιότητες στην ανθρώπινη ψυχή (δύναμη στο αρσενικό – συναίσθημα στο θηλυκό). Οι αρχαίοι σοφοί διέκριναν το θηλυκό και αρσενικό στοιχείο σε πολλά πράγματα, ή τουλάχιστον τα παρομοίαζαν ως τέτοια: για παράδειγμα η γη θεωρείτο θηλυκό στοιχείο, ενώ ο ουρανός αρσενικό, το βουνό αρσενικό, η θάλασσα θηλυκό, η γη που δέχεται το σπόρο και αυξάνει το φυτό αντιστοιχεί στη γυναικεία μήτρα που δέχεται το σπέρμα και αυξάνει το έμβρυο κ.α. Το πιο σημαντικό όμως στοιχείο της φυσικής παρατήρησης είναι ότι όλες αυτές οι διακρίσεις αρσενικού-θηλυκού σε ζώα, φυτά, δυνάμεις υπάρχουν για την αναπαραγωγή, τη δημιουργία: η ένωση των αντιθέτων πάντα παράγει, δημιουργεί νέα ζωή. Δεν είναι μόνο στον άνθρωπο και στα ζώα, αλλά και στα φυτά (όπου το αρσενικό και το θηλυκό έρχονται σε επαφή με την επικονίαση μέσω των εντόμων) που η ένωση αρσενικού-θηλυκού γεννάει νέα ζωή, δημιουργεί και παράγει νέες οντότητες του κάθε είδους. Ακόμα και στο μικρόκοσμο των σωματιδίων του ηλεκτρομαγνητισμού ή των μορίων και των πυρήνων η ένωση θετικών με αρνητικά προκαλεί εκκενώσεις, εκρήξεις, δηλαδή παραγωγή ενέργειας. Γι’ αυτό ακριβώς βλέπουμε ιδιαίτερα στον κόσμο των θηλαστικών το πόσο σοφά σχεδιασμένα είναι τα χρωματοσώματα στο DNA των αρσενικών και θηλυκών, πόσο εκπληκτικά μελετημένα γίνεται η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο, οι μηχανισμοί ορμονών και αύξησης του εμβρύου κλπ. Ακόμα και μια απλή εξωτερική παρατήρηση των γεννητικών οργάνων των θηλαστικών μας οδηγεί σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα: τα γεννητικά μόρια των αρσενικών είναι σχεδιασμένα να λειτουργούν ακριβώς μέσα στους αντίστοιχους κόλπους-υποδοχείς των θηλυκών τα οποία και έχουν μηχανισμούς για ανάλογη έκκριση υγρών για την κίνηση των αρσενικών οργάνων μέσα τους. Αντίθετα οι παρά φύση σεξουαλικές πράξεις που επινόησαν τα ανθρώπινα μυαλά (ή ίσως κάποιοι ανώτεροι διαστροφείς της δημιουργίας) δεν μπορούν να λειτουργήσουν φυσιολογικά μέσα στο σώμα, προξενώντας βλάβες διάφορων μορφών (για παράδειγμα η πρωκτική σεξουαλική επαφή δημιουργεί κακώσεις, αιμορραγίες, και συχνά καρκίνο παχέως εντέρου), ενώ η φυσιολογική (κολπική) σεξουαλική επαφή μεταξύ αρσενικού και θηλυκού δε δημιουργεί κανένα σωματικό πρόβλημα. Και φυσικά αυτές οι φυσικές παρατηρήσεις στους σεξουαλικούς μηχανισμούς των ζώων και του ανθρώπου, που δείχνουν ξεκάθαρα τη διαστρέβλωση των παρά φύση σεξουαλικών πράξεων αφορούν όχι μόνο τους ομοφυλόφιλους, αλλά και τους ετεροφυλόφιλους που ακολουθούν τέτοιου είδους πρακτικές.[1]
Υπάρχει εδώ ένα ανόητο επιχείρημα εκ μέρους των υποστηρικτών της ομοφυλοφιλίας, ότι παρατηρούνται σε ορισμένα θηλαστικά παρά φύση σεξουαλικές πράξεις, ενώ αυτές πρόκειται για σπάνιες από λάθος κινήσεις των ζώων και όχι από συνειδητή επιδίωξη όπως συμβαίνει στους ανθρώπους. Αυτό συμβαίνει γιατί τα ζώα δεν αναγνωρίζουν το θηλυκό με την όραση αλλά με την όσφρηση, και κάποιες φορές μπορεί να μπερδευτούν. Αλλά ακόμη και αν σε κάποια είδη ζώων υπήρχε μηχανισμός ομοφυλοφιλικού σεξ αυτή η σπάνια εξαίρεση θα μας έδινε το παράδειγμα που πρέπει να μιμηθούμε; Υπάρχουν τρομερά κακά παραδείγματα-εξαιρέσεις στο ζωικό βασίλειο, όπως κάποια που ζώα που σκοτώνουν ή τρώνε τα νεογνά τους ή τα θηλυκά σκοτώνουν το αρσενικό μετά τη συνεύρεση ή αντίστροφα τα αρσενικά σκοτώνουν τα θηλυκά μετά τη γέννα – μπορεί αυτά να αποτελέσουν παράδειγμα; Υπάρχει ένα είδος σκορπιού όπου το θηλυκό σκοτώνει το αρσενικό μετά τη συνεύρεση και μέσα στο νεκρό του σώμα γεννάει τα αυγά του, ενώ στη συνέχεια οι μικροί σκορπιοί που γεννιούνται τρέφονται από το σώμα του πατέρα τους (!)... Από τη φύση λοιπόν παίρνουμε την πλειοψηφία των καταστάσεων και προσπαθούμε να βρούμε κανόνες ζωής και συμπεριφοράς, κανόνες όμως και όχι εξαιρέσεις. Έτσι απαντιέται και ένα βασικό επιχείρημα της ομοφυλοφιλικής ιδεολογίας, πώς υπάρχουν και στα ζώα ομοφυλοφιλικά φαινόμενα. Ναι, υπάρχουν μεν, αλλά είναι εξαιρέσεις, περιορίζονται σε ελάχιστα είδη, και κυρίως δεν είναι συνειδητές επιλογές όπως στον άνθρωπο, αλλά ασυνείδητες κατά λάθος κινήσεις. Και σε τελική ανάλυση, αν κάποια ζώα κατά λάθος προβούν σε παρά φύση σεξουαλική πράξη αυτό δε σημαίνει πως θα συναντήσουμε ποτέ αρσενικά ζώα που έλκονται από αρσενικά και ζουν μαζί. Ας μην γελιόμαστε, δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλα ζευγάρια σε κανένα είδος ζώων !
Ας συνεχίσουμε όμως με την παρατήρηση σε επίπεδο ανθρώπινης κοινωνίας. Αν και το θέμα αυτό απαιτεί, για όποιον ενδιαφέρεται λεπτομερή ιστορική μελέτη, εμείς εδώ θα περιγράψουμε τη γενική κατεύθυνση. Η ομοφυλοφιλική ιδεολογία προσπαθεί και εδώ να παίξει με τη λογική, ισχυριζόμενη πως πάντοτε και παντού υπήρχε ομοφυλοφιλία. Αυτό είναι βέβαιο, γιατί όπως είπαμε από την αρχή είναι μία κατάσταση που συνοδεύει την ανθρώπινη φύση, αλλά το ζήτημα από ιστορικής και κοινωνικής πλευράς είναι αν η ομοφυλοφιλία πάντοτε και παντού ήταν αποδεκτή και επισημοποιημένη ή αντίθετα ήταν καταδικαστέα. Όπως μαρτυρούν τα αρχαιότερα ευρήματα, από τις σπηλιές μέχρι τις θαμμένες πόλεις, πάντοτε και παντού δίνεται έμφαση στη διάκριση των δύο φύλων, του αρσενικού και του θηλυκού, η ύπαρξη ανδρών και γυναικών με πάντα διακριτούς ρόλους, ενδύματα, συνήθειες, κλπ. Οι αρχαιότερες μυθολογίες (Βαβυλωνιακές, Σουμεριακές, Αιγυπτιακές) που μιλούν ακόμη και για θεούς αρσενικούς και θηλυκούς, ενώ μιλάνε για γάμους μεταξύ αρσενικών και θηλυκών θεών ποτέ δεν μιλάνε για γάμους μεταξύ θεών του ιδίου φύλου. Ποτέ δεν υπήρχαν τέτοιοι θεσμοί, σε καμία κοινωνία πρωτόγονη ή πολιτισμένη, υπαρκτή ή μυθική (λ.χ. Άτλαντες). Η ομοφυλοφιλία, αντίθετα, ως κατάσταση καταδικαστέα υπάρχει σε πολλούς μύθους και ακόμη και όταν αφορά θεούς (βλέπε Ελληνική μυθολογία) είναι παράδειγμα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση. Αυτό όμως που είναι πιο σημαντικό από άποψη ιστορική για κάθε ζήτημα, δεν είναι οι ζωγραφικές ή γλυπτικές παραστάσεις, ούτε κάποια μυθολογικά ποιήματα, γιατί όλα αυτά αντανακλούν περισσότερο τις ατομικές απόψεις των δημιουργών τους, όσο οι νομοθεσίες και η κοινή πρακτική από το σύνολο των κοινωνιών. Και στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας έχουμε μια ομοφωνία των νομοθεσιών – όλες καταδίκαζαν την ομοφυλοφιλία και μάλιστα με απέχθεια, προέβλεπαν δε ακόμη και θανατική ποινή. Από τους αρχαίους Σουμέριους και Βαβυλώνιους, Ινδούς και Κινέζους, μέχρι τους νεώτερους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους. Αναφέρουμε ιδιαίτερα τους δύο τελευταίους πολιτισμούς, επειδή αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται, οι νομοθεσίες στην αρχαία Ρώμη και σε όλες τις Ελληνικές Πόλεις ήταν πολύ αυστηρή (και προέβλεπε εξορίες, δημεύσεις περιουσιών ακόμη και θανατώσεις).
Εδώ πρέπει να κάνουμε μία απλή διάκριση, που οι υποστηρικτές της ομοφυλοφιλίας τείνουν απλουστευτικά να παραλείπουν: άλλο το τι συμβαίνει στην πράξη μιας κοινωνίας και άλλο το τι θεωρείται σωστό ή λάθος. Η αρχαία ρωμαϊκή και ελληνική (στις ύστερες περιόδους τους και όχι από την αρχή) ήταν πολύ χαλαρές και είχαν μεγάλο αριθμό ομοφυλόφιλων και αμφιφυλόφιλων ανδρών και γυναικών, αλλά θεωρητικά, στις διδασκαλίες των φιλοσόφων (τουλάχιστον των περισσότερων) και κυρίως στη νομοθεσία θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία καταδικαστέα και αφύσικη κατάσταση και βέβαια ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων ανδρών ή λεσβίων γυναικών θεωρείτο ανήκουστη σκέψη. Αυτή η στάση βέβαια – άλλο στη θεωρία και άλλο στην πράξη – είναι υποκριτική, και δυστυχώς το ίδιο συνεχιζόταν στη μετέπειτα ρωμαϊκή κοινωνία, τόσο στην ορθόδοξη βυζαντινή όσο και στη μεσαιωνική καθολική. Μοναχοί και κληρικοί μικροί και μεγάλοι, επίσκοποι, καρδινάλιοι και πατριάρχες μαστίζονταν από ομοφυλοφιλικά πάθη, κυρίως λόγω της αγαμίας τους και της αποχής από γυναίκες. Ωστόσο ποτέ δεν διανοούνταν να μιλήσουν για αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας, αλλαγή της νομοθεσίας γάμων, όχι μόνο γιατί φοβόνταν αλλά και γιατί βαθειά μέσα στη συνείδησή τους αισθάνονταν ότι δεν επρόκειτο για μια σωστή κατάσταση ζωής που θα έπρεπε να δικαιωθεί, αλλά για μία αδυναμία, ένα πάθος που θα έπρεπε να νικηθεί. Η χριστιανική παραδοσιακή στάση των Πατέρων από τότε μέχρι και σήμερα ήταν συμπάθεια για τον άνθρωπο που είναι δούλος ενός πάθους (σεξουαλικού ή μη), και συμπαράσταση στον αγώνα του εναντίον αυτού, απέχθεια όμως για το πάθος. Πολλές φορές οι άνθρωποι που υπέφεραν από ομοφυλοφιλικές τάσεις κουράζονταν και εγκατέλειπαν τον αγώνα παραδιδόμενοι παθητικά στις επιθυμίες τους, ωστόσο όμως πάντα ομολογούσαν το λανθασμένο της κατάστασής τους. Μόνο πολύ πρόσφατα στη μοντέρνα Δύση, Αγγλία, Β. Ευρώπη και Αμερική μετά το ’70 άρχισαν κάποιοι κληρικοί από Προτεσταντικές εκκλησίες να συνηγορούν υπέρ της αναγνώρισης των ομοφυλοφίλων μέσα στην εκκλησίες, της χειροτονίας τους σε κληρικούς, των ομοφυλοφιλικών γάμων, επηρεασμένοι από το γενικό κοινωνικό κλίμα.
Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως τα 6.000 χρόνια καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας, και ίσως 10.000 (σύμφωνα με κάποιες μυθολογίες), όχι μόνο δεν δείχνουν καμία κοινωνία να έχει αναγνωρίσει την ομοφυλοφιλία ή να έχει θεσμούς ομοφυλοφιλικού γάμου, ή υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους, αλλά αντίθετα, υπάρχει πάντα μια σαφής διάκριση φύλων, μια σαφής διάκριση ρόλων άνδρα και γυναίκας, πατέρα και μητέρας, σε όλα τα επίπεδα. Πολλοί προοδευτικοί άνθρωποι στο σημείο αυτό θα αντιταχθούν και θα πουν ότι ο Δυτικός κόσμος με τις αξίες του Διαφωτισμού και της Επιστήμης έφτασε σε μεγαλύτερη πρόοδο και απελευθέρωση, και άρα δεν χρειαζόμαστε τα μοντέλα όλων των προηγούμενων κοινωνιών. Μπορούν όμως τόσο εύκολα να ισχυριστούν κάτι τέτοιο όταν βλέπουν την αποσύνθεση της σύγχρονης κοινωνίας και την εξάλειψη όλων των αξιών; Οι κοινωνίες αυτές, όμως όσο και αν πολλοί τις θεωρούν πρωτόγονες ή οπισθοδρομικές μπόρεσαν να διατηρηθούν, και η αυστηρότητα και οι αξίες με βάση τις οποίες λειτουργούσαν τις συγκράτησαν επί χιλιάδες χρόνια. Εμείς οι Δυτικοί αν θέλουμε να σταματήσουμε την κοινωνική διάλυση που αυξάνει στις μέρες μας (τα διαζύγια αυξάνουν αλματωδώς) θα πρέπει να μελετήσουμε τις αξίες των παραδοσιακών κοινωνιών που αντέχουν επί αιώνες μέχρι σήμερα, και να διδαχτούμε από αυτές, αντί να τις περιφρονούμε ως δήθεν «απολίτιστες»: Για παράδειγμα, την παραδοσιακή ινδουιστική κοινωνία (μια κοινωνία που με την αυστηρή οικογενειακή και κοινωνική ηθική της λειτουργεί πάνω από 3.000 χρόνια).
Η σύγχρονη Δυτική κοινωνία παρουσιάζει μια τελείως καινούργια στάση στο θέμα της ομοφυλοφιλίας: δεν πρόκειται απλώς για την αναγνώριση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων στους ομοφυλόφιλους (ίσα δικαιώματα στην εργασία, ζωή, ελευθερία κλπ) κάτι με το οποίο το αίσθημα της δικαιοσύνης και της ανθρωπιάς συμφωνεί, αλλά για κάτι πολύ περισσότερο, την επικύρωση και θεσμοθέτηση της ομοφυλοφιλίας. Πώς; Με την ελεύθερη διακίνηση όχι απλά των ομοφυλόφιλων, κάτι στο οποίο βέβαια δεν μπορούμε να αντιταχθούμε, αλλά της ιδεολογίας της ομοφυλοφιλίας, τη διαφήμιση του ομοφυλόφιλου τρόπου ζωής. Οι ομοφυλόφιλοι θεώρησαν πως δεν ήταν αρκετή η αποποινικοποίηση των ομοφυλοφιλικών πράξεων, ούτε και η παροχή ίσων δικαιωμάτων σε επίπεδο εργασίας, ελευθερίας, κλπ. Θεώρησαν απαραίτητο ότι θα έπρεπε να οργανώσουν ένα ιδεολογικό σύστημα που να προωθεί μέσα στην κοινωνία την ομοφυλοφιλία ως έναν τελείως φυσιολογικό τρόπο ζωής, τη σχέση μεταξύ δύο ανδρών ή δύο γυναικών ως μία εναλλακτική μορφή γάμου, και ίσως ακόμη χειρότερα, ως μια πιο προοδευτική στάση ζωής από την «παραδοσιακή σχέση άνδρα-γυναίκας». Αυτό που προσπαθεί να κάνει η ομοφυλοφιλική ιδεολογία (με έντυπα, εκδηλώσεις όπως η «Ημέρα Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας», κ.α.) είναι η προώθηση της ομοφυλοφιλίας ακόμη και ως καλύτερης κατάστασης από την ετεροφυλοφιλία, σαν πιο «προχωρημένος» τρόπος ζωής! Δηλαδή αυτό που δεν είναι «κατά φύση», αλλά «παρά φύση», προσπαθεί να προωθηθεί ως ανώτερο από το φυσιολογικό, ως «υπέρ φύση»! Και εδώ απαιτείται σοβαρή διάκριση, διότι αυτός ο τρόπος σκέψης δεν είναι κάτι καινούργιο. Πολλές πολιτικές και θρησκευτικές/μεταφυσικές ιδεολογίες προσπαθούν να περάσουν τον παραλογισμό τους ως «υπερ-λογισμό», και εύκολα οι πολλοί άνθρωποι, που δεν σκέπτονται αλλά παρασύρονται από συνθήματα και δημαγωγίες που κολακεύουν τις επιθυμίες τους, μένουν έκθαμβοι μπροστά σε παράλογες σκέψεις, θεωρώντας τις ανώτερες από τη σκέψη της πραγματικότητας, που είναι και η πιο ισορροπημένη.
Η ολοκλήρωση του αγώνα της ομοφυλόφιλης ιδεολογίας είναι βέβαια η αναγνώριση του ομοφυλοφιλικού γάμου και της υιοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Μέσα από αυτή την κρατική και σε κάποιες χώρες θρησκευτική αναγνώριση (Αγγλικανική, Λουθηρανική Εκκλησία), στην πραγματικότητα γίνεται μια επικύρωση της ομοφυλοφιλίας και μια θεσμοθέτησή της για τις μελλοντικές γενιές: η ομοφυλοφιλία δεν είναι αδυναμία, ασθένεια, πρόβλημα που χρειάζεται κάποιου είδους θεραπευτική αντιμετώπιση, αλλά ένας εναλλακτικός τρόπος ζωής, που τώρα πλέον γίνεται επίσημος θεσμός. Έτσι, για τα παιδιά των επόμενων γενεών η ομοφυλοφιλική σχέση θα είναι απλά ένα άλλο είδος σεξουαλικής και ερωτικής σχέσης, και ο ομοφυλοφιλικός γάμος ένα άλλο είδους γάμος, ο οποίος μέσω της υιοθεσίας θα δημιουργεί και ένα άλλο είδος οικογένειας!
Όλες αυτές τις κοινωνικές προεκτάσεις, ή μάλλον διαστρεβλώσεις, και τις ολέθριες συνέπειες για το μέλλον, τις έχουν άραγε αναλογιστεί οι πολιτικοί και κοινωνικοί ηγέτες; Μάλλον όχι, γιατί για τους περισσότερους αυτό που έχει σημασία είναι να ευχαριστούν και να κολακεύουν το λαό – και όχι να τον καθοδηγούν σωστά, όχι το να οικοδομούν έναν δίκαιο και σοφό μελλοντικό κόσμο πάνω σε διαχρονικές αξίες που διδάχτηκαν από σοφούς ανθρώπους και διατήρησαν κοινωνίες επί χιλιάδες χρόνια. Η έλλειψη σοφίας στους σημερινούς πολιτικούς, νομικούς και θρησκευτικούς ηγέτες είναι τεράστια σε σχέση με το παρελθόν – όχι πως τότε ήταν οι περισσότεροι σοφοί και αγαθοί, αλλά η επιδίωξη, ο στόχος, το ιδανικό, ήταν οι ηγέτες να είναι και φιλόσοφοι και άνθρωποι αυταπάρνησης και υπηρεσίας, αφιερωμένοι σε, και εμπνεόμενοι από, ανώτερες αξίες. Αυτοί οι στόχοι έχουν εκλείψει από τους σημερινούς ηγέτες και νομοθέτες, που στην καλύτερη περίπτωση ως στόχο έχουν μόνον την οικονομική βελτίωση της κοινωνίας.
Βέβαια δεν λείπουν και οι ειλικρινείς πολιτικοί που θέλουν να υπηρετήσουν το δίκαιο και το σωστό, και αυτοί ιδιαίτερα καλούνται να προσέξουν και να διακρίνουν, ότι μετά από τη νομοθετική αναγνώριση και επισημοποίηση της ομοφυλοφιλίας ακολουθεί μία ολέθρια μετάλλαξη, όχι μόνο της κοινωνίας και της οικογένειας, αλλά και του ανθρώπινου είδους. Ίσως αυτό σήμερα να ακούγεται υπερβολικό, αλλά η τεχνολογία μάς παρέχει φανταστικές (ή μάλλον εφιαλτικές) δυνατότητες. Όπως στα μεταλλαγμένα φυτά και ζώα έχουμε τερατογενέσεις, έτσι και στο ανθρώπινο είδος η Ιατρική και η Χημεία δημιουργούν εδώ και δεκαετίες ερμαφρόδιτους ανθρώπους: με τη βοήθεια θηλυκών ορμονών και της πλαστικής χειρουργικής δημιουργούνται οι «τραβεστί», που (ως άλλα μυθικά τέρατα) είναι από τη μέση και πάνω τέλειες γυναίκες, ενώ από τη μέση και κάτω παραμένουν τέλειοι άνδρες. Κι’ όμως, ακόμη κι’ αυτή η κατηγορία αξιολύπητων ανθρώπων, φαντάζουν παρελθόν μπροστά στην καινούργια μόδα: τους «τρανσέξουαλς», που νομίζουν ότι αφαιρώντας τα ανδρικά τους γεννητικά όργανα (αρνούμενοι το δώρο που η φύση τους έκανε για να δημιουργούν ανθρώπους) γίνονται γυναίκες, χωρίς να καταλαβαίνουν πως το μεγαλείο της γυναίκας δεν είναι τόσο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του σώματός της, αλλά το εσωτερικό εργαστήριο παραγωγής ζωής, τα πολύπλοκα γεννητικά όργανα και οι μηχανισμοί του γυναικείου σώματος που κανένας άνδρας δε θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει. Μπορεί κάποιοι στο σημείο αυτό να συμφωνήσουν πως όντως είναι τραγικό και τερατώδες ιατρικό επίτευγμα η δημιουργία τραβεστί ή τρανσέξουαλς, αλλά δεν αποτελεί και απειλή για το ανθρώπινο είδος, γιατί πρόκειται για πολύ μικρό αριθμό. Και τί θα γίνει μετά από πενήντα ή εκατό χρόνια; Όταν η ιατρική θα έχει κάνει πολύ πιο απλές τις διαδικασίες «μετατροπής», όταν θα έχει γίνει μόδα και θα θεωρείται «in» το να είσαι τρανσέξουαλ, όπως έχει ήδη αρχίσει να γίνεται; Πραγματικά εφιαλτικά σενάρια, χειρότερα και από εκείνα των μεταλλαγμένων ζώων και φυτών.
Σκεπτόμενοι το παρόν και μέλλον της κοινωνίας, και όχι μόνο σε εθνικό αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, θα πρέπει να φανταστούμε πώς θα είναι ο κόσμος στο μέλλον. Θα πρέπει, αν είμαστε υπεύθυνοι, να φανταστούμε το τέλος της διαδρομής που έχουμε αρχίσει. Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στην Αμερική και τη Δ. Ευρώπη μεταφέρεται παντού, αλλού βαθμιαία (Τρίτος Κόσμος) και αλλού γρήγορα (Α. Ευρώπη): η κοινωνική αποσύνθεση, όπου οι αξίες ανατρέπονται στο όνομα της προόδου και της ελευθερίας, έχει οδηγήσει στην καταστροφή του κοινωνικού κυττάρου, της οικογένειας. Ζευγάρια που χωρίζουν, παιδιά χωρίς γονείς, πλήρης έλλειψη σεβασμού και αλληλεγγύης μεταξύ γονιών και παιδιών, μονογονεϊκές οικογένειες, γυναίκες που κάνουν παιδιά χωρίς να θέλουν καν σχέση με άνδρα, ομοφυλοφιλικές συμβιώσεις που ζητάνε νομιμοποίηση γάμου, άνδρες που μεταλλάσσονται σε γυναίκες με τη βοήθεια της τεχνολογίας, και άλλα πρωτοφανή στην ιστορία της ανθρωπότητας, δημιουργούν όχι ένα άλμα προόδου, αλλά μια κακή μετάλλαξη του ανθρώπινου γένους προς το χειρότερο. Άνδρες και γυναίκες μαθαίνουν πώς να είναι ελεύθεροι, χωρίς καμία δέσμευση και υπευθυνότητα απέναντι πρώτα απ’ όλα στο σώμα τους: ο άνθρωπος έχει λογική όχι για να επινοεί πώς θα ικανοποιήσει κάθε επιθυμία που του έρχεται (σεξουαλική ή μη), αλλά για το πως θα γνωρίσει τον εαυτό του και τον κόσμο, θα διακρίνει το σωστό και το λάθος, το δίκαιο και το άδικο, το καλό και το κακό, και πως θα υπηρετήσει τους σωστούς και αγαθούς σκοπούς. Αν δεν μάθουμε να σεβόμαστε το σώμα μας και να το διαχειριζόμαστε υπεύθυνα, δεν μπορούμε να μάθουμε να σεβόμαστε ούτε και το γάμο μας ούτε και τις σχέσεις φιλίας τις οποίες θα βλέπουμε μέσα από ένα σεξουαλικό πρίσμα, είτε πρόκειται για σχέσεις φιλίας και γάμου μεταξύ ανδρών και γυναικών, είτε για σχέσεις φιλίας μεταξύ του ίδιου φύλου.[2]
Άνθρωποι με σεξουαλικές εμμονές κυριαρχούν στο δημοσιογραφικό και καλλιτεχνικό χώρο, δίνοντας λανθασμένες κατευθύνσεις στην κοινωνία και ιδιαίτερα στη νεολαία, πως δήθεν μπορεί κάποιος να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα του. Υπάρχουν όμως κανόνες λειτουργίας για όλα τα πράγματα, και πολύ περισσότερο για το ανθρώπινο σώμα, και η παραβίαση των κανόνων αυτών φέρνει δυσλειτουργίες όχι μόνο στο σώμα, αλλά και στη ψυχή με την οποία είναι άρρηκτα δεμένο το σώμα. Οι απαγορεύσεις σεξουαλικών παραβάσεων δεν ήταν ανόητα ταμπού που εξυπηρετούσαν κοινωνικά συμφέροντα. Αν εμβαθύνουμε λίγο στην ανθρώπινη φύση, με ειλικρίνεια και όχι διάθεση δικαιολόγησης των επιθυμιών και αδυναμιών μας, θα δούμε ότι ήταν αυτοί ακριβώς οι κανόνες λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος, στο σύνολό τους βέβαια, γιατί υπήρχαν και ολέθριοι κανόνες. Όλοι αυτοί οι κανόνες ορθής σεξουαλικής και κοινωνικής συμπεριφοράς που στην αρχαιότητα οι άνθρωποι ισχυρίζονταν ότι έλαβαν από ανώτερες οντότητες, ενώ μετέπειτα προέκυψαν και με φιλοσοφική ανάλυση και αιτιολόγηση, αντανακλούν την ορθή διαχείριση του ψυχοσωματικού συστήματος που αποκαλείται «άνθρωπος».
Πώς θα πρέπει τελικά η οικογένεια και η κοινωνία να αντιμετωπίσει την ομοφυλοφιλία; Όχι βέβαια με διωγμό, διακρίσεις, περιφρόνηση. Αλλά πώς; Με αναγνώριση, επιβράβευση, επικύρωση γάμων και γαμήλιες δεξιώσεις συγχαρητηρίων, και με τους γονείς να καμαρώνουν για την ευτυχία των γιων τους; Ούτε το ένα άκρο είναι σωστό ούτε το άλλο. Χρειάζεται να αναπτύξουμε διάκριση, η οποία ασφαλώς οδηγεί σε αναγνώριση του ότι η ομοφυλοφιλία είναι μία λανθασμένη κατάσταση από φυσική άποψη και μία αδυναμία από ψυχική άποψη (οποιεσδήποτε δικαιολογημένες αιτίες και αν έχει), όπως ανάλογα συμβαίνει με τα ναρκωτικά και τον αλκοολισμό. Η αναγνώριση αυτή οδηγεί σε ισορροπία, δηλαδή στην αντιμετώπιση των ψυχοσεξουαλικών αυτών τάσεων με συμπαράσταση από τους οικείους (οικογένεια, φίλους) και από ειδικούς (ψυχολόγους) με αγάπη και υπομονή και ενθάρρυνση. Έχουμε πολλά παραδείγματα, ομοφυλόφιλων που (ακόμη και στο προχωρημένο στάδιο του τραβεστί) ελευθερώθηκαν από τις λανθασμένες έλξεις και επέστρεψαν στην αρχική τους φύση, συνάπτοντας υγιείς σχέσεις με γυναίκες, γάμους και δημιουργώντας οικογένειες. Αυτή είναι και η αληθινή «απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων», απελευθέρωση όχι από κοινωνικές διακρίσεις, αλλά από το εσωτερικό πρόβλημα. Προς τα εκεί θα πρέπει να στραφεί και το Κράτος με τους μηχανισμούς βοήθειας και υποστήριξης που θα πρέπει να παρέχει.
Αν και το θέμα του παρόντος άρθρου, δεν ήταν τόσο η ομοφυλοφιλία και η αντιμετώπισή της, αλλά η κοινωνική αντιμετώπιση του ομοφυλοφιλικού κινήματος, και ιδιαίτερα των παράλογων διεκδικήσεων περί καθιέρωσης ομοφυλοφιλικού γάμου, υιοθεσίας, κλπ. Οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι νομοθέτες, οι δημοσιογράφοι, όλοι όσοι αποφασίζουν ή επηρεάζουν την κοινωνία, θα πρέπει να σκεφτούν πολύ σοβαρά και ώριμα. Δεν χρειάζεται βιασύνη, επιπολαιότητα, κολακεία και διάθεση ευαρέστησης ψηφοφόρων, πελατών, πολιτικών. Ακόμη, θα πρέπει να τονίσουμε ως υπεύθυνοι άνθρωποι, ότι στείρα επιχειρήματα που προέρχονται από θρησκευτικές ή εθνικές παραδόσεις (του τύπου ότι «εμείς οι Ορθόδοξοι δεν δεχόμαστε τέτοιες καταστάσεις γιατί είναι ξένες με την παράδοσή μας», ή «εμείς δεν δεχόμαστε να χάσουμε τον ανδρισμό μας») όχι μόνο δεν βοηθούν τη λήψη αποφάσεων, αλλά κάνουν και πολύ κακό δείχνοντας ότι οι ετεροφυλόφιλοι είναι αλαζόνες και στενόμυαλοι.
Θα πρέπει, λοιπόν, οι υπεύθυνοι αφενός να μελετήσουν τα επιχειρήματα της φύσης, της ιστορίας των κοινωνιών, τις απόψεις φιλοσόφων και θρησκειών, και αφετέρου να αναλογιστούν τις συνέπειες για τις μελλοντικές κοινωνίες, επειδή το μέλλον του ανθρώπινου είδους δεν εξαρτάται μόνον από την εξεύρεση υλικών πόρων και ενέργειας και την παρεμπόδιση της καταστροφής του περιβάλλοντος, αλλά και από την εξασφάλιση της ψυχικής υγείας και σεξουαλικής ισορροπίας των ατόμων, της αρμονίας της σχέσεων των δύο φύλων, την ανάπτυξη της οικογένειας, της φιλίας, της σεμνότητας, του σεβασμού, της αγάπης και όλων των αιώνιων αξιών.
Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να πέσουμε στην παγίδα της διπολικής λογικής: απαγόρευση – επιβράβευση, που ωθεί σε μια άκριτη κατάργηση όλων των καλώς εννοουμένων διακρίσεων, των διακρίσεων που μας παρουσιάζει η ίδια η φύση, μέσα στην οποία γεννιόμαστε. Αντίθετα πρέπει να αναπτύξουμε τη διάκριση εννοιών και αξιών, και στην προκειμένη περίπτωση τη διάκριση αρσενικού-θηλυκού – χωρίς να θεωρούμε το ένα ανώτερο ή καλύτερο από το άλλο, αλλά διαφορετικής λειτουργίας που συμπληρώνει αρμονικά το ένα το άλλο. Η διάκριση αυτή αρσενικού-θηλυκού θα πρέπει πάντα να υπάρχει επειδή ο κόσμος μας θεμελιώνεται πάνω στη διαφορετικότητα και συμπληρωματικότητα, όχι στην κατάργηση των διαφορετικών λειτουργιών και ισοπέδωση των νόμων και αξιών που τον διέπουν.
Μιχαήλ Κατρίτσης
[1] Θα πρέπει ίσως να αναφέρουμε ότι ακόμη και ο αυνανισμός πρέπει να εντάσσεται στις παρά φύση σεξουαλικές δραστηριότητες, σύμφωνα με τη φυσική παρατήρηση.
[2] Μπορεί να υπάρχει φιλία και αγάπη μεταξύ του ίδιου φύλου, χωρίς να συνεπάγεται κάποια σεξουαλική έλξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου